Αυγούλα δροσοστάλακτη που μάνα σε φωνάζουν
όλα της γης τα λούλουδα και τους γλυκομιλείς
πάρε από με τα δάκρυα μου Αυγούλα να σταλάζουν
πα στο δικό μου που ‘χασα λουλούδι όπου το δεις.
Μην ξεραθεί κι ολόδροσο να μείνει να σκορπάει
την ευωδιά που σκόρπαγε αχ στη δική μου αυλή
κι αν σε ρωτήσει να του πεις η λεμονιά στο πλάι
και το μικρό τ’ αγιόκλημα προσμένουν για να ‘ρθει.
Ξέρω πως στα εμπιστεύτηκε ο θεός να τα φροντίζεις
εσύ της γης τα λούλουδα σαν μάνα στοργική,
Αυγούλα μου, και με δροσιά εσύ όλα τα ραντίζεις
συγχώρα με που στο ζητώ σπαράζει μου η ψυχή.
Κι αν δεις το μαύρο Χάροντα και την Χαρόντισσά του
μην το μαλώνουν πέστε τους Αυγούλα μου γλυκιά,
μην μου τ’ αφήσουν άλουστο, για τα ξανθά μαλλιά του
χτένια να το χτενίζουνε τους έστειλα πολλά.
Τη μέρα που μου τ’ άρπαξαν μέσ’ απ’ την αγκαλιά μου
και στο βασίλειο τους μακριά το πήγαν, κι ορφανή
μ’ άφησαν Ω! τα σπλάχνα μου τα καίει και την καρδιά μου
μια φλόγα που δεν θα σβηστεί όσο είμαι ζωντανή.
