Αν μιλούσαμε ο ένας στον άλλον και όχι ο ένας για τον άλλον θα είχαμε λιγότερα λόγια αλλά περισσότερη επικοινωνία. Ίσως να μας έκαναν την χάρη να λιγοστέψουν και τα προβλήματα, να δημιουργούσαμε έτσι ένα μικροκλίμα γύρω μας, ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν ανθρώπινα.
Ελάτε να μεταφερθούμε φανταστικά σε αυτό το μικροκλίμα, να δούμε αν μας ταιριάζει, και αν δικαιώνεται ο πρόλογος. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα τον υποστηρίξω, αντίθετα μπορεί να τον καταγγείλω αυτόν τον πρόλογο, που μας κάνει τον έξυπνο, για να δούμε την πραγματικότητα, και όχι να οδηγηθούμε σε αυτό που θέλει ο συγγραφέας.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
«Ρε συ, Νικολή, αυτός ο Σήφης, ναι, αυτός ο Σήφης, τι ανάποδος άνθρωπος, βρέ παιδί μου. Ολη μέρα στη δουλειά μου σπάει τα νεύρα, μου το παίζει προϊστάμενος και συνεχώς μου λέει κάνε εκείνο, κάνε το άλλο και δεν με αφήνει σε ησυχία. Και να σκεφτείς ότι ήμασταν και συμμαθητές, μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Κάθε φορά που είχε προβλήματα σε εμένα έτρεχε. Μιχάλη, μου φώναζε και εγώ έτρεχα, και σήμερα είναι άλλος άνθρωπος. Ασε που δεν τα πάει καλά ούτε με την γυναίκα του, ούτε με τα παιδιά του.»
«Το ξέρω, βρέ Μιχάλη, μην μου μιλάς για δαύτον, ανεπρόκοπος και εξυπνάκιας. Άσε που σπατάλησε ό,τι του άφησε κι ο πατέρας του και τώρα ξεσπάει στους άλλους, λες και αυτοί του φταίνε.»
Δεν ξέρω αλήθεια, τι φορτίο ξεφόρτωσε ο Μιχάλης στον Νικολή και αν μετά την συνομιλία μαζί του βρήκε γαλήνη ή λύση στα προβλήματά του, πάντως εγώ που τους έβλεπα, αναστατωμένο τον είδα να έρχεται και αναστατωμένο να φεύγει.
Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ
Ένα καλοκαιρινό απόγευμα μετά από τρείς μήνες περίπου, ο Μιχάλης επέστρεφε στο σπίτι του σε μια γειτονιά με χαμηλά σπίτια, από τις λίγες που έχουν μείνει στην πόλη, και είδε τον Σήφη να κάθεται σκεφτικός στα σκαλάκια της αυλής του. Τον πλησίασε και τον ρώτησε τι έχει. Ο Σήφης του έκανε νόημα, και ο Μιχάλης πήγε και κάθισε δίπλα του.Τί συμβαίνει, Σήφη; Τί έχεις;
Τί να έχω, έναν εχθρό έχω. Ο Μιχάλης τον κοίταξε λίγο ένοχα, αλλά και έτοιμος να αμυνθεί. Όμως δεν αντέδρασε, γιατί τον πρόλαβε ο Σήφης και άρχισε να του μιλάει.
«Εχω έναν εχθρό που δεν μπορώ να τον παλέψω, γιατί είναι ο εαυτός μου! Ό,τι κι αν έκανα στην ζωή μου το έκανα λάθος, κι ανάποδα. Λεφτά, οικογένεια, παιδιά, δουλειά, συνάδελφοι, όλα λάθος. Και το χειρότερο είναι ότι καθυστέρησα να το παραδεχτώ και ξεσπάω στους άλλους. Ακόμα και σε εσένα που είμαστε φίλοι από παιδιά, σε πιέζω στη δουλειά για την παραγωγή χωρίς λόγο. Θυμάσαι μικρός που έμεινα μετεξεταστέος; Σε’ σένα ήρθα κλαμένος, και εσύ με βοήθησες ολο το καλοκαίρι στο διάβασμα και πέρασα την τάξη . Κι εγώ σου συμπεριφέρομαι πιο άσχημα κι από το αν ήσουν εχθρός μου. Σκέφτομαι να βάλω μιαν αρχή και να διορθώσω ό,τι μπορέσω και να μην μου φταίει ο (άλλος) αλλά να συγκεντρωθώ στο που φταίω εγώ.»
