Η ελπίδα (ας το γνωρίζουν οι κυβερνήσεις αυτό) για να συντηρηθεί χρειάζεται χειροπιαστά αποτελέσματα. Διαφορετικά καταρρέει.
Τόσα χρόνια και ζαμάνια είδαμε κι ακούσαμε πολλά. Εδώ ήμασταν όλοι και τα τσίγκινα λόγια μας διαπερνούσαν σαν ηλεκτρισμός.
Υστερα από την διάψευση των λόγων, νιώθαμε αυτό το απίστευτο κενό της ψυχολογικής καθίζησης. Δεν με νοιάζει πια και προφανώς δεν τους νοιάζει και αυτούς…
Ο Καραγάτσης λίγο πριν πεθάνει, η τελευταία φράση που πρόλαβε να γράψει ήταν: “Ας γελάσω”. Οταν το διάβασα αυτό με σημάδεψε.
Τώρα όσο περνούν τα χρόνια της κρίσης, βλέπω τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν να γελά, να γελά… Να γελά στους ανιαρούς, συγκαταβατικούς λόγους του.
Θαρρώ πως η πολιτική τάξη υφίσταται πια τη φθορά του χώρου και του χρόνου.
Ο Λιάπκιν μπαινοβγαίνει στις εξαγγελίες τους και κρυφογελά.
Τόσο νομοθετικό έργο κι ούτε μια μεταρρύθμιση δεν ωφέλησε τους πολίτες. Ούτε μια δεν συζητήθηκε θετικά.
Το αφήγημα ναυαγεί. Πάνω στη σχεδία ψάχνουμε το ελικόπτερο διάσωσης…
