Ασθενείς και οδοιπόροι

Τα γεγονότα παίρνουν στο πολιτικό σκηνικό την τροπή που τους αξίζει.
Ηδη με την ομιλία του, ο κ. Τσίπρας στο SPD δείχνει ακριβώς πού θέλει να το πάει από δω και κάτω (τώρα που «σβήσαν οι μύθοι και οι Θεοί»), ήδη με την επιλογή Μητσοτάκη για τον κ. Βέμπερ στο Ε.Λ.Κ., γνωρίζουμε επαρκώς τις αρχές του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Και οι δυο “κούνησαν μαντίλι”, ο μεν κ. Τσίπρας στον Μελανσόν (γιατί μας υποψιάστηκαν…) και ο κ. Μητσοτάκης στον πολλά βαρύ Ορμπάν.
Μέχρι εδώ όλα καλά, αφού φαίνεται να διαγράφεται ένα φιλοευρωπαϊκό, μετριοπαθές δίπολο.
Εχει αξία, όμως, τι θα κάνει ο Μακρόν και η ομάδα του στις Ευρωεκλογές, διότι αυτό ίσως σηματοδοτήσει και την προοπτική Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλιστών.
Στην δεκαετία του ’80 ένας παλαιός πολιτικός έλεγε ότι «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα στην Ευρώπη, για να μην έχει ισχυρές συμμαχίες».
Τρόπον τινά, οι Ευρωεκλογές (το Ευρωπαϊκό σκηνικό) αν προηγηθούν των ελληνικών εθνικών εκλογών θα δείξουν και την τάση της ελληνικής κοινωνίας.
Και η τάση, συνήθως, μεταφράζεται σε εκλογικό ρεύμα.
Κατά τ’ άλλα να πω για τις προσλήψεις και τις παροχές ότι ο Αντρέας το 1985 με 300 εκατομμύρια δολάρια συναλλαγματικό απόθεμα, κέρδισε τις εκλογές και μετά έκανε αυστηρή περιοριστική, οικονομική πολιτική.
Αυτή είναι η ροή των πραγμάτων, τότε και τώρα.
Επίσης, να θυμίσω τι είπε μετά τον πόλεμο ο “πατέρας της νίκης” Ουίνστον Τσόρτσιλ, για τις εκλογές «Ψήφος ευγνωμοσύνης δεν υπάρχει· υπάρχει ψήφος προσδοκίας, ίσως και οργής».