Ασύμφορη και επισφαλής η νέα «πράσινη» επιδότηση στις ελιές

■ Ενώ απαιτεί σημαντικές δαπάνες, εκθέτει σε κίνδυνο δακοπροσβολών την παραγωγή!

Αρκετά δαπανηρή, ασύμφορη και ανασφαλής φαίνεται να είναι η νέα «πράσινη» επιδότηση για τις ελιές, σύμφωνα με όσα προβλέπει η Υπουργική Απόφαση (ΦΕΚ 3941/Τευχ. Β΄/ 17-6-2023 ) που υπογράφηκε από την προηγούμενη ηγεσία του ΥπΑΑΤ.
Με την απόφαση αυτή με την οποία προβλέπεται ενίσχυση 35€/στρέμμα, στην πράξη αντικαθίσταται το λεγόμενο πρασίνισμα για τις ελιές της προηγούμενης ΚΑΠ, το οποίο αποτελούσε στην πράξη το 30% της ενιαίας ενίσχυσης των ελαιοπαραγωγών.
Ωστόσο, ειδικά για τους ελαιώνες η δράση «Εφαρμογή εθελοντικών οδηγιών ολοκληρωμένης φυτοπροστασίας» της νεας ΚΑΠ, προβλέπει ότι οι ενδιαφερόμενοι γεωργοί για να τύχουν της ενίσχυσης των 35€/στρ. πρεπει να εκτελούν τα έξης:
(α) Να εφαρμόζουν τη μέθοδο της μαζικής παγίδευσης (mass trapping) του δάκου της ελιάς (Βactocera Oleae) στους ελαιώνες που δηλώνουν.
(β) Να διατηρούν παγίδες μαζικής σύλληψης (mass trapping) καθώς και παγίδες παρακολούθησης (monitoring), σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στην άδεια διάθεσης τους στην αγορά
(γ) Να χρησιμοποιούν αποκλειστικά εγκεκριμένα σκευάσματα μαζικής παγίδευσης και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις κατά τις οποίες η προβλεπόμενη ζημιά είναι πάνω από ειδικό επίπεδο, επιτρέπεται η εφαρμογή φυτοπροστατευτικών σκευασμάτων που είναι συμβατά με τη βιολογική γεωργία (Καν. (ΕΕ) 2018/848)
(δ) Να τηρούν της δεσμεύσεις της ΚΥΑ, συμπεριλαμβανομένης της κατάρτισης Σχεδίου Περιβαλλοντικής Διαχείρισης (ΣΠΔ).
(ε) Να διατηρούν περιβαλλοντικό φάκελο.
Άρα, είναι φανερό ότι οι ελαιοπαραγωγοί που θα θελήσουν να λάβουν την ενίσχυση του «νέου πρασινίσματος» των 35 €/στρ, θα πρέπει να καταβάλουν τις δαπάνες προμήθειας των αναφερόμενων παγίδων και σκευασμάτων, τις δαπάνες της απαιτούμενης εργασίας εγκατάστασης και λειτουργίας τους αλλά και τις δαπάνες για τη «χρήση ψηφιακής εφαρμογής και σύνταξη σχεδίου περιβαλλοντικής διαχείρισης (ΣΠΔ)».
Επομένως, η προβλεπόμενη ενίσχυση, ενώ δεν φαίνεται να καλύπτει τις προβλεπόμενες δαπάνες για παγίδες, σκευάσματα και σχέδια περιβαλλοντικής διαχείρισης, εκθέτει και σε κίνδυνο απωλειών από δακοπροσβολές την παραγωγή, πράγμα που αποδέχεται και το ίδιο το ΥπΑΑΤ στην περίπτωση (γ), χωρίς όμως να προβλέπει αποζημίωση.
Μετά από αυτά, σαφές είναι ότι η νέα πολιτική ηγεσία του ΥπΑΑΤ μάλλον πρέπει να επανεξετάσει όλους αυτούς τους «ευφυείς» τεχνοκρατικούς σχεδιασμούς και να επιτρέψει την πράσινη ενίσχυση για όλες τους ελαιώνες που προστατευονται αποκλειστικά με συλλογική δολωματική δακοκτονία! Αυτή, όταν γίνεται σωστά, είναι η μόνη εφικτή και ασφαλής πράσινη μέθοδος, όπως δέχεται και το ίδιο το Υπουργείο, αφού αυτή επί χρόνια εφαρμόζει!

*Ο Νίκος Μιχελάκης, είναι Δρ. Γεωπόνος, πρώην Δ/ντής του Ινστιτούτου Ελιάς Χανίων και Επιστ. Σύμβουλος του ΣΕΔΗΚ.

Τα άρθρα του εκφράζουν προσωπικές απόψεις και δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις του ΣΕΔΗΚ. Μπορούν να αναδημοσιευτούν μόνο μετά από άδεια του (nmixel@otenet.gr)