Ακούω συνεχώς τις λέξεις ασφάλεια και εξασφάλιση. Και πασχίζουμε γι’ αυτό όλοι. Παρατηρώ και αυτοπαρηγορούμαι.
Το έζησα πρώτα εγώ, το παρατηρώ και γύρω μου. Συμπεραίνω και διαπιστώνω ότι ασφαλώς και δεν υπάρχει ούτε ασφάλεια ούτε εξασφάλιση. Επέλεξα έναν καλό για τις δικές μου ανάγκες σύντροφο για να τον έχω, όταν μεγαλώσω και όταν γεράσω. Ο σύντροφος αποδήμησε και εγώ έμεινα πάλι μόνη τώρα που μεγάλωσα και χρειάζομαι περισσότερο τη συντροφιά. Άρα ο άλλος άνθρωπος δεν σου εξασφαλίζει τίποτα, ούτε εσύ σε κάποιον άλλον.
Κάνουν τα ζευγάρια παιδιά, τα μεγαλώνουν και ευελπιστούν ότι θα έχουν κάποιον να τους κοιτάξει στα γεράματα. Τα παιδιά μεγαλώνουν, παντρεύονται ή ξενιτεύονται ή στη χειρότερη περίπτωση πεθαίνουν. Άρα η μοναξιά είναι πάλι δεδομένη, όπως δεδομένα είναι και τα γηροκομεία και οι κλινικές. Πασχίζεις μία ζωή να αποκτήσεις μία στέγη. Ασφάλιση και εξασφάλιση το θεωρείς, και έρχεται μία μέρα η τράπεζα και σου το παίρνει πριν το πληρώσεις, γιατί αλλάζουν οι καιροί. Δουλεύουν οι άνθρωποι 30-40 χρόνια, για να εξασφαλίσουν μία καλή σύνταξη, να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους άνετα, κιι όταν έρθει η ώρα να πάρουν την πολυπόθητη σύνταξη παίρνουν ψίχουλα. Καλή ώρα στα χρόνια της κρίσης.
Ασφαλίζουν οι άνθρωποι τα πολυτελή σπίτια τους με θωρακισμένες πόρτες, με συναγερμό, κι όταν επιστρέψουν απ’ τις δουλειές τους τα βρίσκουν λεηλατημένα. Βλέπεις, υπάρχουν και οι επαγγελματίες διαρρήκτες με τη δική τους τεχνογνωσία. Ασφαλιστικές εταιρείες, σαν μανιτάρια ξεφυτρώνουν και αυτές, σου πουλάνε ασφάλεια κι εσύ την αγοράζεις. Ασφαλίζεις το σπίτι σου ή το αυτοκίνητο από κλοπή ή από φωτιά. Μπορεί να μην σου συμβεί ποτέ, αλλά εσύ πληρώνεις έτσι για να γίνεται τζίρος, δηλαδή να κινείται το χρήμα. Τι ασφάλεια να νιώσεις, όταν ζεις σε μία χώρα που είναι ξέφραγο αμπέλι; Τι εξασφάλιση να έχεις με τέτοιους πολιτικούς, με τέτοιο σύστημα υγείας, τέτοιο σύστημα παιδείας; Ασφάλεια- εξασφάλιση… σαν ανέκδοτο ακούγεται.
Οι μόνοι που έχουν ασφάλεια και είναι εξασφαλισμένοι είναι οι πολιτικάντηδες, που έχουν τους μπράβους τους για ασφάλεια. Πασχίζουν να βγουν δύο τετραετίες, για να εξασφαλίσουν και την παχυλή σύνταξη, έχουν και το αφορολόγητο επίδομα ενοικίου και τζάμπα αυτοκίνητα και τηλέφωνα. Και όλο το σόι βολεμένο στο δημόσιο και σε θέσεις κλειδιά.
Δούλευε εσύ μαύρε 30-40 χρόνια για να παίρνεις σύνταξη όλο τον χρόνο όσο παίρνουν αυτοί τον μήνα. Φταίνε κι αυτοί, φταίνε κι εμείς. Αυτοί που μας κυβερνούν είναι ή διεφθαρμένοι ή άσχετοι. Εμείς πάλι με το τοσοδούλη εγώ μας, που είναι ένας κόκκος άμμου σε μία παραλία ωκεανού, αναλωνόμαστε για ασφάλεια και εξασφάλιση, αγνοώντας τα αβέβαια, τις ανατροπές και το απρόβλεπτο.
Τι προτείνω; Τίποτα. Οδηγίες προς ναυτιλλομένους δεν δίνω. Απλά πιστεύω πως αν μπορούμε, ας παίρνουμε κάποια προληπτικά μέτρα αλλά να είμαστε βέβαιοι ότι θα αποδώσουν. Βέβαιοι; Άστο. Ε δεν θα ζούμε με φόβο και ανησυχίες. Ήρεμα… Χαλαρά… Στο εδώ και τώρα! Και ότι είναι να γίνει ας γίνει. Ε μα πια. Μας έφαγε το άγχος, μας ρήμαξε η ανασφάλεια. Αντίσταση! Στον υπερκαταναλωτισμό τουλάχιστον.
