ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΑΜΑΝΙΔΗΣ – ΓΙΩΤΑ ΜΠΟΥΡΑ
Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Εκείνη γράφει τους στίχους κι εκείνος τους κάνει τραγούδια… και για τα παιδιά, όλα τα παιδιά του κόσμου και βέβαια για τους μαθητές τους… Για τη δασκάλα Γιώτα Μπούρα και τον δάσκαλο – σύζυγό της Γιάννη Τσαραμανίδη που ήρθαν στα Χανιά πριν από χρόνια και έμειναν (τη φετινή σχολική χρονιά υπηρετούν στο Δημ. Σχ. Βάμου), ο λόγος στον σημερινό ξεχωριστό Παιδότοπο. «Ολα άρχισαν το καλοκαίρι του 2010 στην Κρήτη. Αστέρια και φεγγάρια έγιναν φωνήεντα και σύμφωνα, φόρεσαν τις νότες του Γιάννη και ντύθηκαν τραγούδια. Ετσι απλά και όμορφα. Αγαπήθηκαν από φίλους, τραγουδήθηκαν από παιδιά και τώρα είναι ελεύθερα». Τα που γράφει, μεταξύ των άλλων στο σιντί που κυκλοφόρησαν με τίτλο “Αστροφεγγιές”, η Γιώτα. Η ποίηση (όπως και η μουσική) είναι ζωγραφική που μιλά και η ζωγραφική είναι ποίηση (και μουσική) που σωπαίνει… Και η φράση αυτή στον νου μου, ενώ άκουγα τον Γιάννη να τραγουδά τους στίχους της Γιώτας και ενώ θαύμαζα τις ζωγραφιές που εμπνεύστηκαν απ’ τους στίχους κάποιοι απ’ τους τυχερούς μαθητές τους. Καλή συνέχεια στης “Αστροφεγγιάς” τη Δασκαλοσύνη και στη Δασκαλοσύνη της “Αστροφεγγιάς” καλοί μου συνάδελφοι! Πάντα “άξιοι κάθε επαίνου αλλά και θαυμασμού”, όπως είχα γράψει και στις 27 Μαρτίου στη στήλη, προλογίζοντας το θέμα “περί σχολικού εκφοβισμού” που είχατε ασχοληθεί με τους μαθητές σας…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
ΚΟΙΤΑ ΨΗΛΑ
(Μπαλάντα με θέμα την αισιοδοξία ακόμη και σε στιγμές που δεν μπορούμε να τη βρούμε εύκολα. Τα παιδιά ευτυχώς την έχουν και μας τη χαρίζουν απλόχερα.)
Κοίτα ψηλά όσο κι αν πέφτεις
μην αγριεύεις απ’ την τροχιά
κι αν όλα αλλάζουν εσύ αντέχεις
γιατί έχεις μάτια φλόγες μες την καρδιά.
Κοίτα ψηλά τον ήλιο κοίτα
να σε ρουφήξει η ζεστασιά
ξέχνα το κρύο, μέτρα τον πόνο
κι άσε τον μόνο να σου γελά.
Κοίτα ψηλά τ’ αστέρια κοίτα
κι ας σε ζητάει η λησμονιά
η θλίψη σβήνει
αν τη χτυπήσεις με της αγάπης τη γροθιά.
ΔΕΝΤΡΑ
(Ένα λαϊκό τραγούδι που παραδόξως αγαπήθηκε και χορεύτηκε από πολλούς μαθητές μας! Εμπνευσμένο από την ελευθερία και τη δύναμη του κρητικού τοπίου).
Μην τον κοιτάς τον ουρανό
Άμα φτερά δεν έχεις
Μην τα ζηλεύεις τα πουλιά
Το φόβο αν δεν αντέχεις.
Δέντρα όσοι γεννήθηκαν
Στη Γη γερά ριζώνουν
Κι όσοι πετάνε στα ψηλά
Φτερά για αλλού απλώνουν.
Μην της μιλάς της θάλασσας
Το κύμα αν το φοβάσαι
Μην τον ακούς τον άνεμο
Στη Γη αν θέλεις να’ σαι.
ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΕΣ
(Το ομώνυμο τραγούδι είναι μια μελωδία του Γιάννη που έγραψε για τη γέννηση της Κατερίνας μας κι εγώ πρόσθεσα τους στίχους 8 χρόνια μετά. Είναι η ευχή μιας μητέρας για το παιδί της αλλά τελικά και μιας δασκάλας για τους μαθητές της.)
