Άσπρα καράβια τα όνειρά τους

Όλοι μίλησαν για όνειρα στην τελετή αποφοίτησης του 4^ου ΓΕΛ για τα τελειόφοιτα παιδιά μας. Μία συγκινητική εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων την Τρίτη 25 Ιουνίου.
 Όλοι.
Και η υποδιευθύντρια κ. Ελένη Μενιουδάκη που παρουσίασε την βραδιά, και ο διευθυντής κ. Μίλτος Παπαγρηγοράκης, και ο Νικόλας Φουντουλάκης, που εκπροσώπησε άξια τους συμμαθητές του, και η Νεφέλη Φαντριδάκη, εμπνεύστρια ενός όμορφου θεατρικού.
Ελεύθερα πια τα παιδιά μας να ονειρευτούν, έχοντας διαβεί τον ρουβίκωνα των πανελληνίων, τους σκοπέλους των δυσκολιών μίας κουραστικής χρονιάς, και με μοναδικό εμπόδιο την αναμονή των αποτελεσμάτων, χαράζουν ήδη την νέα πορεία στον χάρτη της ζωής τους.
Το αυθόρμητο, γάργαρο γέλιο τους την βραδιά της αποφοίτησης, καθώς παρακολουθήσαμε στιγμιότυπα της χρονιάς που πέρασε, διαχύθηκε στην αίθουσα του Πνευματικού.
Αλήθεια, πόσα πολλά μοιραστήκαμε μαζί βρε παιδιά. Πόσα Χριστούγεννα, πόσα αποκριάτικα γλέντια, σχολικές γιορτές, δράσεις, ταξίδια στο εξωτερικό, και θεατρικές παραστάσεις.
Ο χρόνος κυλάει με ασύλληπτη ταχύτητα και η μνήμη αιχμαλωτίζει τις στιγμές πιο δυνατά από τον φωτογραφικό φακό. Είδαμε τα παιδιά μας σε φωτογραφίες παλιές αγκαλιασμένα με τους φίλους τους, με τους καθηγητές τους, σε στιγμές δημιουργίας, ενθουσιασμού, σε στιγμές χαλάρωσης, χαβαλέ και πειραγμάτων.
Κι εμείς; Δεν είναι μακριά ο καιρός που τα υποδεχθήκαμε «πρωτάκια» -όπως είπε ο διευθυντής- στο λύκειο, και τώρα να… Ήρθε κι όλας η ώρα να τα αποχαιρετήσουμε. Να τα αποδεσμεύσουμε. Ζήσαμε πολλά μαζί με τους μαθητές μας. Σαν αληθινή οικογένεια, με μπουνάτσες αλλά και κάποια μποφώρ ενίοτε.
Σε αυτό το πνεύμα εκφράστηκε ο διευθυντής κ. Παπαγρηγοράκης. Τους μίλησε για όσα όμορφα τα περιμένουν, τους συμβούλευσε να εμφορούνται από ανθρωπιστικές αξίες, να συμπαραστέκονται στους αδύναμους και να στηρίζουν την δημοκρατία. Να είναι ενεργοί πολίτες και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ευχαρίστησε τους συναδέλφους καθηγητές που στάθηκαν αμετακίνητοι στο πλευρό των μαθητών της Γ’Λυκείου, μέχρι το τέλος.
Φέτος θρηνήσαμε στο 4^ο ΓΕΛ μια σοβαρή απώλεια. Ο διευθυντής με βαθιά συγκίνηση αναφέρθηκε στον αδόκητο χαμό μίας γενναίας συναδέλφου μας, της Μαρίας Γεωργιακάκη. Όλοι μαζί οι καθηγητές τραγούδησαν προς τιμήν της, Μάνο Λοϊζο, «Τίποτα δεν πάει χαμένο». Με δάκρυα στα μάτια συνόδευσαν το τραγούδι μαθητές και κοινό. Ο πιο σκληρός αποχαιρετισμός της φετινής χρονιάς… Δίχως προσμονή επιστροφής… Αν βρισκόταν κοντά μας η Μαρία, κι εκείνη για όνειρα θα τους μιλούσε. Για όνειρα και για αγώνα να γίνουν καλοί άνθρωποι.
Στην συνέχεια η σκυτάλη πέρασε στους μαθητές για υπέροχες μελωδίες και τραγούδια, και στον λογο του απόφοιτου, Νικόλα Φουντουλάκη, που απέδειξε γι’ ακόμη μία φορά το ηθικό του ανάστημα. Μίλησε από καρδιάς με ευγνωμοσύνη για τους καθηγητές του, με θλίψη για την απώλεια της Μαρίας κι αγάπη για φίλους και συμμαθητές. Έτσι είναι τα παιδιά μας.
Ξεδίπλωσαν, επί σκηνής, γι ακόμη μία φορα τη μοναδικότητά τους. Ο Νίκος Χατζής μας αιφνιδίασε ευχάριστα με μία υπέροχη σύνθεση που έπαιζε στο πιάνο, κατά την διάρκεια της ομιλίας του διευθυντή. Τα κορίτσια μας, η Κάτια, η Θεώνη, η Τζωρτζίνα και η Άννα-Μαρία, μας ενθουσίασαν με την ερμηνεία τους. Απολαύσαμε την αυθόρμητη κατάθεση ψυχής της Νεφέλης Φαντριδάκη, που λατρεύει το θέατρο, ονειρεύεται να κάνει stand-up comedy, και παρά την πίεση των πανελληνίων, κατάφερε να γράψει ένα ευφυές, εύστοχο και επίκαιρο, για τους μαθητές, θεατρικό.
