«Ο ατομικισμός είναι το λίκνο της χυδαιότητας»
N. Davila
Ατομικισμός, μία στάση ζωής που συνίσταται στην υπερβολική και αποκλειστική ενασχόληση με τον εαυτό μας και στην αδιαφορία μας για τους άλλους ανθρώπους. Το στενά εννοούμενο ατομικό συμφέρον κυριαρχεί σε βάρος του κοινού καλού. Αποτελέσματα του ατομικισμού είναι η αδικία, η εκμετάλλευση και η αδιαφορία για τον διπλανό. Ταυτόχρονα, δημιουργείται το έδαφος για πολύ άσχημα συναισθήματα όπως μίσος, ζήλια, αναλγησία, και κακία. Δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό υπάρχει γύρω μας πολύ έντονο πια. Ο ατομικισμός ισοπεδώνει την ηθική, αφού κυριαρχεί η απληστία και η υποδούλωση στο εγώ. Αυτή η υποδούλωση στο εγώ καθιστά τον άνθρωπο ανίκανο να δει τον εαυτό του, άρα ανίκανο να βελτιωθεί, να κατανοήσει και να αισθανθεί το οτιδήποτε μέσα και έξω από αυτόν. Η βλάβη που έχει προκαλέσει η έξαρση του ατομικισμού σε όλα τα επίπεδα είναι πολύ μεγάλη. Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από καταστάσεις που δηλώνουν την ύπαρξή του. Στην οδήγηση, στην αγορά, στο σούπερ μαρκετ, στις διάφορες εκδηλώσεις, στην παρέα, στις τυχαίες συναντήσεις, στις συναλλαγές, ακόμα και στον απλό περίπατο. Άραγε είναι το σχολείο, η οικογένεια, το κράτος που μεταδίδει και συντηρεί τον ιό που λέγεται ατομικισμός;
Σαν αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου μιας κοινωνίας που αποτελεί ο καθένας από εμάς, μόνο προβλήματα, θλίψη και χάος μπορεί να μας προκαλέσει. Όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε διαφορετικά, δεν μπορούμε γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι για το Εγώ αλλά για το Εμείς. Όταν ψάχνουμε να βρούμε την αιτία του κακού που υπάρχει σε αυτό τον κόσμο, ας ψάξουμε δίπλα μας και μέσα μας, ας αναρωτηθούμε πόσο υπεύθυνοι είμαστε. Δεν είναι δυνατό να ζεις με τους άλλους, να συναλλάσσεσαι με τους άλλους, να εξαρτάσαι από άλλους και όμως να λειτουργείς με γνώμονα μόνο το δικό σου όφελος και τη δική σου ευκολία. Χρειάζεται να φοβόμαστε όταν αυτό συμβαίνει στα περίπλοκα και δύσκολα ζητήματα, όταν, όμως, αυτό συμβαίνει στα μικρά και καθημερινά τότε είναι έτοιμα να γκρεμιστούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Ο καθένας μας έχει ένα μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης το οποίο θα πρέπει να αναλάβει. Δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει οικογένεια, δεν υπάρχει σχολείο, δεν υπάρχουν κοινωνικές σχέσεις, δεν υπάρχει ζωή μέσα από την θεωρία του ατομικισμού. Τα θέλω όλα δικά μου, τα καταφέρνω όλα αδιαφορώντας για τους γύρω μου όποιοι και αν είναι, διεκδικώ ακόμα κι ότι δεν μου ανήκει γιατί με ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μου, αδικώ στο πέρασμα μου και προκαλώ κακό συνειδητά γιατί απλά μπορώ, γιατί απλά αδιαφορώ. Ξεχνάμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μέρος του όλου και ότι αν αυτό το όλον ευημερεί, τότε κι ο ίδιος ευημερεί. Ο ατομικισμός ως πρότυπο ζωής κατά το οποίο το άτομο θεωρεί τον εαυτό του σαν ύψιστη αξία αυτού του κόσμου είναι μια τραγική αυταπάτη και είναι ο δρόμος που οδηγεί την κοινωνία και την πατρίδα με μαθηματική ακρίβεια στο χάος και στο μηδέν. Ατομικισμός ίσον μηδενισμός, και ο μηδενισμός δεν κάνει καμία διάκριση, μηδενίζει όχι μόνο το σύνολο αλλά και την μονάδα.
