Εκεί που έκανα την βολτίτσα μου στο παλιό λιμάνι αμέριμνος και χάζευα τον φάρο κ τους μασκοφόρους περιπατητές, λίγο έλειψε ν’ αγκαλιαστούμε με μια παλιά μου συμμαθήτρια στη μέση του δρόμου σαν τα μαθητούδια… Αλλά εγώ βράχος ηθικής.
Είχαμε να ιδωθούμε σχεδόν μισό αιώνα. Σταματήσαμε στα 2 μέτρα απέναντι σαν μονομάχοι, κατεβάζοντας λίγο τις μάσκες μας για να βεβαιωθούμε ότι είμαστε εμείς.
Κι αφού νοσταλγήσαμε τα μαθητικά μας χρόνια και χαρήκαμε που βρεθήκαμε, έτοιμοι να χωρίσουμε… απλώνει τα χέρια της κι ερχόταν κατά πάνω μου έτοιμη να μ’ αγκαλιάσει…
Έκανα στα γρήγορα 2-3 βήματα με όπισθεν σε θέση ασφαλή και τις είπα χαριτολογώντας.
-Μα τώρα βρήκες κι εσύ βρε Σουλίτσα μ’ αυτό τον ιό,να θέλεις αγκαλιές και φιλιά… Δεν θυμάσαι τότε που σου έκανα εγώ τα γλυκά ματάκια στην τάξη, ότι εσύ έκανες το κορόιδο… Αστο να χαρείς μην μας δει κανείς Χαρδαλιάς και βρούμε τον μπελά μας…
Μου χαμογέλασε με νόημα, βάλαμε κανονικά τις μάσκες μας και πήρε καθένας τον δρόμο του!!
Στο 19ο επεισόδιο, ζούμε μια οδηγική «Οδύσσεια» στη Νέα Κυδωνία, δοκιμάζουμε το εμβόλιο και «αποκαλύπτουμε» την ύπαρξη εξωγήινων.
