» Τα παιδιά θυμούνται, θυμώνουν και δημιουργούν με αφορμή την τραγωδία
Τις μέρες αυτές, τιμούμε με απόλυτο σεβασμό τις μνήμες των αδικοχαμένων θυμάτων στο αποτρόπαιο δυστύχημα στα Τέμπη! Ήταν 28 Φεβρουαρίου 2023 και όλη η Ελλάδα θρηνούσε… θρηνούσε και θρηνεί 57 νέους ανθρώπους, φοιτητές, παιδιά, γονείς! Όλη η ζωή ήταν μπροστά τους, έλεγαν όλοι, οι μελλοντικοί επιστήμονες του τόπου μας, ενός τόπου που ακόμη αναρωτιέται το «πώς;» και το «γιατί;». Που ακόμη ψάχνει για τα αυτονόητα, το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί… Ελπίζουμε και ευχόμαστε η δικαίωση στις ψυχές των παιδιών αυτών αλλά και των οικογενειών τους να έρθει γρήγορα. Όχι άλλη αναμονή στις ανοιχτές πληγές των ανθρώπων αυτών! Τους αξίζει η γαλήνη, να πενθήσουν ήρεμα τα παιδιά τους. Ως γονείς και ως Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων, παρακαλάμε και προσευχόμαστε να μην ζήσουμε ξανά τέτοια αποτρόπαια δυστυχήματα! Τα παιδιά μας δεν ξεχνούν και δεν θα ξεχάσουν, μιλούν με τον δικό τους τρόπο….
Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων 1ου Πειραματικού Γυμνασίου Χανίων
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
Το συγκεκριμένο ατύχημα στα Τέμπη συνέβη πριν από ένα χρόνο, αλλά οι εικόνες και οι συζητήσεις γι’ αυτό παραμένουν ζωντανές στο μυαλό μου. Ήταν μια ημέρα γεμάτη θλίψη και αγωνία. Το να ακούς για τόσους ανθρώπους που τραυματίστηκαν ή έχασαν τη ζωή τους σε ένα τόσο τραγικό γεγονός δεν μπορεί παρά να προκαλέσει σοκ και θλίψη. Αισθάνομαι συνεπώς πολύ λυπημένος για τα θύματα και τις οικογένειές τους.
Καθώς σκέφτομαι το ατύχημα, νιώθω έντονη ανησυχία για την ασφάλεια των μέσων μαζικής μεταφοράς γενικότερα. Αυτό το γεγονός με κάνει να σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι να λαμβάνονται όλα τα δυνατά μέτρα προφύλαξης και ασφάλειας για την προστασία των επιβατών. Είναι απαραίτητο να υπάρχει συνεχής προσοχή στην τήρηση των κανόνων και των προδιαγραφών ασφαλείας προκειμένου να αποφεύγονται τέτοια τραγικά γεγονότα.
Τέλος, ελπίζω ότι από το ατύχημα αυτό θα αντληθούν διδάγματα και ότι θα γίνουν αναθεωρήσεις και βελτιώσεις στο σύστημα μεταφορών προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος τέτοιων συμβάντων στο μέλλον. Είναι σημαντικό να μάθουμε από τα λάθη και να εργαστούμε για μια κοινωνία που να προσέχει περισσότερο την ασφάλεια και την προστασία των πολιτών της.
Μ. Κ. Π. Β’ γυμνασίου
Συναισθήματα και σκέψεις για το ατύχημα στα Τέμπη
Πέρυσι, τέτοια εποχή, δυστυχώς έγινε ένα μεγάλο ατύχημα στα Τέμπη με την αμαξοστοιχία του τρένου που πήγαινε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και συγκρούστηκε με μια άλλη. Αυτό το ατύχημα ήταν η αιτία θανάτου πενήντα επτά νέων κυρίως ανθρώπων και τραυματισμού πολλών περισσότερων.
Η αντίδρασή μου σε αυτό το ατύχημα ήταν σοκαριστική, όπως άλλωστε των περισσότερων ανθρώπων. Δε χωρά το μυαλό μου πώς χάθηκαν τόσο άδικα οι ζωές μικρών και μεγάλων ανθρώπων. Βέβαια όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ξένοι σε μένα αλλά μπορώ να φανταστώ αν είχα ένα φίλο σε αυτό το τρένο πόσο ακόμα πιο δύσκολο θα μου ήταν να το αποδεχτώ. Μόνο έτσι μπορώ να καταλάβω πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι αισθάνθηκαν που έχασαν ένα φίλο, ένα συγγενή, ένα αδελφό ή ένα γονέα σε αυτό το φοβερό ατύχημα.
Εγώ όπως και πολλοί άλλοι, φαντάζομαι, σκεφτόμαστε τι θα μπορούσε να είχε γίνει για να μην γινόταν αυτό το θλιβερό ατύχημα και τι θα έπρεπε να κάνουμε για να μην υπάρξει ξανά ένα παρόμοιο. Είναι δύσκολο να αποδώσει κανείς ευθύνες όπως είναι δύσκολο να πει πώς θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Ι. Κ. Π. Β’ γυμνασίου
«Η άγνωστη κοιλάδα»
Στην άγνωστη κοιλάδα ,
που πολλοί έχουν ονομάσει Τέμπη, κρύβονται καλά κρυμμένες ψυχές.
