Ασθενής παιδεία

Αν δεν ασχολούμεθα με τον “αψύ Σφακιανό” και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις εν όψει εκλογών για την Ευρωβουλή και την Αυτοδιοίκηση θα μπορούσαμε, να μιλάγαμε για σημαντικότερα θέματα. Για τους κινδύνους απ’ την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ε.Ε., η οποία τελευταία διέρχεται εσωτερική κρίση χειρότερη απ’ όσες πέρασε από ιδρύσεώς της. Για την αποτύχια των προσπαθειών ανάπτυξης στη χώρα μας διότι τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας είναι απίθανο να γίνονται σε άλλες χώρες. Το κυριότερο επειδή το μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την Παιδεία παίρνει κομματικό χαρακτήρα, ανάλογα με τις αντιλήψεις του εκάστοτε υπουργού, για να φθάσουμε στον σημερινό κ. Γαβρόγλου, που τα ‘χει κάνει άνω-κάτω.
Ποιοτική παιδεία δεν υπήρξε ποτέ. O,τι καλό έφτιαχνε ο ένας υπουργός, το χάλαγε ο άλλος. Η ανάγκη ανάδειξης δημιουργικών δυνάμεων, να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες των καιρών, ποτέ δεν εστιάστηκε σωστά, ώστε να εδραιωθεί το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης, που αρχίζει απ’ την ανώτατη παιδεία και καταλήγει στις κατώτερες βαθμίδες.
Η χρησιμοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου στην Ελλάδα είναι κάτι πρωτοφανές στον κόσμο. Γίνεται εκμετάλλευσή του, όχι για τις ιδέες, αλλά και για την απαγόρευση εισόδου ή επέμβασης διοικητικών οργάνων στους πανεπιστημιακούς χώρους, χωρίς την έγκριση των πρυτάνεων. Ποιους ενοχλεί η ελευθερία και η προστασία της σκέψης; Τι είδους άσυλο έχουμε φτιάξει; Για τη βελτίωση της μάθησης ή την πρόοδο της παραβατικότητας; Το πανεπιστημιακό άσυλο αξιοποιούν και εκμεταλλεύονται διακινητές ναρκωτικών και το παραεμπόριο, που παρά τις αστυνομικές επιχειρήσεις δεν καταπολεμάται το φαινόμενο. Εχει μπερδευτεί η έννοια του ασύλου. Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει δραστικά μέτρα, είτε είναι της δεξιάς ή της αριστεράς. Δυστυχώς όχι μόνον αυτό δεν γίνεται, αλλά εφαρμόζεται μια ανορθόδοξη εξισωτική πολιτική στην εκπαίδευση.
Αφού ισοπεδώθηκε η μεσαία τάξη, ερήμην της Πανεπιστημιακής γνώμης, να γίνονται τα Τ.Ε.Ι. ίσης αξίας με τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Μετά δε και την αύξηση του αριθμού των τμημάτων τους, πολλαπλασιάζονται τα πτυχία με στόχο, να παράγονται άνθρωποι υποχείριοι στην εξουσία χωρίς επαρκή εγκυκλοπαιδική παιδεία.
Ο αλλοπρόσαλλος νόμος Γαβρόγλου ολοκληρώνει σταδιακά την κατεδάφιση του νόμου Διαμαντοπούλου. Για μια ακόμα φορά ένας υπουργός τα κάνει “μπάχαλο” με την παιδεία.
Τα πανεπιστήμια κινδυνεύουν, να γίνουν ρουσφετολογικός παράγοντας της πολιτικής μέσα σ’ έναν εναγκαλισμό συμφερόντων συντεχνιασμού και κομματοκρατίας. Αυτός ο νόμος συγχωνεύει την τεχνική με την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, που με την ανωτατοποίηση των Τ.Ε.Ι. στερεί προσωπικό απαραίτητο σε τεχνικές ανάγκες και προσθέτει σε νέους πανεπιστημιακούς πτυχιούχους μόρια για θέσεις στη Δημόσια Διοίκηση.
Οι αλλαγές στην παιδεία χρειάζονται στην τεχνολογία γιατί πλήθος εργασιών, που γίνονται σήμερα από ανθρώπινα χέρια, αύριο θα αυτοματοποιηθούν και πρέπει να υιοθετηθεί άλλος χαρακτήρας στην εκπαίδευση επί βάσεων νέων καινοτομιών ανάπτυξης. Αυτονόητο είναι, ότι το θέμα της ανάπτυξης δεν έχει όνομα αριστεράς ή δεξιάς. Η κομματική διαμάχη δεν επιτρέπει την ομοψυχία απεμπολεί το κοινό όραμα. Δεν υπάρχουν κατάλληλοι άνθρωποι σε καίριες θέσεις. Για τούτο απογυγχάνουμε οι Ελληνες μέσα στο κράτος μας από ιδρύσεώς του!