Πριν από µερικές ηµέρες και συγκεκριµένα στις 28 Αυγούστου,συµπληρώθηκαν 33 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Αλέκος Σακελλάριος.
Αυτός ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας,στιχουργός,
Ο Σακελλάριος υπηρέτησε µε µεγάλη επιτυχία µε ότι καταπιάστηκε.
Εγραψε 185 θεατρικά έργα,πλήθος σεναρίων και κάπου στα 1500 τραγούδια.
Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι και τα ΄΄Μαλλάκια΄΄ το οποίο έχει µια ξεχωριστή ιστορία που ο ίδιος ο δηµιουργός έγραψε στο βιβλίο του µε τίτλο ΄΄Λες και ήταν χθες΄΄.
΄΄Ήµασταν πολύ νέοι.
Περπατούσαµε στην ακροθαλασσιά,στο Καβούρι, που ήταν ακόµα έρηµο,
γαλήνιο και πανέµορφο.
Κι έτσι όπως περπατούσαµε,το αεράκι που φυσούσε, της χαλούσε τα µαλλιά
και της ανέβαζε το φουστάνι.
Κι αυτή, αγωνιζόταν πότε θα κατεβάσει το φουστάνι,
πότε θα διορθώσει τα µαλλιά της.
Απελπισία την έπιασε:
– Πω, πω πώς έγινα…
– Πώς έγινες;
– ∆ε βλέπεις τα µαλλιά µου;
– Και λοιπόν; Τί έχουν τα µαλλιά σου;
Μια χαρά είναι έτσι ανακατωµένα.
Και το βράδυ, στο µικρό γραφειάκι µου,άρχισα να γράφω κάτι στιχάκια.
Άστα τα µαλλάκια σου
ανακατωµένα,
άστα ν’ ανεµίζουνε
στην τρελή νοτιά,
Όταν τελείωσα την πρώτη στροφή,σκέφτηκα πόσο ανόητο είναι ένα κορίτσι που έχει τη δροσιά
και τη χάρη του µπουµπουκιού,να νοιάζεται για το χτένισµά της.
Όποια θέση κι αν έπαιρναν,ανακατωµένα από τον αέρα, τα µαλλάκια της πάντα ωραία θα ήταν.
Το χτένισµα αρχίζει να έχει κάποια σηµασία,όταν η κόπωση του χρόνου αρχίζει να φαίνεται στο πρόσωπο.
Έτσι στη δεύτερη στροφή έγραψα:
Θα ‘ρθει αλίµονο ο καιρός
άκουσε και µένα,
που δε θα ‘χεις κόκκινα χείλη
σαν φωτιά,
θα ‘χεις τότε τα µαλλιά
καλοχτενισµένα..
Κι ύστερα έπεσα σε µελαγχολικότερες σκέψεις,σκέφτηκα το ‘’αύριο’’ που ούτε κατάλαβα πότε έγινε ‘’σήµερα’’
ή µάλλον πότε έγινε ‘’χθες’’,κι έγραψα και την τρίτη στροφή:
Είσαι τώρα η Άνοιξη,
θα ‘ρθει Καλοκαίρι
κι ύστερα Φθινόπωρο
θα ‘ρθει σκυθρωπό,
στον τρελό το δρόµο σου
πάρε µε απ’ το χέρι,
είσαι τώρα η Άνοιξη,
θα ‘ρθει Καλοκαίρι.
Ήταν µια εποχή που τα τραγούδια δεν τα γράφαµε κατά ‘’παραγγελία’’ κάποιας εταιρείας δίσκων.
∆εν τα γράφαµε δηλαδή για να εισπράξουµε µια αµοιβή.
Τα γράφαµε έτσι, από µεράκι.
Τώρα, αν συνέβαινε να γίνουν και επιτυχία, ακόµα καλύτερα.
Ο στόχος, όµως, δεν ήταν το εµπορικό κέρδος.
Το µόνο κέρδος που λογαριάζαµε ήταν η χαρά µιας κάποιας µικρής δηµιουργίας.
Έτσι, όταν έγραψα το τραγούδι, το καθαρόγραψα σ’ ένα χαρτί που το δίπλωσα και το έβαλα στην τσέπη µου.
Άλλωστε, καλά καλά δεν ήταν τραγούδι έτσι περίεργα που ήταν γραµµένοι οι στίχοι του,
χωρίς κουπλέ και ρεφρέν.
Τα τραγούδια τότε είχαν άλλη δοµή.
Και προπάντων, έπρεπε να είναι και λίγο µελοδραµατικά,για να ‘’πιάσουν’’,
Έτσι, χωρίς δισταγµό, πήγα στα ‘’Πεύκα’’, που ήταν η ορχήστρα του Τάκη Μωράκη,
και πλησίασα τον καλό µου φίλο και εκλεκτό συνθέτη.
– Έχω γράψει ένα τραγουδάκι.
Μήπως σ’ ενδιαφέρει;
Το πήρε, το διάβασε και ύστερα άρχισε να διπλώνει το χαρτί.
– ∆ε σου αρέσει;
– Πως… Νόστιµο είναι.
Άσε να το κοιτάξω.
Για να γράψει καλή µουσική ένας συνθέτης πρέπει να τον συγκινούν οι στίχοι.
Άµα οι στίχοι τού είναι αδιάφοροι, δε µπορεί να γράψει ούτε νότα.
∆εν ξέρω τί έγινε µε τον Τάκη. Ή το τραγούδι δεν του άρεσε,ή το έχασε και δεν ενδιαφέρθηκε παραπέρα. Το τραγούδι έτσι έµεινε.
Σε τρεις συνθέτες που το έδωσα,µου το γύρισαν πίσω.
∆εν τους έβγαινε.
Κι έτσι,το τραγούδι έµεινε στα αζήτητα.
Όταν άρχισα να συνεργάζοµαι πιο στενά µε τον Μιχάλη Σουγιούλ,
µου είχε ζητήσει να του γράψω δυο – τρία τραγούδια.
– Και κάνα βαλσάκι αν έχεις…
Τότε ήταν που θυµήθηκα
τα ‘’Μαλλάκια’’. Ο Σουγιούλ, όταν το διάβασε, ενθουσιάστηκε.
∆εν ξέρω τί αξίζουν και αν αξίζουν τα στιχάκια, η µουσική όµως που έβαλε ο Μιχάλης Σουγιούλ, ήταν σωστή δηµιουργία.
Οι ειδικοί της εποχής, που το άκουσαν, δεν έδειξαν κανένα ενθουσιασµό.
Και οι φωνογραφικές εταιρείες δεν δέχτηκαν να το κάνουµε δίσκο.
Έτσι τα ‘’Μαλλάκια’’ τα βάλαµε
στην ταινία της Φίνος Φιλµ’ ‘Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν’’.
Το τραγουδούσε, υποτίθεται,
ο Αλέκος Αλεξανδράκης µε τη φωνή του Φώτη Πολυµέρη.
Από τις πρώτες κιόλας µέρες της προβολής, το τραγούδι έγινε επιτυχία και τραγουδήθηκε,
όσο τραγουδήθηκε».
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