Ψυχές που έχουν γίνει ένα με καπνούς και ράγες.
Κακή η ώρα μάλλον,
κάποιοι θα πουν και θυσία.
Την προίκα τους θα αφήσουν στα αγέννητα παιδιά,
και το παιδί μέσα στο καταραμένο τρένο.
Δολοφόνος που λογικά δεν είχε πρόσωπο, αλλά γρανάζια και «αναβαθμισμένους» μηχανισμούς.
Ένα εισιτήριο που κόστισε πενήντα επτά ζωές να μείνουν σε αιώνια μνήμη.
Σ.Γ. , Β’ γυμνασίου
«Οι αποσκευές»
Κατεβαίνει η σημαία στη μέση,
Το παιδί φτάνει στο σχολείο και
αναρωτιέται τι συμβαίνει.
Το βράδυ δεν κοιμήθηκε καλά,
Γιατί όλο άκουγε τους γονείς να
αλλάζουν κανάλια ξανά και ξανά.
Η γιαγιά ήρθε το πρωί ώστε σχολείο
για να σε πάει,
Αμίλητη όλη τη διαδρομή με μόνο
ένα δάκρυ στο μάτι.
Ο αδερφός σου , είχαν πει θα
έρθει χθες από Αθήνα για τις
διακοπές του.
Μα κλειστή ήταν η πόρτα του
δωματίου του και πουθενά οι
αποσκευές του.
Στο σχολείο βαβούρα και σιγή ποτέ
δεν συνυπάρχουν.
Μα τη στιγμή που πάτησες πόδι στην
αυλή όλοι γύρισαν να σε κοιτάξουν.
Ο διευθυντής βγάζει το καπέλο του
όταν στο διάδρομο σε προσπερνάει.
Και η δασκάλα δεν μπορεί στο μάθημα
στα μάτια να σε κοιτάζει.
Η ώρα έχει πάει απόγευμα και οι
γονείς σου λένε τα νέα,
Πως ο αδερφός σου δεν επιβίωσε
την σύγκρουση από τα τρένα .
Μοιραίο δυστύχημα , κάποιοι
λένε πως ήταν και άλλοι, πως
ήταν στημένο.
Όμως στη δική σου την καρδιά
ένιωθες πως ήταν κάτι παρατραβηγμένο.
Βγάζεις τα μαύρα από το συρτάρι
που ναφθαλίνη μυρίζουν.
Δεν είχαν σκοπό να φορεθούν τόσο
σύντομα και γι΄αυτό σε φαγουρίζουν.
Μια φαγούρα που σου υπενθυμίζει πόσοι
τώρα άνθρωποι θα μαυροφορίσουν.
Α.Ε. , Γ’ γυμνασίου
«Η απορία»
Σε μια χώρα με ιστορία
Σε όλους υπήρχε η απορία
Πού μέχρι σήμερα δεν έχει τελεία
Πώς γίνεται να μας προδίδει
Πάντα ένας τυχαίος, με πονηρία
Για πλούτο και ευημερία
Σαν βασιλιάς σε τραγωδία
Πού δεν τελειώνει μες στα βιβλία
Μα συνεχίζει με μαεστρία
Να καταστρέφει παιδιά στα Τέμπη
Με κάθε τρόπο, με αναισχυντία
Σαν Εφιάλτης σε τραγωδία
Κοιλάδα Τεμπών και όχι μόνον
Γίνηκαν ένα, γιατί έχει πόνο
Η αδικία και η απαξία
Πού δεν ταιριάζουν
Σε αυτόν τον τόπο…
«Αναμονή»
Πάμε κι όπου βγει .
Πανικός και φωνές υπερίσχυαν εκείνο το βράδυ,
φούντωνε η αγωνία των γονέων που περίμεναν
ένα τηλεφώνημα
ένα «είμαι ζωντανός».
Φλόγες αγκάλιαζαν τα βαγόνια σε μια ασφυκτική αγκαλιά ,
παντού σπασμένα τζάμια, θρύψαλα μιας ζωής που δεν έζησαν
και τα σίδερα μια άμορφη μάζα
και στους υπόλοιπους επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή.
Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν στην τηλεόραση .
Τα τρένα μας φέρνουν δάκρυα .
Ό,τι αγαπάς κινδυνεύει ,Ελλάδα
Οι άνθρωποι ξεχνάμε,
Η πολιτεία ξεχνάει γρήγορα
τις υποσχέσεις της.
Οι μάνες όμως ,ακόμα περιμένουν
ν’ ακούσουν αγαπημένα βήματα
και αυτό το ανέμελο γέλιο,
που τις στοιχειώνει τα βράδια.
Μ.Α. Γ’ γυμνασίου
