“Ασύμμετρες απειλές”

Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια και οι άνθρωποι αγκαλιασμένοι στο σκοτάδι. Μαθημένα τα ελληνικά βουνά απ’ τις φλόγες. Φρυγανώδης η μορφή γης. Οι άνθρωποι πλήρωσαν το τίμημα του εφησυχασμού και της απροετοιμασίας χωρίς να μπορούν να βρουν οδό διαφυγής σε απόσταση 30 μέτρων από τη θάλασσα. Η σιγή των “κουφαριών” τα λέει όλα. Σύγχυση αταξίας, χάος το αβυσσαλέον, μαυρίλα και αποκαΐδια. Πρόβλεψη καμιά. Χωρίς πρόγραμμα η λάβα δεν τιθασεύεται. Και τα δάση μαύρα και τα δάκρυα μαύρα.
Στην Κινέτα σ’ όλη την Ανατολική Αττική, στις Βρύσες των Χανίων και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας είχαμε εθνική τραγωδία για ακόμη μια φορά. Η γη έγινε φρυγμένη απ’ τη φωτιά, που εισέβαλε και ανέδειξε την απόγνωση και τον σπαραγμό των πυρόπληκτων. Οι τηλεοπτικές εικόνες συνόψισαν την τραγικότητα της κατάστασης και ανέδειξαν τα σφάλματα της αυθαίρετης δόμησης.
Τίποτα δεν διδαχθήκαμε απ’ τη βιβλική καταστροφική πυρκαγιά στην Ηλεία το 2007, που προκάλεσε ακόμα και την οργή των αγαλμάτων στην Ολυμπία… Οι φωτιές ανάβονται από τους πυρομανείς εσκεμμένως, αλλά και από κεραυνούς. Κι αν τους βρούνε, τίποτα δεν θ’ αλλάξει, αν δεν σταματήσουν οι Ελληνες να χτίζουν βίλες στα καμμένα δάση και αν η Πολιτεία δεν γκρεμίζει τα πάσης φύσεως “εγκεκριμένα” αυθαίρετα. Εκείνο που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητο στη δική μας δεν είναι ούτε καν το ζητούμενο.
“Ασύμμετρες απειλές” βάφτισαν τα τραγικά γεγονότα, που σε ελάχιστο χρόνο προκαλούν τεράστιες καταστροφές. Αντί τούτου χρειάζεται να “ερμηνευθεί” επί άλλης βάσεως, επειδή τέτοια φαινόμενα θα επαναλαμβάνονται. Και να μην αποφασίζουμε για την επόμενη μέρα, αφού καίγεται ακόμα η χθεσινή. Οι “ασύμμετρες απειλές” σκοτώνουν κάθε φορά που θα ’χουμε καύσωνα και ο Αίολος θα πνέει με πολλά μποφόρ στα πεύκα με τις “κουκουνάρες”.
Δεν είναι η μοναδική φορά, που καίγεται η Ανατολική Αττική. Το 2017 είχαμε τις πυρκαγιές σε Πεντέλη, Διόνυσο Βαρνάβα, Καπανδρίτη, Γραμματικόν, Κάλαμο, Μαραθώνα. Η ιδιωτική ζωή της πολιτικής ηγεσίας σταματάει και παρίσταται τουλάχιστον για λόγους ψυχολογικούς, καμιά φορά και για συμπαράσταση. Ετσι απενοχοποιείται το σύνολο. Χωρίς ευθύνες οι κυβερνώντες, η τοπική αυτοδιοίκηση και οι αυθαιρεσιούχοι!
Η καμένη γη επεκτείνεται κάθε χρόνο, πτωχεύοντας τον φυσικό πλούτο του τόπου. Επινοήσαμε την πύρινη λαίλαπα να της δίδουμε κίνητρα συνωμοσιών. Τη λέμε και “θεομηνία”. Κι έχουμε τους χειμάρρους του χειμώνα που κατεβάζουν τα βουνά στις πεδιάδες. Ισως να είναι έκφραση του Θεού, που θυμώνει για τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Αν δεν υπήρχε ανθρώπινη επέμβαση δύσκολα η φύση θα καταστρεφόταν από μόνη της.
Είναι τραγικό τα παιδιά μας να κληρονομούν ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, έναν τραπεζικό λογαριασμό ως εφόδια για να ζήσουν σε μια γη που φλέγεται!