Πολλά παιδιά μας παραμέρισαν το άγχος τους και βρήκαν χρόνο για να στήσουν αυτή την όμορφη βραδιά. Κάπως έτσι, φθάνοντας στο τέλος, κόβεται επίσημα πια, ο ομφάλιος λώρος, που τους συνδέει με την πνευματική τους μήτρα, το σχολείο. Η ματιά τους δείχνει πιο σοβαρή και το βήμα τους πιο αποφασιστικό, μα είναι φανερό πως δεν έχουν περάσει ακόμη στην επόμενη… πίστα. Είναι ακόμη παιδιά. Άλλωστε στα πανεπιστήμια από το φθινώπορο πάλι θα ξαναγίνουν «πρωτάκια».
Θα διασκορπιστούν σε λίγο σε όλη την Ελλάδα. Κάποιες παρέες θα διαλυθούν και θα σμίγουν μόνο σε γιορτές και καλοκαίρια στα Χανιά. Άλλες, οι πιο τυχερές, θα συνεχίσουν μαζί. Συγκατοικήσεις, αμφιθέατρα, νέοι φίλοι, διάβασμα, άγχος, αλλά και γλέντια, ξενύχτια, έρωτες… Και δέματα με ταπεράκια και καλιτσουνάκια από τις κρητικές μαμάδες που θα περιμένουν με αγωνία σε ΚΤΕΛ, σε λιμάνια και αεροδρόμια να προωθήσουν… τροφοδοσία.
Αν μετανιώνω για κάτι, είναι που δεν είχα πιο πολύ χρόνο να περάσω μαζί τους. Αν στεναχωριέμαι για κάτι, είναι που δεν τους άφηνα να εκφραστούν καλλιτεχνικά στον χώρο της βιβλιοθήκης, που διέθετε και αρμόνιο και κιθάρα, καθώς όφειλα να σεβαστώ τον σχολικό κανόνα, να μην χρησιμοποιούν τα μουσικά όργανα σε ώρες μαθημάτων. Κατάφερα όμως, έστω στα κλεφτά, να τα καμαρώσω σε κλασσικά κομμάτια, ελληνικά και ξένα.
Παιδιά με αγάπη για την τέχνη, και ένα σχολείο ανθόκηπος. Αθλητές, μουσικοί, ποιητές, σκιτσογράφοι, ζωγράφοι, υφάντρες, καλλιτέχνες πάσης φύσεως (δεν ξεχνάω την Πανωραία –όνομα και πράγμα- και τα υπέροχα σκουλαρίκια που μου δώρισε φτιαγμένα με αγάπη από την ίδια). Παιδιά που δεν πείθονταν εύκολα, που αποζητούσαν τον παραγωγικό διάλογο, που ενθουσιάζονταν με την ιδεολογική αντιπαράθεση. Παιδιά με ήθος και σωστή ανατροφή.
Με γονείς αφανείς ήρωες που έδιναν και δίνουν αγώνα για τα όνειρα των παιδιών τους. Που καρδιοχτυπούν καθημερινά για την υγεία και την ασφάλειά τους, που θυσιάζουν τις προσωπικές τους ανάγκες για τα βλαστάρια τους. Και με αυτούς τους ανθρώπους συμπορευθήκαμε αυτά τα χρόνια, μοιραστήκαμε την αγωνία τους, τους προβληματισμούς τους και τώρα μαζί απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα των κοινών προσπαθειών.
Έχουμε την ευτυχία να βλέπουμε τους νεοσσούς, που μεταμορφώθηκαν σε δυνατά και περήφανα αετόπουλα, να ζυγίζουν τα φτερά τους εν είδει αποχαιρετισμού, πάνω από την πόλη που τα γέννησε, και να χαράζουν την πορεία τους προς τον ήλιο.
Καλό ταξίδι στην ζωή και συναρπαστικές πτήσεις, παιδιά μας. Χτίστε την δική σας «φωλιά», κάντε τα ολόδικά σας λάθη, όπως είπε η Νεφέλη, μα να είναι λάθη που διδάσκουν… Φροντίστε τους εαυτούς σας, και αγαπήστε αυτό που είστε. Κρατήστε τις κοινές μας στιγμές, τις με αγάπη ειπωμένες συμβουλές μας. Συγχωρήστε μας αν σας στεναχωρήσαμε, κάποιες φορές, φυλάξτε και γι εμάς μια μικρή γωνίτσα στην σκέψη σας. Κι εμείς θα μείνουμε εδώ, να σας καμαρώνουμε, από μακριά πια, και να ευχόμαστε όσα εσείς ονειρεύεστε.
Με μία όμως υπόσχεση…
Να γίνετε αυτό που τα σπαρτιατόπουλα αιώνες πριν υπόσχονταν στους πατεράδες και τους παππούδες τους, όταν έστηναν τον δικό τους, τον ολόδικό τους χορό: «Άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» (Που πάει να πει: «Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι»)
Έχετε την απεριόριστη αγάπη μας και την έγνοια μας.