ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΠΑΤΑΚΗΣ*
Μέσα στη γενικότερη ανασφάλεια, οικονομική, εργασιακή, υγείας, που χαρακτηρίζει την περίοδο αυτή τη χώρα μας, αλλά και το ευρύτερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον είναι ανάγκη η λύση του ασφαλιστικού προβλήματος να είναι τέτοια που να αμβλύνει το αίσθημα αυτό από τον Ελληνα εργαζόμενο, αγρότη, εργάτη, αυτοαπασχολούμενο, δημόσιο υπάλληλο και τον Ελληνα συνταξιούχο.
Το ασφαλιστικό ζήτημα αποτελεί ένα από τα πιο κρίσιμα, αν όχι το πιο κρίσιμο οικονομικό και κοινωνικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Το πρόβλημα είχε προκύψει ήδη πολλά χρόνια πριν την έναρξη της βαθιάς οικονομικής κρίσης. Σε αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξαν η αδιαφορία για την αντιμετώπιση προβλημάτων όπως το δημογραφικό, αλλά και η απουσία και η μη ολοκλήρωση συστηματικών παρεμβάσεων που θα απέτρεπαν τη διαχρονική επιδείνωση των μεγεθών.
Η πρακτική αποσπασματικών ρυθμίσεων που ευνοούσαν συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες με ιδιαίτερη επιρροή στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και βέβαια η αναποτελεσματικότητα της προσπάθειας περιορισμού της εισφοροδιαφυγής καθώς και οι ιδεοληπτικές προσεγγίσεις του ασφαλιστικού συνέβαλαν στην όξυνση του προβλήματος που θα ήταν οξύ για οποιαδήποτε χώρα και εποχή.
Οπως ήταν φυσικό το πρόβλημα, έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις την περίοδο αυτή της οικονομικής κρίσης, αφού επιβαρύνθηκε από τις επιπτώσεις του στρεβλού παραγωγικού προτύπου της χώρας και της τεράστιας ανεργίας και στερήθηκε, σε μεγάλο βαθμό τη λύση του δανεισμού. Δεν πρέπει, όμως, να παραβλέπεται ότι στην εμφάνιση της κρίσης είχε συμβάλει και το ίδιο το ασφαλιστικό, αφού τα ελλείμματα της κοινωνικής ασφάλισης διόγκωσαν διαχρονικά την ανάγκη δανεισμού της χώρας.
Ολα τα παραπάνω όμως δεν δικαιολογούν λύσεις που θα οδηγούν στον επαγγελτικό αφανισμό όλες τις κατηγορίες των εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων. Δεν είναι δυνατόν λύσεις που προβλέπουν το 60% των εισοδημάτων να καταβάλονται για ασφάλεια και Εφορία να δώσουν τη δυνατότητα στους εργαζομένους, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες να έχουν το ελάχιστο αποδεκτό επίπεδο διαβίωσης.
H κατακόρυφη αύξηση των εισφορών αποτελεί ένα είδος κεφαλικού φόρου. Οπως, επίσης καταργείται η ισονομία και η αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, έτσι όπως επιχειρείται να επιβληθεί το νέο σύστημα, που ουσιαστικά δεν αγγίζει τους φοροφυγάδες, οι οποίοι θα πληρώνουν με βάση τα ποσά που δηλώνουν στην Εφορία και τιμωρεί τους ειλικρινείς φορολογούμενους, οι οποίοι καλούνται και πάλι να πληρώσουν το “μάρμαρο”.
Είναι, λοιπόν, χρήσιμο να ξεκινήσει ένας ειλικρινής διάλογος με συγκεκριμένες προτάσεις για την προώθηση των όποιων λύσεων. Ο διάλογος αυτός βοηθά στην κατανόηση των διαφόρων διαστάσεων του προβλήματος όχι μόνο από την πολιτική ηγεσία, αλλά και από την ίδια την κοινωνία και μπορεί να συμβάλει στην επιλογή πιο υλοποιήσιμων και κοινωνικά δίκαιων λύσεων.
Στο πλαίσιο αυτού του διαλόγου, θα πρέπει να είναι πάντα σαφές ότι θα τηρείται με κάθε ευλάβεια η διαχρονική ανάγκη διατήρησης των βασικών αρχών του ασφαλιστικού συστήματος που είναι η αλληλεγγύη (αναδιανεμητικός χαρακτήρας) τόσο εντός της ίδιας γενεάς όσο και μεταξύ των γενεών και η ανταποδοτικότητα.
*γιατρός,
μέλος του Δ.Σ. του Ι.Σ.Χ.,
αντιπρόσωπος του Ι.Σ.Χ. στο Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο
