Άλλο θέµα είχα κατά νου, άλλο θέµα. Μ’ επιθυµία έντονη, να δώσω την ταπεινή µου οπτική, για τη Συµφωνία της Βάρκιζας, (2-2-45) τώρα και ογδόντα χρόνια στα συµπληρώµατα… Παρασκευή γράφω, ο Γενάρης εκπνέει… Άλλο θέµα προγραµµάτιζα! Όµως η επικαιρότητα, ραγδαία προχωρεί, µε τις δικές της αγκαθωτές ασχήµιες, που αγανακτούν πολλές φορές το θυµικό του κόσµου, ο οποίος, όχι σπάνια, δυστυχώς, κοπιάζει πολύ να “διαχειριστεί” τα ασχηµονούντα εγκληµατικά γεγονότα. Που συντελούνται σε βάρος ευάλωτων ανήλικων, ανήµπορων τρυφερών παιδιών, και όχι µόνο. Αναφέροµαι στον µικρό Άγγελο, που πέρασε στις καρδιές και στις προσευχές του “Πάλλαϊκού σύµπαντος”!
…∆εν είχαµε συνέλθει ακόµη, από τις φρικαλεότητες εις βάρος των παιδιών του αστυνοµικού της Βουλής που συγκλόνισε και το βαθύτερο κύτταρο κάθε Έλληνα, κάθε γονιού! Για γονείς, µιλούµε ξανά. Ζήσαµε λοιπόν για ν’ ακούσουµε το χειρότερο, ίσως! Τη φρίκη µε τη βαρύτατη κακοποίηση του, µικρούλη που χαροπαλεύει συγκλονιστικά… Ήδη έχουµε νέα, απογοητευτικά. Μάλλον νεκρό κλινικά.
Κραυγή…
«Το αγκάλιαζαν απελπισµένα, εκ περιτροπής. Πότε η µανούλα του, πότε ο πατέρας. Τα µάτια τους έτρεχαν ποταµός! ∆ίχως άχνα. Ούτε λέξη, ούτε συλλαβή, Μόνο δάκρυ. Το ‘παν οι γιατροί το πρωί καθαρά αν και τόσο θλιµµένοι…
– Ελάχιστος χρόνος ζωής αποµένει στο παιδί…
Στο παιδί, το αγγελούδι τους το τρίχρονο, το κοριτσάκι τους το µοναχοπαίδι τους, το σπλάχνο τους… Αφού µοίρα σκληρή µε τη “λευχαιµική προγραφή” της, το στιγµάτισε ανελέητα… Το αγκαλιάζουν µε απελπισία και πάλι απ’ την αρχή… Το µικρούλι, ανυποψίαστο, απλώνει γλυκά και συµπονετικά τα χεράκια του στο πρόσωπο των γονιών του, ψελλίζοντας κάθε τόσο.. Μη κλαίει, µη κλαίει…
Σε κάποια στιγµή, δηλώνει “επίσηµα” ως όρκο ζωής, και υπόσχεση τιµής.
– Ότα, ότα χια µεγαλώκιω, γε χιας αφήκιω να κλαίει! Ποτέ, ποτέ!
Τότε µόνο το δάκρυ ποταµός, συνόδεψε ήχος. Όχι όµως, λέξη ή συλλαβή. Μόνο µια κραυγή! Μια άναρθρη κραυγή, που ελευθερώθηκε ασυγκράτητη από τα ψυχικά έγκατα του Πανανθρώπινου πόνου! Οικουµενικού, µέγιστου ατελείωτου!».
Είναι της ίδιας. Έχει γραφεί για τα δύσµοιρα παιδικούλια των νεοπλασιών. Οι “εκλεκτικές συγγένειες” που εµφανίζουν µε το πονεµένο νήπιο της επικαιρότητας, είναι µόνο η ηλικία, και η επερχόµενη απώλεια. Το ένα παιδί, η µικρούλα, “ευτυχεί” µε άξιους γονείς που τιµούν την ευλογία του ρόλου τους µε την κραυγή του πόνου τους. Το άλλο, ένας µάρτυρας στα ανάξια χέρια των γονιών του. Της µάνας. Που έζησε ω! της, κατάπτωσης του Ανθρώπου, τόσο φριχτά πράγµατα, από τα οποία θα σταθώ, στα καψίµατα. Στα εγκαύµατα πέριξ της πλέον ευαίσθητης περιοχής του σώµατος! Της δηλωτικής του φύλου, της ταυτότητας. Της ελπιδοφόρας προοπτικής για την ευλογηµένη διαιώνιση… Αυτό το λεπτό σηµείο, επέλεξαν µε ”χυδαίο δόλο” και αναλγησία, ώστε ο πόνος ν’ αποβεί µεγαλύτερος, αβάσταχτος. Όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραµµές, ίσως ο µάρτυρας να βρίσκεται κιόλας στην αγκαλιά του Θεού. Κι εκείνος, ο Μεγαλοδύναµος, βλέποντας το βαροπληγωµένο κορµάκι του και νιώθωντάς το ακόµη ζεστό, θα νιώσει ίσως ”αµήχανος”, που προσφέρει ”άσωτα” καθώς λέει και ο Βρεττάκος την ΕΥΛΟΓΙΑ του, εκεί που δεν πρέπει.
