“Ασυλο ανομίας”

Σάλος έχει δημιουργηθεί μεταξύ ακαδημαϊκών και πολιτικών όσον αφορά την κατάργηση ή την διατήρηση του “πανεπιστημιακού ασύλου” υπό την σημερινή του μορφή. Εχουν χωριστεί σε “συντηρητικούς” και “προοδευτικούς”. Οι πρώτοι είναι της άποψης να διατηρθεί ο θεσμός, όπως καθιερώθηκε, επιτρέποντας αλλαγές, που πρέπει να γίνονται με περίσκεψη. Οι δεύτεροι υποστηρίζουν την επανεξέτασή του, θεωρώντας, ότι έτσι, όπως είναι, εξυπηρετεί ανάγκες άλλων εποχών.
Το πανεπιστημιακό άσυλο, που συστάθηκε απ’ την αρχή της Αναγέννησης και αφορούσε την ελευθερία σκέψης, υπήρξε ως μορφή προστασίας και διακίνησης ιδεών, αλλά κατά την εφαρμογή του κάθε άλλο παρά τούτο επετεύχθη. Τώρα για το τι είναι “συντηρητικό” και τι “προοδευτικό”, τί “ορθολογικό” και τί “παράλογο” τι “δημοκρατικό” και τι “αυταρχικό” έχουν δοθεί ερμηνείες προερχόμενες από εποχές με ξεπερασμένες παραστάσεις.
Το “κακώς εννοούμενο άσυλο” καταργήθηκε με τον νόμο Διαμαντοπούλου, για την οποίαν «όλοι μα όλοι μιλούσαν για τις μεταρρυθμιστικές της προσπάθειες στο Υπ. Παιδείας». Ομως τίποτα δεν εφαρμόστηκε απ’ ό,τι ίσχυε.
“Ναι στο άσυλο”, “όχι στην παραβατικότητα”, “ναι στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών”, “όχι στην ύπαρξη ασύλου ανομίας”. Επανέρχεται ο κ. Γαβρόγλου να “τσαλακώσει” όλες τις καλές ρυθμίσεις του νόμου Διαμαντοπούλου, διότι έχει δικές του αντιλήψεις προστασίας των Πανεπιστημίων, με την συγκρότηση ομάδων επιβολής της τάξεως, εν ανάγκη αυτοδικώντας, δηλαδή το ρόλο της αστυνομίας, να τον παίζει “ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα”. Του άρεσε, να βλέπει μικροπωλητές, να μπαινοβγαίνουν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα…!
Αμέτρητα περιστατικά έχουν καταγραφεί στο όνομα του ασύλου, να παρακωλύεται η λειτουργία των Πανεπιστημίων και να καταστρέφεται η περιουσία των σε επιστημονικό εξοπλισμό.
Δεν νοείται “ελεύθερη διακίνηση ιδεών” σε χώρους στους οποίους απειλείται η “έκφραση σκέψης” το δε “κακώς εννοούμενο άσυλο” καταργεί αυτό το ίδιο το άσυλο.
Επειδή “η ανοχή έγινε ενοχή” κάποιος έπρεπε σ’ αυτό το κράτος, να αναλάβει, έστω εξωθεσμικό, να “ταρακουνήσει” τα πράγματα, μήπως ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι και λάβουν σωστά μέτρα, να μπορέσει η Παιδεία, να βρει τον δρόμο της.
Τρεις λοιπόν ακαδημαϊκοί η κα Αρβερέλ, ο κ. Θάνος Βερέμης, ο κ. Νικηφόρος Διαμαντούρος και δύο πολιτικοί η κα Αννα Διαμαντοπούλου και η κα Μαρ. Γιαννάκου υπέγραψαν ένα κείμενο, που πήρε ευρεία δημοσιότητα, στο οποίο υποστηρίζουν, ότι «ο πολιτισμός στις μέρες μας με το ποιόν του Πανεπιστημίου κάθε χώρας και η ποιότητά του προϋποθέτει τον σεβασμό και την αγαστή σχέση με την κοινωνία, που το δημιουργεί και το συντηρεί».
Υποδεικνύουν, ότι «είναι καιρός να καταργηθεί το κακώς εννοούμενο σήμερα άσυλο, για να μπορέσουν τα πανεπιστήμιά μας, να βρουν τον βηματισμό για την απρόσκοπτη διάδοση της γνώσης και την άσκηση της έρευνας».
Ποιος τους άκουσε; Ο κ. Γαβρόγλου με τον νεοφιλελευθερισμό του; Ας μας πει πότε τον ανακάλυψε; Ως φοιτητής στα Κολέγια του Λονδίνου και των ΗΠΑ ή τώρα ως υπουργός της Αριστεράς; Πάντως η “ευδοκίμηση” στον τομέα του, να ισοτιμήσει τμήματα των ΤΕΙ με νέες Πανεπιστημιακές μονάδες ήταν αποτέλεσμα σοβαρής σκέψης και σκληρής δουλειάς!!!