Ας πάψουν οι χοροί…

Κύριε διευθυντά,
εντύπωση προκαλεί σε πολλούς πως τις τελευταίες ημέρες ασχολούμαστε μονάχα με το δάνειο του κ. Παύλου Πολάκη και όχι με τα δάνεια των υπόλοιπων πολιτικών φορέων, που κυβέρνησαν στο παρελθόν τη χώρα μας. Τα «δανεικά και αγύριστα» δεν μας απασχολούν πλέον, διότι συνειδησιακά τα έχουμε ξεχάσει, τα έχουμε εν ολίγοις διαγράψει από τη μνήμη μας. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνειά τους τα «εξυπηρετεί» ο ελληνικός λαός εδώ και δεκαετίες. Ο μέσος πολίτης ακόμη δεν γνωρίζει ξεκάθαρα το ακριβές ποσό των δανείων, ούτε και τα πορτοφόλια που τα δέχτηκαν. Φαίνεται, πως αυτού του είδους τα δάνεια έχουν άλλη μοίρα. όπως επίσης άλλη μοίρα έχουν και αυτοί που τα πήρανε και τα χαρήκανε από εκείνους που τα αποπληρώνουν. Και μένει να παλεύει ο άνθρωπος, για να καλύψει τις οικογενειακές του ανάγκες, για να διατηρεί την αξιοπρέπεια του και για να επιβιώνει.
Αυτό το ζοφερό κλίμα οφείλεται στις εγκληματικές πρακτικές πολιτικών, που διατηρούσαν και συνεχίζουν να διατηρούν πολιτικά αξιώματα και άλλες εξουσίες. Τα ίδια λοιπόν αυτά πρόσωπα ακόμη και σήμερα εμφανίζουν στοιχεία «ιδεοψυχαναγκαστικών συμπεριφορών», οι οποίες συμπεριφορές βρίσκονται σε έξαρση, είτε σε περιόδους προεκλογικές είτε σε περιόδους έντονων διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους «εταίρους» και «θεσμούς». Οι πολιτικές λιτότητας, τα σκληρά προγράμματα, οι επιτηρήσεις, η οικονομική ύφεση και η ανεργία, αποτελούν τα «παιδιά» που γέννησε η κρίση. Η κοινωνία δεν χρειάζεται άλλες γραφικότητες και μετριότητες, διότι με αυτό τον τρόπο θα συνεχισθεί η ανεξέλεγκτη πορεία σε πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα και πάλι ο λαός θα πρέπει να βαδίζει στα κακοτράχαλα μονοπάτια.
Η ουσία των γεγονότων, αντί να επιλέγεται για να επιλυθούν τα προβλήματα, θολώνεται και μαζί της θολώνονται και οι σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Η υποκρισία της αστικής τάξης, αλλά και πολλές φορές η αδιαφορία της εργατικής τάξης, αποτελούν στοιχεία που καθυστερούν την κοινωνία, ώστε να δίνει τις μάχες της για την καθημερινότητα και για την αισιοδοξία για το μέλλον όλων των πολιτών. Οι ρητορικές του «σκίζουμε μνημόνια μέρα με τη μέρα, βδομάδα με την βδομάδα», ή ακόμα η μετάθεση των πολιτικών ευθυνών στους πολίτες μόνο και μόνο επειδή ψήφισαν, αφήνουν τεράστια περιθώρια στον καιροσκοπισμό και μια «ελευθερία» να μεταπηδά ο καθένας από κόμμα σε κόμμα. Με αυτό τον τρόπο εξυπηρετούνται αποκλειστικά και μόνο τα ατομικά τους συμφέροντα. Μπερδεύοντας τον κόσμο και εξαπατώντας τους πάντες, εντός και εκτός συνόρων, με λαϊκισμούς και σκοπιμότητες, όχι μόνο δεν κερδίζει η κοινωνία αλλά χάνεται το κύρος των πολιτικών φορέων και της πολιτικής εν γένει.
