Τι συμβαίνει όταν ένα ατύχημα μπαίνει εμπόδιο στα όνειρα ενός νέου; Όταν ένα ταλέντο στο ποδόσφαιρο, στη γυμναστική, στην ποδηλασία αναγκάζεται να σταματήσει την αγαπημένη του ενασχόληση εξαιτίας σοβαρού τραυματισμού;
Δύο παιδιά – πρώην και νυν μαθητές του σχολείου μας- που ξεκίνησαν τα «σπορ» από μικρή ηλικία μιλούν για το όνειρό τους που τελείωσε νωρίς. Κανείς όμως δεν παραιτήθηκε από τον αθλητισμό και όλοι έδειξαν ισχυρή θέληση να συνεχίσουν. Το ίδιο συνέβη και με έναν 29χρονο, ταλέντο στην ποδηλασία και σημερινό προπονητή, ζωντανό παράδειγμα πως μια “κακή στιγμή” δεν είναι ικανή να βάλει τέλος σε κάτι που αγαπάς!
«ΕΧΩ ΠΙΣΤΗ»
Το ποδόσφαιρο κέρδισε τον 18χρονο σήμερα Β. από την ηλικία των 6 ετών. «Ήταν το άθλημα που έπαιζα με τους φίλους μου στη γειτονιά», λέει. Δέκα χρόνια μετά ο Β. είχε μια σπάνια ευκαιρία. Να ενταχθεί στο ποδοσφαιρικό τμήμα μεγάλης ομάδας! «Κλήθηκα για δοκιμαστικά από την Κ17 ομάδας της Superleague. Στη διάρκεια των δοκιμαστικών έπαθα ολική ρήξη χιαστών. Απογοήτευση, θυμός, λύπη. Στην αρχή κλείστηκα στον εαυτό μου, αλλά με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων άρχισα να το ξεπερνώ. Για 6 μήνες παρακολουθούσε γιατρός την πορεία των τραυμάτων μου», λέει μιλώντας για όλα όσα έζησε. Ο Β. συνεχίζει να ελπίζει, δεν έχει χάσει το θάρρος του. «Θέλω να αγωνιστώ και πάλι. Έχω πίστη στο Θεό, υπομονή και επιμονή και δεν θέλω να εγκαταλείψω το όνειρό μου. Ακόμα ζω με την ελπίδα ότι θα ξαναπαίξω, αν και οι πιθανότητες είναι λίγες. H περιπέτεια αυτή με έκανε πιο δυνατό και πιο αποφασιστικό για να πετύχω τους στόχους μου».
«ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ»
Ένα τραυματισμός ήταν η αιτία να διακοπεί πρόωρα το όνειρο της 12χρονης Ι., να ασχοληθεί με τη ρυθμική γυμναστική. «Ξεκίνησα γυμναστική όταν ήμουν 6 χρονών και λάτρεψα το άθλημα. Προχώρησα σε μεγάλα τμήματα. Κάθε φορά που έμπαινα στο γυμναστήριο, σαν να σταματούσε το μυαλό μου, σαν να πατούσα ένα κουμπί και να άδειαζε από οτιδήποτε είχε προηγηθεί! Ώσπου οι γιατροί μού είπαν μια άγνωστη μέχρι τότε για μένα λέξη. «Σπονδυλόλυση». Έπρεπε να σταματήσω το άθλημα! Έκλαψα στην αρχή, γκρεμίστηκε ο κόσμος μου και το όνειρό μου… Και ήμουν μόνο 9 ετών! Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου πολύ στεναχωρημένη. Όταν επισκεπτόμουν την ομάδα, μόνο και μόνο για κάποιες βοηθητικές ασκήσεις, ο πόνος δυνάμωνε. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Υπήρχε και ζήλια… Πώς να μην υπάρχει, δηλαδή, όταν έβλεπα τις πρώην συναθλήτριές μου να χορεύουν και να κάνουν κόλπα που άλλοτε έκανα και εγώ! Αν υπάρχει ελπίδα να ξανακάνω ρυθμική; Όχι, Είναι σίγουρο! Πλέον έχω ξεκινήσει άλλο άθλημα», λέει η Ι.
«ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ»
Mια περίπτωση αθλητή που ο τραυματισμός δεν στάθηκε ικανός να σταματήσει την ενασχόληση με το αγαπημένου του σπορ είναι ο 29χρονος Μπάμπης Χαϊδεμενάκης, προπονητής ποδηλασίας σήμερα.