«Σήφη, από την στιγμή που βάζεις κάτω τον εαυτό σου και τον ελέγχεις, είμαι σίγουρος ότι θα βρείς την λύση, γιατί το ξεκίνημά σου αυτό, λύνει το μισό πρόβλημα. Ό,τι χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου, όπως παλιά, όταν ήμασταν παιδιά. Θα ανασύρω αυτή την παιδική μας αγαθότητα χωρίς διαφορές και μίση, και θα είμαι δίπλα σου. Κι εγώ όμως θέλω να με συγχωρέσεις, γιατί δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές σε κατηγόρησα και σε άλλους για την συμπεριφορά σου.»
«Και λίγα έκανές του, απάντησε ο Σήφης, εγώ θα έκανα χειρότερα. Να σαι καλά όμως που μου έδωσες κουράγιο και δύναμη να διορθώσω πράγματα. Αισθάνομαι ότι μίλησα με τον παιδικό μου φίλο τον Μιχάλη, και ότι οι άνθρωποι δεν με εγκατέλειψαν.»
Στο δρόμο για το σπίτι συναντήθηκε με τον Νικολή, τον χαιρέτησε και του είπε. Νικολή, κάποιες κουβέντες που σου είπα τις προάλλες για τον Σήφη ξέχασέ τις, δε ισχύουν. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να βγεί από τα αδιέξοδά του. Βοήθεια θέλει όπως όλοι μας και όχι αντίδραση.
«Συμφωνώ, Μιχάλη, και εκτιμώ αυτή την αλλαγή στην στάση σου, γιατί δεν σου κρύβω, ότι λίγες μέρες μετά την κουβέντα μας, αντιμετώπισα ένα πρόβλημα υγείας. Έτυχε να συναντηθώ με τον Σήφη, ο οποίος μου συμπαραστάθηκε τόσο που δεν το περίμενα. Επίσης με βοήθησε και πρακτικά στην επίλυση του προβλήματος .»
«Πάροικοι είμαστε Νικολή σε τούτη τη πλάση και όχι ιδιοκτήτες, να θεωρούμε πως όλα πρέπει να γίνονται με το δικό μας θέλημα. Καληνύχτα.» Καληνύχτα Μιχάλη.
Το φιλί που έδωσε στην γυναίκα του όταν έφτασε στο σπίτι ο Μιχάλης, έφερε ένα χαμόγελο στα χείλη της, μιας και δεν ήταν σύνηθες. Κάθισε και έφαγαν το βραδινό τους φαγητό.
Είπαν πάρα πολλά κι ας μην μιλήσαν, λες και η διάθεση του ενός είχε φτιάξει ένα ασφαλές μικροκλίμα γύρω τους. Μετά το φαγητό κάθησαν και μίλησαν, ο ένας στον άλλον, μέχρι αργά.
Εκείνο το βράδυ δεν είδαν την αγαπημένη τους σειρά στην τηλεόραση, αλλά είδαν ο ένας μέσα στον άλλο. Ο Μιχάλης σηκώθηκε να πάει στο κρεβάτι και η γυναίκα του τον κοίταζε με περηφάνεια.
Ναι, δεν είχε κάνει λάθος, έναν τέτοιο άνδρα ήθελε στο πλευρό της. Να την βλέπει σαν άγγελο και να της εξασφαλίζει έναν παράδεισο γύρω της.