Τώρα σε πρακτικό επίπεδο το μεγάλο «τσιμπούσι» που στήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες το πληρώνει μέσα στην κρίση ο πολίτης είτε είναι αριστερός είτε είναι δεξιός. Αντί λοιπόν να προετοιμαστούμε για να ξεπεράσουμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, κυρίως το πολιτικό προσωπικό και οι θεσμοί, οφείλουν πρώτον να σταματήσουν την οχλαγωγία και δεύτεροννα συνεννοηθούν για τον τρόπο και τις μεθόδους επαναφοράς της κοινωνίας σε μια κανονικότητα. Η σημερινή κυβέρνηση τώρα κρατάει τα κουπιά και οι πολιτικοί της σύντροφοι. Γι’ αυτό ίσως να μη χρειάζεται να ενεργοποιείται το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της αστικής τάξης στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, ούτε να επιτάσσεται η συνέχιση της στοχοποίησης προσώπων, που βρίσκονται σε κοινοβουλευτικές θέσεις, παρά μόνο αν αυτά παρανομούν. Δεν μπορεί, στη σημερινή εποχή που ζούμε, να θεωρούμε ότι «αυτό που δεν σου μοιάζει το φοβάσαι» που λέει και ο σοφός λαός μας. Και έχει δίκιο, διότι αυτό που βλέπεις δεν το γνωρίζεις από πρώτο χέρι. Δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις τα τρωτά του σημεία ούτε τον τρόπο σκέψης του. Η κάθε του κίνηση αποτελεί νέα ταραχή για σένα. Ταράζει τη θολούρα των νερών, στα οποία κάποιοι κολυμπάνε ενώ κάποιοι άλλοι πνίγονται.
Το χειρότερο όμως σε αυτή την “αρρωστημένη” πραγματικότητα είναι να δεις αυτό που φοβάσαι και αηδιάζεις στην αντανάκλασή σου. Και δεν είναι ο κ. Παύλος Πολάκης αυτός που πρέπει να φοβάσαι και αυτός που πρέπει να σε αηδιάζει. Αντίθετα, να σε τρομάζουν εκείνοι που εμφανίζονται κατά καιρούς ως «σύγχρονοι σωτήρες», προερχόμενοι από εκείνη την άσχημη περίοδο της ιστορίας, οι οποίοι στοχοποιούν με ευφάνταστα κοσμητικά επίθετα πρόσωπα σαν τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας. Επιλέγοντας ένα σοβαρό και σχεδόν ανέκφραστο προσωπείο προβάλουν τον εαυτό τους, μειώνουν τον άλλο και υποτιμούν την νοημοσύνη ενός ολόκληρου λαού. Ο λαός είναι «χορτασμένος» από σωτήρες, από επαγγελματίες ιδεολόγους και επαγγελματίες υπερασπιστές του. Ωστόσο, μέσα από τις πομπώδεις δηλώσεις «καλλιτεχνών» και «πνευματικών» ανθρώπων, διαφαίνεται ξεκάθαρα η αναπόληση και η νοσταλγία παλαιών «καλών» εποχών. ίσως έχουν ξεχάσει πως αυτές οι εποχές ήταν οι φούσκες που έσπασαν και γέμισαν τον κόσμο με αέρα κοπανιστό βυθίζοντας την κοινωνία στη δυστυχία. Οσον αναφορά τους δημόσιους χαρακτηρισμούς περισσότερο προσλαμβάνονται ως δηλωτικά του πολιτικού χώρου που υπερασπίζεται ο καθένας. Οι αποκαλύψεις του κ. Παύλου Πολάκη δεν διασκεδάζουν κανέναν. Αντίθετα θλίψη, προβληματισμό και ανακούφιση προκαλεί προς τους πολίτες, οι οποίοι επιτέλους γίνονται γνώστες για θέματα που τους αφορούσαν και για τα παιχνίδια που παίχτηκαν εις βάρος τους. Τώρα το κομμάτι που αφορά τους επικριτές του, σε αυτούς προκαλεί ίσως το φόβο και τον τρόμο που σταδιακά αποκαλύπτονται ατασθαλίες, πράξεις και παραλήψεις χρόνων, που βγαίνουν πλέον στο προσκήνιο και χωρίς να ωραιοποιούνται. Η κοινωνία έχει ανάγκη τώρα πια να γνωρίζει την αλήθεια. Ούτε με φωνές ούτε με χαρακτηρισμούς. Ο πολίτης πλέον έπαψε να χορεύει στους ρυθμούς των παλαιών πρακτικών και σιγά – σιγά αποκτά αυτόνομη περπατησιά να βαδίσει προς το μέλλον.
Κωνσταντέλου Μαρία
πολιτικός επιστήμων – διεθνολόγος