Κύριε διευθυντά,
στο φύλλο της έγκριτης εφημερίδας σας Χανιώτικα Νεα της 12ης Νοεμβρίου, σόκαρε ο τίτλος του άρθρου σας “ Γονέας αρνητής δεν στέλνει τα παιδιά του στο σχολείο”.
Και σαν άνθρωπος ευαίσθητος με τα παιδιά και λόγω της φύσης της δουλειάς μου, δεν μπορώ να παραβλέψω, να αγνοήσω και να μην σχολιάσω αυτά που συμβαίνουν γύρω μας λόγω της πανδημίας ειδικά όταν αυτά αφορούν τα παιδιά.
Προσπαθώ καλοπροαίρετα να δικαιολογήσω αυτούς τους γονείς. Συμμερίζομαι πάντα το άγχος τους για οτιδήποτε αφορά το παιδί τους σε σχέση με το σχολείο.
Οι μανούλες, περισσότερο, από τη στιγμή που αναγκάζονται λόγω εργασίας να αποχωριστούν τα παιδιά τους και να τα πάνε σε ένα σχολείο (βρεφικό – παιδικό σταθμο – δημοτικό) “χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους”.
Είναι ένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Το αισθάνθηκα και εγώ σαν μαμά και σαν γιαγιά. Συνειδητοποιούν ότι το παιδί πλέον φεύγει από την στοργική αγκαλιά, ξεκινάει μία καινούρια ζωή, ξεκινάει “τη ζωή του”.
Ο αποχωρισμός γίνεται πολλές φορές από μηνών. Στον βρεφικό μου σταθμό “ΜΗΤΕΡΑ” φιλοξενούσα μωρά από 40 ημερών. Έζησα εδω και 45 χρόνια την αγωνία τους, την ανασφάλειά τους, για το πού αφήνουν το παιδί τους. Το κενό που αισθάνονται.
Όταν όμως ο γονιός επιλέξει ένα άριστο περιβάλλον, ασφαλές για το παιδί του, αυτό γίνεται μία χαρά.
Με χαρά γιατί το παιδί όσο μικρό και αν είναι βρίσκεται μαζί με άλλα παιδιά, εισπράττει αγάπη, φροντίδα, χαμόγελα και δημιουργεί φίλους. Κοινωνικοποιείται, αντιδρά στον περίγυρο, εκφράζεται.
Ακόμα και η αντιπαλότητα μεταξύ των παιδιών, οι διαφωνίες και οι παιδικοί “καυγάδες” σε μεγαλύτερες ηλικίες, προσφέρουν υγιή οφέλη στο παιδί. Η παιδική κοινωνία του σχολείου είναι η ζωή των παιδιών. Η τροφή της ψυχής που βοηθάει στην ισορροπία της και την μάθηση.
Οι μέρες της καραντίνας για τα παιδιά με την διαδικτυακή διδασκαλία πρόσφερε μόνο γνώσεις. Το παιχνίδι, τα αστεία της αυλής, η διαφωνία έστω της παρέας δεν υπήρχαν.
Θυμάμαι ότι ένα παιδί του σχολείου μας όταν ρωτήθηκε από τη μαμά του “τι να κάνουμε σήμερα;” σε περίοδο καραντίνας, απάντησε “θέλω να πάμε να δούμε το σχολείο μας”.
Όλοι πλέον οι επιστήμονες γιατροί, οι κυβερνώντες, οι εκπαιδευτικοί πασχίζουν να μην ξανασυμβεί αυτό. Οι εμβολιασμοί είναι πλέον μονόδρομος και η σωτηρία μας.
Τα σχολεία άνοιξαν. Προσέχουμε όλοι. Τα παιδιά ευτυχώς μας εκπλήσσουν με την ωριμότητά τους και την άψογη συνεργασία τους. Φοράνε τη μάσκα, χρησιμοποιούν τα αντισηπτικά.
Είναι χαρούμενα, δημιουργικά, ζωντανά ψυχικά. Σε όλο αυτό το κλίμα ακούμε ότι γονείς κρατάνε μακριά τα παιδιά τους από τα σχολεία.
Είναι απογοητευτικό, ανατριχιαστικά αφύσικο, τρομακτικό. Ας βοηθήσει η πολιτεία αυτούς τους γονείς έστω και με τυπικές διαδικασίες να σβήσει τις ανασφάλειες και τους φόβους.
Σίγουρα δεν λείπει η αγάπη τους για τα παιδιά τους. Απλώς δεν χειρίζονται σωστά.
Με εκτίμηση,
Μαριάννα Μαυροματάκη
