Δεν υπάρχουν πια άλλοι τάφοι στη Γάζα, για να θαφτούν στον τόπο τους οι νεκροί. (Τελευταία είδηση, μετά από ένα μήνα πολέμου, σε αυτήν, την τραγικότερη περιοχή της Μέσης Ανατολής).
«Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα, πληρώνοντας η Κτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι, κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια και μετά πάλι με την επίταξη, θα γεμίσουν όλα τα εργοστάσια και μετά πάλι με την επίταξη, θα γεμίσουν για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες και χιλιάδες λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα ΄ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη Γάζα. Και θα ΄χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα ΄ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας, ωραία ερείπια. Τότε, μη έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο ποιητής την υγεία της καταιγίδας από τα ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια…» (Άξιον εστίν, Οδυσσέας Ελύτης, απόσπασμα προφητικόν).
Δώστε μου τα πόδια μου πίσω, θέλω τα ποδαράκια μου, να περπατάω πάλι, ουρλιάζει και ολοφύρεται συνεχώς, με δάκρυα καυτά να τρέχουν από τα μάτια της, η Λαγιάν Αλ Μπαζ, η άτυχη δεκατριάχρονη, η αθώα κοπελίτσα της μαρτυρικής Γάζας, που της έκοψαν και τα δυο της πόδια οι γιατροί, εκεί, για να επιβιώσει ίσως, μα σαν ανάπηρη πια, σαν μια κραυγάζουσα ετοιμοθάνατη ελπίδα (τελευταία είδηση μια πύρινη σαΐτα αποκλειστικά για την καρδιά της πλούσιας εν πολλοίς υλικά μα πτωχής μάλλον πνευματικά ανθρωπότητας, που παρακολουθεί πλέον τα τεκταινόμενα στο Μεσανατολικό Σφαγείο, με μεγάλη και αληθινή αγωνία).
«Ποιος είναι ο ήχος ψηλά στον αέρα. Μούρμουρο μητρικού ολολυγμού. Ποιες είναι αυτές οι ορδές που συνωστίζονται κουκουλωμένες, πέρα από ατέρμονες πεδιάδες, σκοντάφτοντας στη ραγισμένη γη. Ζωσμένες από τον χαμηλό ορίζοντα μονάχα. Ποια είναι η πάλη πέρα από τα βουνά. Σκάζει, ξαναγεννιέται, ανατινάζεται μες στον μενεξεδένιο αέρα. Πέφτοντες πύργοι. Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάνδρεια, Βιέννη, Λονδίνο. Ανύπαρκτοι…» (Έρημη Χώρα, Τ.Σ. Έλιοτ, τι είπε ο κεραυνός).
Καθημερινά, στην εφιαλτική Λωρίδα της Γάζας, σκοτώνονται περίπου 160 παιδιά. (Τελευταία είδηση, μια ομολογία σοκαριστική από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Ένα θέατρο μακάβριο, μια πραγματικότητα πιο τραγική και από την κόλαση, ένας κόσμος απίστευτης αγριότητας μπροστά μας, στις τηλεοράσεις μας. Και εμείς να παρακολουθούμε έντρομοι και με παγωμένο αίμα τα ατσάλινα σχοινιά του θανάτου που περισφίγγουν με λύσσα τα τρυφερά λαιμουδάκια της αθωότητας, τις ελπίδες του μέλλοντος της ανθρωπότητας, τα μικρά παιδάκια).
«Διότι Γάζα διησπασμένη έσται και Ασκάλων έσται εις αφανισμόν και Άζωτος μεσημβρίας εκριφήσεται και Ακκαρών εκριζωθήσεται. Ουαί οι κατοικούντες το σχοίνισμα της θαλάσσης, πάροικοι Κρητών· λόγος Κυρίου προς υμάς Χαναάν, γη αλλοφύλων, και απολώ υμάς εκ κατοικίας. Και έσται Κρήτη νομή ποιμνίων και μάνδρα προβάτων, και έσται, το σχοίνισμα της θαλάσσης τοις καταλίποις οίκου Ιούδα…» (Παλαιά Διαθήκη, Προφήτης Σοφονίας, κεφάλαιον Β΄).
Οι μεγάλοι ποιητές πάντοτε, μπροστά στην τραγική πραγματικότητα, συνηθίζουν να κλαίνε με εσωτερικούς, σιωπηλούς λυγμούς. Και γράφουν με λέξεις βαρύγδουπες μα τίμιες, που θαρρείς πως είναι οι δυνατές σάλπιγγες της Αποκάλυψης, οι προορισμένες να αφυπνίσουν και να συγκινήσουν τους λαούς της γης. Γιατί βλέπεις, να, αυτοί είναι σίγουρα οι πρώτοι που ψυχανεμίζονται τα εκκολαπτόμενα κακά της εποχής τους, λόγω της δεδομένης ευαισθησίας τους. Μα και οι Άγιοι άνθρωποι του Θεού, πάντα το ίδιο κάνανε και πάντα το ίδιο κάνουν, πανταχόθεν. Και αυτοί, το νιώθουμε, κλαίνε εξίσου δυνατά και πιο πολύ ίσως. Και πώς να γίνει, δεν γίνεται αλλιώς, αφού ολάκερη η ζωή τους στον κόσμο μας, μια μεγάλη σφραγίδα συμπόνιας για τους άλλους είναι. Μα επιπρόσθετα και αρκετοί άλλοι, οι απλοί, οι καθαροί και ταπεινοί στην καρδιά τους και αυτοί κλαίνε στα κρυφά, για την περιουσία την καθημερινή του αρχαίου όφεως, του εωσφορικού φιδιού που παριστάνει το προβατάκι. Που υποκρίνεται πως επιθυμεί διακαώς την ειρήνη και την ασφάλεια του σύμπαντος κόσμου και το διατυμπανίζει κιόλας με τις ντουντούκες του, μέσα από τους τόσους, τους αμέτρητους πλέον θώκους εξουσίας του, αλλά είπαμε, φαίνεται πως όλα αυτά, η πεμπτουσία της υποκρισίας είναι και σαφώς.
