“Ασύμμετρες” πολιτικές συμπράξεις

Σε κρίσιμες ψηφοφορίες στη Bουλή για διεθνείς συμφωνίες για Ν/Σ υψίστης σημασίας ή για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας συνέβαιναν, ανέκαθεν, στην πολιτική σκηνή της χώρας οριακοί συσχετισμοί. Τίποτα δεν είναι πρωτοφανές! Οταν η εξουσία διαπίστωνε μειοψηφική ψηφοφορία, αντιμετώπιζε την περίπτωση συλλέγοντας ψήφους βουλευτών από άλλα κόμματα αντιθέτου ιδεολογίας, ή ανεξαρτήτους ενσωματώνοντάς τους στον κύριο σκελετό της κυβερνητικής εξουσίας.
Οι αντίπαλοι αντεπιτίθεντο ομιλούντες περί εκμετάλλευσης “αποστατών”, οι οποίοι προκαλούν “νόθο αποτέλεσμα”. Οι αποσχισθέντες βουλευτές από το κόμμα, με τη σημαία του οποίου εξελέγησαν ή αυτοανακηρύσσονται ανεξάρτητοι, παύουν να είναι οι “εντεταλμένοι” της λαϊκής θελήσεως, αλλά “νεκρά κύτταρα” για τους ψηφοφόρους, διότι για άλλο σκοπό τους ψήφισαν και άλλο δρόμο ακολούθησαν στο κοινοβούλιο.
Η κοινή γνώμη, όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, κατατάσσει τους αποσχισθέντες ως αποκομμένα άτομα απ’ τη συλλογική κομματική κατεύθυνση, που αντιπροσωπεύουν πλέον τους εαυτούς των. Γόητρο, κοινωνική ακτινοβολία και πολιτική υπόσταση, ίσως αποκτήσουν πάλι, αν καταφέρουν να επανεκλεγούν στην επόμενη αναμέτρηση, πείθοντας τους ψηφοφόρους τους ότι η πράξη τους ήταν ορθή και εξυπηρετούσε το εθνικό συμφέρον. Εχουν μια δικαιολογία, να παραβαίνουν το καταστατικό της παράταξής τους και τα περί “κομματικής πειθαρχίας”, το άρθρο 60 παρ.1 Σ/τος, ότι «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Τη διάταξη τη θέσπισαν έτσι γιατί τους εξυπηρετούσε.
Πρώτοι που εφάρμοσαν αυτή την τακτική, ήσαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, όπου στις τάξεις τους εισέρρευσαν πολιτικοί από αλλού, να γίνει η δουλειά τους. Τώρα, οι ίδιοι χαρακτηρίζουν “γυρολόγους”, “αποστάτες” και “εκβιαζόμενους” αυτούς που αλλαξοπιστούν.
Συνέπεσε, κατά συγκυρίαν, να συστεγασθούν δύο ή τρία κόμματα, τα πρόσωπα των οποίων είχαν εκ διαμέτρου αποκλίνουσες πολιτικές τάσεις για λόγους εθνικού συμφέροντος. Περίπτωση του 1989 με την κυβέρνηση Ζολώτα και του 2011 με κυβέρνηση Παπαδήμου για την αντιμετώπιση της κρίσης των μνημονίων, που χαντακωθήκαμε. Απ’ αυτή τη συμμαχία Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΛΑ.Ο.Σ. ξεπήδησαν οι ΑΝ.ΕΛ. ως “αντιμνημονιακοί”, για να βρουν το 2015 σημεία σύγκλισης και να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ υπογράφοντας το 3ο μνημόνιο 86 δισ. ευρώ.
Νομοτελειακά είναι παρατηρημένο, ότι μόλις εκλείψει ο λόγος της “ασύμμετρης σύμπραξης” προκύπτει κάποια αιτία και μεθοδεύεται η διακοπή της συγκατοίκησης στην εξουσία. Αυτό που συμβαίνει σήμερα και χαρακτηρίζεται καινοφανές είναι ότι δεν μεταλλάσσονται οι βουλευτές αλλά αλλοιώνονται τα κόμματα, ανάλογα με τις κατευθύνσεις, που παίρνουν οι επικεφαλής τους αυτοβούλως ή κατόπιν συλλογικών συσχετισμών. Οι αποφάσεις αυτές δεν βρίσκουν πάντα σύμφωνα τα στελέχη και με αποτέλεσμα η συνοχή του κόμματος να διασπάται και να επέρχεται η διάλυσή του.
Τι φταίει; Η εξουσιομανία και η επικράτηση δημαγωγικής πολιτικής. Το επιστέγασμα οι άλλοτε συνεργασίες μεταβάλλονται σε σκληρούς ανταγωνιστές.