Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι κατέχει την τέχνη του συμβιβασμού και της φιλάρεσκης “μεταμφίεσης”.
Ο κ. Καμμένος διάβηκε τον Ρουβίκωνά του. Είναι μόνος πια μόνο με τον κ. Κατσίκη και την κα Κόλλια – Τσαρουχά.
Θέλω να σταθώ στο δάκρυ της κυρίας Κόλλια, μια και αποδεικνύει την τραχύτητα των πολιτικών εξελίξεων.
Ετσι κατεβαίνουν κάποιοι τον… πολιτικό τους Ολυμπο.
Το δάκρυ δεν είναι προσποιητό.
Επισημοποιεί απλά ως μελό, το τέλος εποχής.
Πάμε παρακάτω. Ο κ. Τσίπρας ζητά ψήφο εμπιστοσύνης, κατ’ απαίτησιν της κοινωνίας και της πολιτικής τάξης.
Προφανέστατα και δεν κάνει χατήρι…
Αν δεν το έκανε αυτό, δεν θα μπορούσε να σταθεί στο Μαξίμου ούτε 15 μέρες. Επανέρχεται η Ιστορία ειρωνικά και λέει “Ανθ’ ημών Γουλιμής”.
Η ταχύτητα αναπλήρωσης της κενής θέσης του υπουργού Εθνικής Αμυνας από τον ναύαρχο Αποστολάκη, δείχνει ότι όλα ήταν σε όλους γνωστά. Συνεπώς ουδείς αιφνιδιάστηκε.
Πώς θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης ο πρωθυπουργός;
Νομίζω ότι δεν υπάρχει σασπένς…
Διακινδυνεύω μια πρόβλεψη.
Η ρευστοποίηση και οι μετακινήσεις αγγίζουν το όριο των 151 βουλευτών.
Καθείς και οι ευθύνες του έναντι της Ιστορίας. Το τέλος της Συμφωνίας των Πρεσπών ήταν σε όλους γνωστή. Μένει να έλθει στο φως μόνο η “επανεκκίνηση”.
Θέλω να σταθώ στην περίπτωση του κ. Δανέλλη. Οταν είσαι σε ένα κόμμα αντιπολίτευσης, κάνεις συντεταγμένη αντιπολίτευση παντού. Ολίγη από αντιπολίτευση δεν υπάρχει.
Στα μεγάλα θέματα ο κ. Στ. Θεοδωράκης νομιμοποιείται να ζητήσει κομματική πειθαρχία.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται η πολιτική εδώ και δύο αιώνες. Σίγουρα είναι μια κυβέρνηση σε βέρτιγκο, σε περιδίνηση.
Μένει να δούμε πού θα καταλήξουν όλα αυτά…