Η ανθρωπότητα, σε χρόνο dt που λένε, βίωσε δύο οδυνηρούς παγκόσμιους πολέμους στο παρελθόν, τον ένα πιο αιματηρό από τον άλλο. Και γι’ αυτό τώρα το βροντοφωνάζει πέρα δώθε, σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και όχι μόνο, σε πολιτείες μεγάλες και μικρές, πώς όχι, όχι, βάστα, φτάνει πια. Όχι, όχι, φτάνει πια, λένε όλοι οι ευαισθητοποιημένοι οικογενειάρχες, όλοι οι πολιτικοποιημένοι κάτοικοι της Ευρώπης, με ογκώδη συλλαλητήρια, με μαζικές πορείες, με απίστευτα δυνατές και ελεύθερες ακόμα αγέρωχες φωνές. Όχι, όχι, φτάνει πια, λυσσασμένα σκυλιά του πολέμου, σκοτεινοί εντολοδότες της καταστροφής, σταματήστε αυτήν την ολέθρια σύρραξη, στη Γάζα, που απλώνεται επικίνδυνα, σαν την πιο βαριά λοίμωξη σε ένα κορμί. Δεν θέλουμε άλλο αίμα, φωνάζουν στεντόρεια οι λαοί, δεν θέλουμε να χυθεί πουθενά κι άλλο αίμα, άδικο, ανυπεράσπιστων και αθώων υπάρξεων.
Ακόμα κουβαλάμε, δυστυχώς, τα παλιά μίση των εθνικών αντεκδικήσεων σαν μια ένοχη στάμπα στο σώμα μας, σαν χίλια αγκάθια στην καρδιά μας. Ναι, φωνάζουν, συζητούν και αγωνιούν όλοι και παντού, όσο ποτέ ίσως άλλοτε, όλοι όσοι βλέπουν κάθε μέρα τα σύννεφα του παγκόσμιου περίγυρου τους να γίνονται από γκρίζα, ολόμαυρα.
Το Συμβούλιο Επιστήμης και Ασφαλείας (Bulletin of the Atomic Scientists), ναι βεβαίως, υπάρχει ως φαίνεται και αυτό, μετακίνησε λέει, προσφάτως, τους δείκτες του ρολογιού της κρίσεως προς τα εμπρός. Και τώρα βρίσκεται, έτσι είπαν οι ιθύνοντες του Συμβουλίου αυτού, μόλις στα 90 δευτερόλεπτα πριν από τα μεσάνυχτα. Που τα μεσάνυχτα εδώ δεν είναι κάτι άλλο, παρά μια εκτεταμένη πυρηνική καταστροφή, αλίμονο. Λοιπόν, τούτων δοθέντων, ρυθμιστές πανίσχυροι των γήινων υποθέσεων, εσείς, ω κυβερνήτες που για τους λαούς αποφασίζετε, κάνετε επιτέλους ό,τι μπορείτε. Κάνετε τα αδύνατα δυνατά, μεγιστοποιείστε τις όποιες προσπάθειες σας, για να σβήσει έγκαιρα η γιγάντια φωτιά, στην κατακρεουργημένη πια Μέση Ανατολή.
Άνθρωποι απλοί, ως φτωχοί ή πλούσιοι, αμαρτωλοί ή ενάρετοι, ελεύθεροι στο φρόνημα ή δούλοι, δυστυχώς, όλοι, όλοι ας προσευχηθείτε, ας προσευχηθούμε έντονα για τη διωγμένη Βασίλισσα, την ειρήνη, για να επικρατήσει, μήπως, η λογική στον εξαίσιο πλανήτη μας. Όλοι μας, ναι όλοι μας, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, οπουδήποτε κι αν ζούμε, ήρθε η ώρα να πέσουμε στα γόνατα, να παρακαλέσουμε να μας λυπηθεί ο Θεός, ο Παντοκράτωρ Θεός. Ναι, ας γίνει έτσι, για να μη φύγουμε κάποια στιγμή από τον μάταιο πλην γλυκύτατο κόσμο μας, με ένα τεράστιο αναπάντητο γιατί. Διότι, έτσι, μου φαίνεται, πρέπει να κάνουμε όλοι μας το παν για να βγάλουμε, σίγουρα δεν θα μας κακιώσει, ψεύτη, τον μεγάλο Άγγλο νομπελίστα ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ. Να κάνουμε τρόπον τινά ένα αποφασιστικό delete στα παρακάτω γραπτά του, στους γεμάτους αγωνία στίχους του, με την ευχή δηλαδή να μην πραγματοποιηθούν ποτέ ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα. Λοιπόν, ας έχουμε κουράγιο.
«Πέφτει η Σκιά,
η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας και πτώσης,
Πέφτει η Σκιά
Διότι δικό σου είναι το βασίλειο
Διότι δική σου είναι η ζωή
διότι η ζωή είναι δική σου
Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
Όχι με ένα πάταγο
αλλά με ένα λυγμό».
*Ο Δημήτρης Α. Ανδρικίδης είναι συγγραφέας, μέλος της Ένωσης Πνευματικών
Δημιουργών Ν. Χανίων
