Oταν ξεκίνησε η μεταστροφή στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η συνηθέστερη δικαιολογία από τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος ήταν ότι βρέθηκαν προ τετελεσμένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του αεροδρομίου Χανίων, η ιδιωτικοποίηση του οποίου συντελέστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, με την κυβέρνηση να υποστηρίζει ότι δεν μπορούσε να κάνει πίσω σε μια συμφωνία που είχε “κλείσει” από τους προηγούμενους. Κάπως έτσι λοιπόν, δεν ξάπλωσε κανείς τοπικός βουλευτής στους διαδρόμους του “Δασκαλογιάννης” και οι απογειώσεις των αεροσκαφών γίνονται κανονικά αλλά με πολύ πιο ακριβά ναύλα για τους ταξιδιώτες.
Ο χρόνος κύλαγε και σταδιακά η φράση «κυβέρνηση της αριστεράς» χανόταν -ευτυχώς- από τις ομιλίες του πρωθυπουργού και άλλων στελεχών. Πώς θα μπορούσε άλλωστε η αριστερά να έχει περιοριστεί σε ρόλο φοροεισπράκτορα; Πώς θα μπορούσε να συγκυβερνά με… δεξιότερους της δεξιάς;
Κι αυτή η κυβέρνηση λοιπόν, ταυτίστηκε με το δόγμα της “απουσίας εναλλακτικής πρότασης” και συνέχισε το έργο των προηγούμενων, με πολύ καλύτερες επιδόσεις, προς ικανοποίηση των δανειστών.
Eπρεπε όμως να διαφοροποιηθεί με κάποιο τρόπο από τους τιμητές του νεοφιλελευθερισμού. Eτσι αποφασίστηκε να αρχίσουν τα… βαφτίσια. Οι περικοπές και τα σκληρά μέτρα έγιναν «μνημονιακές υποχρεώσεις και θυσίες των πολιτών». Το ξεπούλημα και η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας, λοιπόν, καλείται “αξιοποίηση” ενώ από νωρίς τρόικα και δανειστές βαφτίστηκαν “θεσμοί”. Oσο για τη… διά βίου οικονομική εποπτεία, αυτή παρουσιάστηκε ως έξοδος από τα μνημόνια.
Κερασάκι στην τούρτα, η προχθεσινή τοποθέτηση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ για τα ακίνητα που εκχωρήθηκαν στο Υπερταμείο. Τι μας είπε; «Αλλο το ξεπούλημα, άλλο η αξιοποίηση». Και τις μας θύμισε; Την παράσταση “Με λένε Πόπη” του Τζίμη Πανούση με την αλησμόνητη ατάκα περί Κροατών και Σέρβων: «Αλλιώς θα σε σφάξει ο Κροάτης, αλλιώς ο Σέρβος. Ο Σέρβος θα σε προσέξει δεν θα βγάλεις κιχ, ενώ με τον Κροάτη θα ψυχορραγείς για ώρα»…
Μόνο που εδώ, δεν μιλάμε για μια παράσταση, αλλά για πολιτικές πράξεις. Και πολιτική με ατάκες δεν γίνεται.
