Κύριε διευθυντά,
Με αφορμή την συμπεριφορά (και κυρίως των νέων) στο θέμα της προστασίας από τον ιό, οι συζητήσεις περί ατομικής ευθύνης καλά κρατούν
Δεν θα σχολιάσω τον βαθμό της συμβολής της συγκεκριμένης παραμέτρου στην έξαρση των κρουσμάτων, καθώς δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου. Όμως, θα αναφερθώ στην υπευθυνότητα που ανέκαθεν (δεν) έχουμε ως πολίτες, μέλη μιας κοινωνίας, όπου ενώ δεν αισθανόμαστε καμία υποχρέωση να σεβαστούμε τον συμπολίτη, απαιτούμε να σεβαστούν τον εαυτό μας.
Οι εικόνες που παραθέτω είναι σημερινές (σ.σ. Πέμπτη), σε κεντρικό σημείο των Κορακιών (έξω απο το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου). Απορρίμματα κάθε λογής (οθόνες Η/Υ, μπάζα, κλαδιά, χαρτόκουτες κ.λπ.) χύμα, σε κάδους, στιβαγμένα, αφημένα. Τα κλαδιά κλείνουν το ένα ρεύμα του δρόμου, ενώ τα σκουπίδια ανάμεσα στα κωνοφόρα είναι απόλυτα επικίνδυνα για πυρκαγιά. Και όλα αυτά σωριασμένα μπροστά στην πινακίδα που απαγορεύει τα σκουπίδια…
Να σημειώσω ότι υπάρχει δυνατότητα (και μάλιστα με γρήγορη ανταπόκριση) η αποκομιδή μεγάλων αντικειμένων/κλαδιών να γίνει από τη ΔΕΔΙΣΑ με χρήση του κατάλληλου οχήματος (αρπάγη), κατευθείαν απο την αυλή του κάθε “νοικοκυραίου”. Αρκεί ένα τηλεφωνικό ραντεβού. Όμως…
Κατά τ’άλλα… τη στιγμή που διπλοπαρκάρω “για ένα λεπτάκι” συμβουλεύω το παιδί μου να είναι υπεύθυνο και να τηρεί τα μέτρα που ανακοίνωσε η τηλεόραση για την ατομική μας ευθύνη. Λίγο παρακάτω βρίσκω ένα πολύ άνετο(!) πάρκινκ πάνω στο πεζοδρόμιο, στη διάβαση πεζών (πώς άραγε δεν το είχε καβατζώσει κανείς ως τώρα;). Κατεβαίνουμε, φοράω την μάσκα μου (να με βλέπει και ο μικρός να μαθαίνει) και πάμε για καφεδάκι. Ρίχνω και μια αυστηρή ματιά στο διπλανό τραπέζι με τα πιτσιρίκια.
Εγώ την φοράω τη μάσκα μου…
Μα, πάντα δεν φόραγα;
