…Και λοιπών… Ισαύρου, Μανουήλ, Σαβήλ, µαρτύρων, στο εορτολόγιο της 17ης Ιουνίου (σήµερα που γράφω). Την ίδια µέρα στα 1771, ο Ιωάννης Βλάχος, προσφέρει τον, πρώτο τη “µαρτυρική τάξει”, θάνατο της Νήσος… Και κατακτά την αθανασία…
Όχι, δεν θα µείνω µόνο σ’ αυτό το ανοσιούργηµα του µαρτυρικού θανάτου του ανδρός. Σ’ αυτή τη “Θεία εκδορά” το φριχτό τέλος του Σφακιανού επαναστάτη, που την εγκολπώθηκε η Κρήτη, και την ταξιδεύει, διάδηµα πολύτιµο, στην Ιστορία της…
Όχι, δεν θα µιλήσω επιπλέον, για τη µάνα που έζησε πάνω στα φύλλα της καρδιάς της τον ανείπωτο πόνο, βιώνοντας τη δική της “εκδορά” των έσω…
Όχι, δεν θα σταθώ ακόµη, στον θάνατο των συντρόφων του παλληκαριού, που στοιχήθηκαν πίσω από τη δική του χάραξη, στα πεπρωµένα της Λεβεντογέννας!
Όχι, δεν θα σχολιάσω εµπνευστικά την αγανάκτηση και την οδύνη του, όταν συνέλαβαν τα δύο κορίτσια του οι βάρβαροι… Η Μαρία κι η Ανθούσα στα χέρια των ανοσιουργών!
Όχι, δεν θα αναγνωρίσω µόνο τη γενναιοδωρία του αποφασισµένου, να διαθέσει όλο του το βιος και το ρίσκο για τους αγαπηµένους του, στα ενδεχόµενα του χαµού… Ούτε ακόµη στο τουρκικό βόλι που πλήγωσε τη λατρεµένη του σύντροφο…
Θέλω ακόµη, κυρίως, να σταθώ στον αδερφό του ∆ασκαλογιάννη. Στον αδερφό του Κρήτα ταγµένου στη θυσία, περί την Κρήτη, περί της Ελευθερίας της!
Tον αδερφό του, τον Νικόλαο… Σ’ αυτό τον αδερφό, που, ανήµπορος, δέσµιος της φρίκης και του τρόµου, καθορούσε κάθιδρος, ωχρός κι ανταριασµένος, το ανήκουστο έγκληµα…
Τον “τρόπο” του αδερφικού θανάτου.
Στο Μεϊντάνι του Κάστρου, σε θέα κοινή, οι αβάσταχτες εικόνες µιας ασχηµίας που υπερέβαινε ενίοτε τον πόνο της τραγωδίας…
Εκείνες τις άγριες στιγµές του τιµήµατος της Αγιοσύνης, µε την προσωπική Σταύρωση του Γιού της Κρήτης…
Εκείνου που σηµάδεψε όχι µόνο τον Κρητικόν αιώνα του µε την καθόλου ιστορική ροή των αιµάτων, για τη Λευτεριά της µικροπατρίδας, µα και τον µέλλοντα χρόνο µε συνάφειες Τιµής. Ο Νικόλαος, λοιπόν, “κοµµάτι’ αποκοµµένο από το “αδελφικό όλον” σάρκα από τη σάρκα του και αίµα του αιµάτου ενός εθνοµάρτυρα, έβλεπε, και αυτός, το µαρτυρικό τέλος, το ανήκουστο δράµα! Και, και δεχόµενος αυτό τον καταλύτη της αναλγησίας δεν άντεξε! Και παραφρόνησε!
∆εν έδωσε το ευγενέστερο των υγρών στη βιολογική οντότητα του ανθρώπου, το ΑΙΜΑ! Ούτε στάλα! Έδωσε όµως, µεχρι στάλα, όλο το “έλλογο αίµα” του!
Κατέθεσε κι εκείνος την τραγική του παράκρουση στην Υπόθεση της Μεγαλονήσου. Μπροστά στο αβάσταχτο θέαµα του Ιστορικού ∆ράµατος, συνειδητό και ψυχή και µυαλό, συγκροτηµένα και συγκερασµένα στο σώµα και στο ιερό ψυχοπνευµατικό σύµπαν, αποσυντίθενται. Τελεσίδικα, οριστικά, αιφνίδια…
Απώλεσε ο αδερφός το νου του.
Εκεί, θέλω να σταθώ, µ’ ένα φωτισµό που θα στραφεί από τον µάρτυρα της Κρητικής Πίστης, σε µιαν όσια “δευτερογένεια”(;) (!) πο, ενδεχοµένως, η τιµητική αναφορά, δεν σταµατά. Ως, ως ο πόνος του νόα που µαχαιρώνεται, που διαρρηγνύνεται, και που, δια-σαλεύεται “αοράτως αιµάσσων”…, να µην είναι ΘΑΝΑΤΟΣ!
Του νόα που χάνει οριστικά την ταυτότητά του… Την ακεραιότητα, τη σκέψη, τη µνήµη, τα ιδιώµατα… Εκείνα τα τίµια ∆ώρα εκ Θεού, αδιανέµητα, ευλογηµένα, κι αποκλειστικά! Αυτό το πικρό γεγονός ήθελα, κατ’ ελάχιστον να “φωτίσω”.
Την παράκρουση του αδερφού. Την τρέλλα του. Εκείνο τον “σεµνόν οβολόν” στο Μέγα Ζητούµενο της Μεγαλονήσου. Τη Λευτεριά της…
…∆εκαεφτά του Ιούνη… ∆υόµισι αιώνες µετά… Η Κρήτη κλίνει τις ηλιόλουστες κορυφές των Σφακιανών ορέων της, το κατά πρώτον, στην Ωραία Μνήµη του Παιδιού της…
Ενός “Ήλιου” που πάντα θα θερµαίνει την ιστορική της υπόσταση…
Όχι µόνο τις Σφακιανές κορυφές.