«Από το Δημοτικό έκανα 7 μέρες την εβδομάδα προπόνηση! Είχα όνειρο να τρέξω σε αγώνες εκτός Ελλάδας. Από νωρίς είχα επιτυχίες (δεύτερες και τρίτες θέσεις σε πανελλήνιο επίπεδο), 2η θέση σε Βαλκανικούς αγώνες και 16η θέση στο Πανευρωπαϊκό», λέει ο κ. Χαϊδεμενάκης.
Η συμμετοχή, όμως, στους αγώνες φέρνει και ατυχήματα. «Από τις διάφορες πτώσεις δημιουργήθηκε πρόβλημα στον αυχένα. Ήμουν 24 ετών. Δεν ήταν ένα πρόβλημα που σε επηρέαζε τόσο, ώστε να σταματήσεις άμεσα την ποδηλασία αλλά έπρεπε να κατεβάσεις τους ρυθμούς και την ένταση στην προπόνηση. Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να βρω από πού προερχόταν το πρόβλημα που είχε επηρεάσει πολύ τις λειτουργίες του χεριού μου», δηλώνει ο ποδηλάτης που τώρα ασχολείται με την προετοιμασία και την προπόνηση νέων ποδηλατών. «Όταν βλέπεις τους άλλους να τρέχουν και εσύ να μην μπορείς να πάρεις μέρος σε αγώνα είναι λογικό να αναρωτιέσαι “γιατί να μου συμβεί αυτό;”. Αλλά πλέον χαίρομαι με τις επιτυχίες των αθλητών μου και των φίλων μου και δε στεναχωριέμαι. Ασχολούμαι πάντα με την ποδηλασία αλλά με χαλαρούς ρυθμούς», λέει.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΟΥ
Η εξειδικευμένη ψυχολόγος Λίνα Ψούνη μας δηλώνει ότι όταν ανακοινώνεται στους αθλητές πως πρέπει να σταματήσουν το άθλημα που κάνουν και ειδικά όταν βρίσκονται σε περίοδο ακμής, τότε «βιώνουν τα στάδια του πένθους: άρνηση, θυμό, κατάθλιψη, “παζάρεμα” (διάλογος με τον εαυτό τους και εσωτερικά ερωτήματα: αν είχα κάνει αυτό… δεν θα είχε γίνει το άλλο), αποδοχή».
Για τη στήριξη του αθλητή όπως λέει η κ. Ψούνη «μία προσωρινή λύση είναι να βρει οπωσδήποτε εναλλακτικό άθλημα. Επειδή είναι δύσκολη η διαδικασία της αποκατάστασης και υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις έντονης κατάθλιψης, καλό θα ήταν να επισκεφθεί κάποιον ειδικό ψυχολόγο για την πιο γρήγορη αποδοχή της κατάστασής του. Επίσης, ο αθλητής θα πρέπει να συνεχίσει να ενημερώνεται για το άθλημά του και όχι να τα «κόψει» όλα «μαχαίρι», γιατί αυτό θα τον επηρεάσει αρνητικά και φυσικά, ανεξάρτητα από τον τραυματισμό, να τα συνδυάζει όλα με τη μόρφωσή του» .
Υ.Τ. Τα στοιχεία των αθλητών είναι στη διάθεση της συντακτικής ομάδας.
1o ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Τηλ: 2821088045 – Fax: 2821095830
Email: mail@1gym-el-venizel.chan.sch.grΜαθητές που συμμετέχουν στο διαγωνισμό :
Κορωνάκης Γιώργος, Παπούλια Ολυμπία, Λούπη Ειρήνη
Βαλυράκη Κατερίνα, Παπαφιλιππάκης Νίκος,
Βογιατζάκη Λυδία, Παπούλιας Τηλέμαχος
Μπουρμπάκη Δέσποινα, Κατάκη Κων/να
Κατσαμάκη Αναστασία , Κανιαδιάκη Χρύσα
Καρατζά Ειρήνη, Σχετάκη Σοφία, Στάθη Ελένη,
Μητράκης Μιχάλης, Παλάσσης ΝίκοςΥπεύθυνη καθηγήτρια: Βιντζηλαίου Ειρήνη
