ΕΙΝΑΙ σύνηθες στην ελληνική πολιτική, κατά την παράδοση και παραλαβή ενός θώκου, ο ένας, ο πρώην, (Φίλης) να αισθάνεται πικρία κι ο άλλος, ο νυν, (Γαβρόγλου) να θέλει να υιοθετήσει πιο ήπιες πρακτικές στο υπουργείο Παιδείας. Που είναι το πιο ευάλωτο από όλα τα υπουργεία, αφού έχει να κάνει με τη διαμόρφωση των μελλοντικών γενεών της χώρας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ το μόνο υπουργείο στο οποίο “δοκιμάζονται” και οι πιο απίθανες μεταρρυθμίσεις, ιδεοληψίες ή καινοτομίες, όπως θέλετε πέστε τες, είναι το υπουργείο Παιδείας. Τώρα, πώς θα μας προκύψει μια “διαφορετική” πολιτική, όταν τα πάντα πια ρυθμίζονται από τις Βρυξέλλες, αυτό θα φανεί (αν φανεί!) καθ’ οδόν.
Ο ΝΕΟΣ υπουργός Παιδείας (Γαβρόγλου), πανεπιστημιακός με πολλές περγαμηνές στο εξωτερικό και εδώ, αισιοδοξεί. Μεταξύ των άλλων μίλησε κατά την παραλαβή του υπουργείου για αλλαγή νοοτροπιών· όπως φυσικά τις εννοεί ο ίδιος. Είπε: «…Και όταν λέμε για αλλαγή νοοτροπιών υπάρχουν και ορισμένες λέξεις, με τους περισσότερους από εσάς γνωριζόμαστε αρκετά έως πολύ καλά, που φοβούμαστε να τις πούμε. Ας μη φοβόμαστε να λέμε τη λέξη αξιολόγηση. Μη φοβόμαστε να λέμε τη λέξη συντεχνία. Αυτό τι σημαίνει, ότι πρέπει να είναι τιμωρητική η αξιολόγηση;»
ΚΑΙ οι δυο αυτές λέξεις (αξιολόγηση-συντεχνία) ταλανίζουν από τις αρχές του 1981 (ΠΑΣΟΚ) τη χώρα, αφού από τότε έχουμε να δούμε μια σωστή αξιολόγηση και μια συντεχνία μη κομματική. Ο κ. υπουργός διευκρίνισε: «Οσο οι συνάδελφοί μας και εγώ θα είμαστε εδώ, δεν πρόκειται να γίνουν τέτοιες ανόητες αξιολογήσεις που έχουν ως στόχο την τιμωρία. Τη βελτίωση, ναι. Πρέπει αυτό να το βάλουμε στην κουλτούρα μας επειδή έγιναν στραβά και απίστευτα. Αυτό πρέπει εμείς πρώτοι να το ανανοηματοδοτήσουμε…».
ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ η λέξη “ανανοηματοδότηση” δοθέντος ότι αυτοί (oι “αριστεροί”) που κάποτε πάθαιναν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης αξιολόγηση ή στο να μπουν ρυθμιστικοί κανόνες στον αχαλίνωτο συνδικαλισμό, έρχονται τώρα να συμβιβαστούν με εκείνα που μισούσαν!
ΤΙ άλλο σημαίνει η λέξη “ανανοηματοδότηση”, αν όχι “αναθεώρηση” των όσων πίστευαν, μέχρι να αναλάβουν την εξουσία; Ποιο άραγε θα είναι το νέο… νόημα των λέξεων “αξιολόγηση” και “συντεχνία”; Μήπως αυτό που θέλουν οι κυβερνώντες ή εκείνο που θα επιβάλλουν οι δανειστές; Πιο απλά, δεν θα έχουμε άραγε χαλιναγώγηση του συνδικαλιστικού κινήματος και αυστηρή αξιολόγηση (ποιοτική, θα την πουν), ώστε να έχουμε στο δημόσιο εκείνους τους υπαλλήλους αριθμητικά που θα μας υπαγορεύσουν και πάλι οι δανειστές; Αλλά και ένα συνδικαλισμό απόλυτα ελεγχόμενο;