Στο δρόμο που σου έστρωσα
επάνω μην πατήσεις
στα εύκολα, στα έτοιμα να μην παραδοθείς
τριγύρισε, ταξίδεψε
αλλού περιπλανήσου
τις ομορφιάς το πέρασμα μόνη σου να διαβείς.
Ό,τι δικό μου έχτισα, μονάχη γκρέμισέ το
κι ας φτιάξεις κάστρο έρημο πάνω στην αμμουδιά.
Θα ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή το κάστρο να ριζώσει
και να τινάξει αστροφεγγιές του δέντρου η καρδιά.
Ασ’το αγέρι να φυσά, ψηλά να σε πετάξει
τον ήλιο δες κατάματα, μα φύγε πριν καείς.
Μες της αβύσσου το βυθό
βούτηξε την ψυχή σου
μαργαριτάρι η χαρά να δεις θ’ αναδυθεί.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΑΣ
Τραγούδια που γράφτηκαν μέσα στην τελευταία δεκαετία εδώ στα Χανιά ,εμπνευσμένα από την ελευθερία και την ομορφιά του τόπου.
Τραγούδια που δεν γράφτηκαν για παιδιά, όμως κάποια από αυτά αγαπήθηκαν πολύ από τους μαθητές μας σε όλα τα σχολεία που περάσαμε τα τελευταία χρόνια.
Ο κόσμος των παιδιών γεμάτος χρώμα, συναισθήματα και αλήθεια αναπόφευκτα επηρεάζει όποιον ζει και μοιράζεται στιγμές μαζί τους.
Εμείς οι δάσκαλοι έχουμε την τύχη η δουλειά μας η ίδια ,το σχολείο ,η τάξη και τα παιδιά να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.
Τώρα που η απόσταση μπήκε ανάμεσά μας είναι ακόμη μεγαλύτερη η ανάγκη να κάνουμε τα παιδιά να νιώσουν ασφαλή και αισιόδοξα και να μη σταματήσουν να ονειρεύονται. Γιατί μπορεί στο τέλος τα όνειρά μας να μας σώσουν απ’ τα λάθη.
Γιώτα Μπούρα και Γιάννης Τσαραμανίδης
ΡΙΖΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
(Αυτό το βαλσάκι δεν βρίσκεται στο cd μας αλλά είναι γραμμένο για παιδιά.
Βρίσκεται σε ένα παραμύθι που μιλά για ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που στο τέλος της ιστορίας φυτεύουν ένα μαγικό δέντρο, το δέντρο των ονείρων που γίνονται αληθινά.)
Το δέντρο που φυτέψαμε
Είχε κλαδιά στ’ αστέρια
Με ρίζες ως τα σύννεφα
Σαν απλωμένα χέρια
Με μπόρες το ποτίσαμε
Με αστραπές τη νύχτα
Ήλιος η καλημέρα του
Φεγγάρι η καληνύχτα.
Και ξαφνικά λουλούδιασε
πλημμύρισε από χρώμα
ξεχείλισαν τα όνειρα
και έπεσαν στο χώμα
Ξαπλώσαμε ,χαθήκαμε
στης θάλασσας τα βάθη
Του δέντρου μας τα όνειρα
μας σώσαν απ’ τα λάθη.
ΩΚΕΑΝΟΣ
(Καλοκαιρινές εικόνες για ένα ταξίδι που όλοι ονειρευόμαστε, ειδικά τώρα, μικροί και μεγάλοι!)
Τη νύχτα ονειρεύτηκα
Πως σ’ άλλο τόπο βρέθηκα
Μέσα σ’ αμάξι ανοιχτό
Έψαχνα τον ωκεανό
Φυσούσε αγέρας τα μαλλιά
Τα στάχια κλέβαν τη ματιά
Ο ήλιος ζάλιζε το νου
Έβρεχε μουσική παντού
Ο δρόμος έτρεχε μπροστά
Κι ο χάρτης έβγαζε φτερά
Τώρα δεν είχα γυρισμό
Δεν ήμουνα ξανά εγώ.
Απ’ το φεγγάρι πιάστηκα
Στο όνειρο ξεχάστηκα
Τα μάτια άνοιξα πλατιά
Κι έγινες θάλασσα βαθιά.
