Ατοπο κι ανούσιο…

Στεκόταν αναποφάσιστη στην πόρτα του γεμάτου καταστήματος. Όρθια ώρα, στο πατάκι του κατωφλιού, κοίταζε τον χώρο ερευνητικά, αλλά δεν μετακινιόταν προς το εσωτερικό.
«Περάστε! Ελάτε…Καθίστε…», την ενθάρρυνε  ευγενέστατος, ο μαγαζάτορας.
Μπήκε μέσα με μικρά, διστακτικά βήματα κι έκατσε στην άκρη μιας καρέκλας.
«Θα χρειαστεί να περιμένετε λίγο!»
Θα περίμενε!
Φυσικά και θα περίμενε…
Μόνο που όση ώρα κι αν την άφηναν να κάτσει, πάλι λίγο θα της φαινόταν!
Αγκάλιασε μ’ ανυπόμονο βλέμμα το χώρο.
Να εδώ, σ’ αυτή τη γωνιά, έστεκε η λευκή πιατοθήκη με τα πολλά τα πιάτα, τα βαλμένα όρθια, το ένα δίπλα στο άλλο…
Απέναντι, κάτω απ’ το καφασωτό παράθυρο, που τώρα είναι η κεντρική πόρτα του μαγαζιού, ήταν η περιοχή του νεροχύτη, όπου είχε τη συνήθεια να γεννά…η Ψιψίνα!
Κολλητά το τζάκι, με το πετρογκάζ του και τη πυρωσιά…
Στη μέση, εκεί όπου τώρα βρίσκεται ο μακρύς πάγκος, τριζοβολούσε η παλιά ξυλόσομπα…
Στην πλευρά του μακρόστενου καθρέφτη απλωνόταν ο φιλόξενος καναπές με το τραπέζι του. Και πίσω απ’ το πορτάκι στο βάθος -εκεί που τώρα έχει χτιστεί η τουαλέτα- βρισκόταν η σκοτεινή αποθήκη με το φανάρι, τα βαρέλια το κρασί, κι όλα τα μυστήρια μαζεμένα…
«Τι επιθυμείτε;», ακούστηκε η υπάλληλος απ’ το πλάι. Είχε βλέπεις, έλθει η σειρά της.
«Τίποτα!», κατάφερε να ψελλίσει. «Μπήκα, για να ξεκουραστώ λίγο…»
«Καθίστε όσο θέλετε…Καθόλου δεν μας εμποδίζετε!», ακούστηκε πάλι, ευγενική, η φωνή του μαγαζάτορα.
Θα καθόταν…
Μόνο που αν έμενε λίγο παραπάνω, θα τους έλεγε πως σ’ αυτόν εδώ τον τόπο μπουσούλισε, πρωτοπερπάτησε, μίλησε, έμαθε τα πρώτα γράμματα!
Πως εδώ χάρηκε και λυπήθηκε, αγάπησε κι αγαπήθηκε…
Πως εδώ βρισκόταν κάποτε, η κουζίνα του πατρικού σπιτιού της, κι έχει αφήσει σ’ αυτό το μέρος, κομμάτι της ψυχής της…
Θ’ ακουγόταν συναισθηματικό,  σίγουρα…
Κι ανούσιο!
Ατοπο κι ανούσιο, μα την αλήθεια!
Σηκώθηκε, έριξε ένα τελευταίο βλέμμα τον χώρο, αποχαιρέτισε τους φιλόξενους ανθρώπους. βγήκε αργά όπως είχε μπει, γύρισε πλάτη κι έφυγε  χωρίς να ξανακοιτάξει ούτε μια φορά πίσω….