Ατελείωτο κομφούζιο

Δεν είναι τόσο περίεργο ότι συνεχίζονται οι αδικίες σε μια χώρα, που έχει ήδη εδώ και καιρό καταλάβει τις υψηλότερες θέσεις αναφορικά με τη διαφθορά. Ούτε ότι οι πολίτες της είναι παντελώς αποπροσανατολισμένοι από την πολιτικo-οικονομικό χρεοκοπία είναι περίεργο.
Περίεργο είναι ότι στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής, υποτίθεται, πρωτεύουσας, τα πάντα φαντάζουν ερημικά από κάθε άποψη.
Και δεν είναι τόσο η κρίση όσο η έλλειψη διάθεσης από τους πολίτες για μια στιγμιαία αποφυγή ή λήθη (ει δυνατόν) των βασάνων, για μια ολιγοήμερη ανάπαυλα από τον “πόλεμο” που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
Οσοι επιλέγουν να αντιδράσουν σχετικά ψύχραιμα και να κάνουν όνειρα, λοιδορούνται από τους περισσότερους, που εμμένουν στην κατήφεια, φυσική πάντως απόρροια της κατάστασης.
Οσοι διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο της περιπλάνησης, σε μια χώρα που έχει προ πολλού πάψει να εκπέμπει τα φώτα της, αποκαλούνται επιεικώς εκτός τόπου και χρόνου.
Μαζί, λοιπόν, με την οικονομική στέρηση συμβαδίζει και μια γενικευμένη κατήφεια, χωρίς κανείς να παίρνει την απόφαση να αντιδράσει καθώς το ρευστό -πρωτίστως- απουσιάζει. Κομφούζιο χωρίς τέλος.