Αθήνα, κόρη της τσιμεντένιας ντροπής

Η είσοδος στην περίφημη πρωτεύουσα της Ελλάδος έγινε από την λεωφόρο Σχιστού κατ ευθείαν στο Κερατσίνι.
Aπό εκεί και αφού αποβιβάσαμε την Αθηνά, κατευθυνθήκαμε προς την Εθνική οδό των Ελλήνων της μείζονος μεγαλειώδους περιοχής πρωτευούσης. Διασχίσαμε θαρραλέα την οδό Σαλαμίνος για να καταλήξουμε στην Λεωφόρο Πέτρου Ράλλη. Κατά την ηρωϊκή μας αυτή προσπάθεια διαβήκαμε πόλεις, κυρίως πόλεις υπερμεγέθεις όπως η ιστορική Νίκαια και το ιστορικότερο Αιγάλεω ομού μετά του πολυπληθούς και συμπαθέστατου Περιστερίου . Πόλεις, αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά δημοσίας και ιδιωτικής χρήσης ως και πλήθος λαού ημεδαπού και εκ της αλλοδαπής, απολαύσαμε όπου κι αν γυρίσαμε το περίεργο βλέμμα μας. . Μπρός το καυσαέριο και από πίσω εμείς, οι μανιώδεις καταναλωτές μικροσωματιδίων άνθρακος και αργίλου . Κάπου-κάπου σταματούσαν τα λεωφορεία, αποβίβαζαν το φιλοαστικό κοινό και ξαναξεκινούσαν για κάποιον προορισμό εντός του Ελληνικού κράτους της περιοχής  της Κυβερνητικής επικράτειας Αττικής . Άνθρωποι, πάλι άνθρωποι εμπρός, άνθρωποι πίσω, άνθρωποι επάνω, κάτω, παντού άνθρωποι. Οι πιο πολλοί κατεβαίνουν από τα μέσα μαζικής μεταφοράς και χώνονται σε παρακείμενους στενούς δρόμους με έλλειψη ήλιου, αέρα,  και ονείρων. Όμως όλοι είναι ευχαριστημένοι, ευτυχισμένοι που τους δόθηκε η ευκαιρία να αφήσουν τον μπαξέ τους και τις παιδικές φιλίες στο μακρινό χωριό για να χωρέσουν την προσωπικότητά  και τις φιλοδοξίες τους σε κάποιον τέταρτο ανώνυμο όροφο σε ένα κακοβαμένο γκρί κλουβί όπου ο νόμος απαγορεύει τα κελαϊδίσματα στις ώρες κοινής ησυχίας. Ύστερα, επιτρέπει μόνον ήχους οχταβάλβιδων κινητήρων με διπλές εξατμίσεις και τριπλά καρμπυρατέρ. Όλοι οι κάτοικοι δείχνουν ευτυχισμένοι βεβαιώνοντας την άποψη καλού μου φίλου ότι το θύμα, πάντα είναι με την μεριά του δήμιου.
Οι κάτοικοι της πρωτευούσης είναι πολύ ευχαριστημένοι που δεν έχουν κάποιο χώρο πρασίνου για να περπατήσουν και να σκεφθούν. Έτσι βρήκαμε την λύση στην κατάλυση του φυσικού νόμου της σκέψης.  Και δεν είναι οι απλοί πολίτες που στερούνται των δέντρων και της λειτουργίας του μήνιγγος. Βουλευτές, Υπουργοί και Πρωθυπουργοί χαίρονται χαρά μεγάλη που μένουν σε κάποιο σοκάκι του Κολωνακίου ανάμεσα στους 35 με 45 βαθμούς Κελσίου. Σκεφθείτε, αυτοί οι άνοες είναι η ελπίδα του Έθνους, η προχωρημένη σκέψη, οι προσωπικότητες που θα δώσουν λύση στην ανάπτυξη της Θεσσαλίας και της Κρήτης. Αλλοίμονο!
Τα θέματα υγείας μπορεί να τα λύσει ολόκληρη η χώρα μόνον στην Λεωφόρο Βασιλίσσης  Σοφίας. Τα Νοσοκομεία Ευαγγελισμός και Λαϊκό έγιναν αφού διαπιστώθηκε εμπεριστατωμένως ότι το μονοξείδιο του άνθρακα και τα οξείδια του αζώτου ξεπερνούσαν τα όρια της Σαγκάης και των χαλυβουργείων του Πίτσμπουργκ. Εδώ τον λόγο πήρε η επιστήμη.
Στην Ευρυτανία και στην Αρκαδία απέφυγαν επιμελώς την κατασκευή Νοσοκομείων για λόγους οξύτητας του οξυγόνου. Κινδυνεύεις από οξυγονίαση.
Τελικά μετά από ώρες αγωνίας φτάσαμε στην Λεωφόρο της ευτυχίας, πορευτήκαμε την Εθνική οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Εκεί να δείς πόλεις και μεγαλουπόλεις, εκεί το μεγαλείο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επί Διοκλητιανού. Αριστερά μας το Μενίδι, οι Θρακομακεδόνες (μετανάστες όλοι από Καβάλα, Κομοτηνή και Ορεστιάδα. Όχι κορόϊδα). Δεξιά μας ξαπλώνονταν νωχελικά η νέα Φιλαδέλφεια, τα Πατήσια με το συμπαγές οπλισμένο σκυρόδεμα, η Κυψέλη, με τις ισοϋψείς οκταόροφες πολυκατοικίες, το Γαλάτσι-άνω και κάτω και τινές άλλες πόλεις της νότιας Ευρώπης και Βορείου Αφρικής. Όλοι οι κάτοικοι δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουνε ευτυχισμένοι να απολαύσουν το εμπλουτισμένο καναβούρι που καταναλώνουν και οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Παρέχεται δωρεάν με συνταγή της Βουλής.
Τα καϋμένα τα βλαχούλια Βουλευτάκια της επαρχίας παραμένουν χρόνια τώρα με ανοιχτό το στόμα μπροστά στο συνωστισμένο μεγαλείο των παραπληγικών υπουργών για να συμπληρώσουν τον χρόνο Βουλευτείας και να αποκτήσουν το  δικαίωμα σύνταξης. Μπράβο, μπράβο καλά παιδιά, και σε σας και στον Κώστα Σημίτη που από το μπαλκόνι του στο Κολωνάκι έχει οπτικό πεδίο οκτώ μέτρων έως το απέναντι διαμέρισμα. Ακριβώς τόσο ήταν το οπτικό του πεδίο πάντα, και ούτε επιθύμησε ποτέ να έχει περισσότερο. Και αυτός και εμείς.
Ο Τολστόι που έμενε σε ένα αγρόκτημα με πανύψηλες σημύδες στο χωριό Γιάσναγια Πολιάνα , είχε πει πως αν δεν έμενα σ αυτό το σπίτι, τίποτα δεν θα είχα γράψει από αυτά που έγραψα.