Aσκηση πρόκλησης με στόχους

Η ένταση της Τουρκίας στα θέματα του Αιγαίου και όχι μόνον, δεν είναι σημερινή, ούτε χθεσινή. Είναι διαχρονική. Κάθε φορά εφαρμόζει τη στρατηγική της εναντίον μας, που εμείς δεν μπορούμε, να της την ανταποδώσουμε. Με την άσκηση της “γαλάζιας πατρίδας” στο Αιγαίο, ο Ερντογάν με όλο του τον στόλο, ο οποίος επανδρώθηκε από ανώτατους αξ/κους του Ναυτικού, που αποφυλάκισε, δεν φαίνεται να το τραβήξει στα άκρα. Δεσμεύοντας, όμως, τεράστιες θαλάσσιες εκτάσεις, εκτός του ότι θέλει να δείξει την παρουσία του και να επιβάλλει την κυριαρχία του, δημιουργεί προβλήματα στη ναυσιπλοΐα και στον τουρισμό. Πάντως η άσκηση δεν πρέπει να υπερεκτιμηθεί, ούτε να υποβαθμισθεί.
Ο στόχος του Ερντογάν είναι, μακροπρόθεσμα, η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και όπου αλλού υπάρχουν πλουτοπαραγωγικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Πρέπει ν’ ανησυχούμε, διότι οι Τούρκοι δηλώνουν σ’ όλες τις περιπτώσεις, ότι στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, τίποτα δεν μπορεί να γίνει, χωρίς αυτούς στο παιχνίδι. Διεκδικούν κάτι, που δεν τους ανήκει με πείσμα και μαχητικότητα, πράγμα, που μας κάνει να διαλογιζόμαστε, μήπως έχουν αλλάξει τα σύνορα και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.
Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία παραμένει στην περιοχή ένας παράγοντας και θέλει να μη δημιουργεί την εντύπωση απ’ τους μεγάλους περιφερειακών δυνάμεων να τη  θεωρούν δεδομένη, αλλά να την υπολογίζουν χωρίς αμφισβητήσεις. Προσπαθεί ν’ αποκτήσει αυτονομία, ακόμα και μέσα στο ΝΑΤΟ, γι’ αυτό παίζει ανοιχτά, το παιχνίδι της με τη Μόσχα, όσον αφορά την αμετάκλητη απόφασή της για τους S 400.
Τώρα, σχετικά με την τελευταία επίσκεψη του πρ/ργου στην Τουρκία, υπάρχουν επιφυλάξεις. Δεν μάθαμε, τι συζήτησαν μεταξύ τους επί δύο ώρες. Από μέρους της πρωθυπουργικής πλευράς ανακοινώθηκε, ότι επικεντρώθηκε η συζήτηση για την επανάληψη των συνομιλιών περί Μέτρων, Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και ότι δεν υπάρχει άλλο θέμα απ’ την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων. Τα ΜΟΕ -είχαν αρχίσει, για το θεαθήναι, επί υπ. Εξωτερικών Παπούλια – Γιλμάζ το 1988. Από τότε ζήσαμε γελιότητες μέχρι, που διεκόπησαν οι συνομιλίες, διότι οι Τούρκοι κάθε φορά γινόντουσαν σκληρότεροι και έβαζαν στο τραπέζι νέα θέματα.
Από μέρους, όμως, του κ. Τσαβούσογλου, ακούστηκε, ότι «συζητήσαμε όλα τα προβλήματα». Δεν θα πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις το ότι συζητήθηκαν τα πάντα; Ποια είναι τα “όλα” σε τέτοιες συζητήσεις; Πώς είναι σίγουρος ο ελληνικός λαός, ότι δεν διακυβεύτηκαν εθνικά συμφέροντα; Είπαν κάτι για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ή για τα ενεργειακά της Κύπρου; Για τις “γκρίζες ζώνες”; Τίποτα δεν μάθαμε, τι συζητήθηκε και αν γι’ αυτά υπάρχει εθνική συναίνεση. Να μην οδηγηθούνε σε καμιά συμφωνία, που να δεσμεύονται οι επόμενες κυβερνήσεις, να δώσουμε δέκα και να πάρουμε ένα ή και κανένα! Η αντιπολίτευση αγνοεί, όπως αγνοούσε και τα της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Τα Κυπριακά κοιτάσματα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την Ελλάδα, να γίνει διάδρομος διαμετακόμισης φυσικού αερίου του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Κύπρου και άλλων μικροτέρων ποσοτήτων νότια της Κρήτης και του Ιονίου προς την Ευρώπη, που θ’ απεξαρτηθεί απ’ τη Ρωσία. Η Τουρκία, πάντως, θα εντείνει τις πιέσεις της, ότι «εγώ είμαι εδώ και χωρίς εμένα δεν προχωρά τίποτα”! Θα συνεχίσει την έντονη παρουσία της, την οποίαν δεν θα αναβαθμίσει σε θερμό επεισόδιο, φοβούμενη τις προειδοποιήσεις των ΗΠΑ και τη διεθνή της απομόνωση.