Αξίζει να ζεις!

Τότε που η μέρα και η νύχτα είναι ισάξιες σε διάρκεια και το φως με το σκοτάδι μας συντροφεύουν το ίδιο· τότε οι ώρες είναι πιο μοναχικές κι η περισυλλογή πότε σε γαληνεύει και πότε σε κάνει να πετάγεσαι αιφνιδιασμένος, λες από εφιάλτη και κακό όνειρο.
Η σκέψη πλανιέται στο νέο που θα ‘ρθει, αλλά και στο παλιό που πέρασε, συνυφαίνοντας μια ιστορία υπάρχουσα αλλά και μια ιστορία υποθετική, μέλλουσα.
Το άγνωστο φοβίζει γιατί είναι απρόβλεπτο, κι ο νους τρέχει συνήθως πιο γρήγορα στο κακό. Η φαντασία όμως αρέσκεται να πλάθει τα μελλούμενα, ονειρικά ωραία, λες κι είναι τόσο εύκολο να συμβούν τα πράγματα όπως θα θέλαμε υποσυνείδητα.
Αγαπάμε, γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά και γι’ αυτό φοβόμαστε και τον θάνατο, έγραψε κάποιος. Στη θύμηση μένουν ανεξίτηλα χαραγμένοι οι φίλοι που αποχωριστήκαμε κι έχουμε αφήσει πίσω, κι όχι οι τωρινοί, λέει κάποιος άλλος. Αξίζει να αγαπάς, λέω εγώ, κι ας μην αγαπιέσαι, γιατί σα δεν αγαπάς μέγιστη συμφορά σ’ έχει βρει.
Και μ’ αρέσει να αγαπώ συνέχεια, το τραύμα κι η πληγή να μην επουλώνεται, ο πόνος να ανανεώνεται και να σου θυμίζει ότι είσαι ακόμη ζωντανός κι όχι χαύνος και κοιμισμένος. Κι ας μην αγαπιέσαι πάντα, γιατί όταν σ’ αγαπούν, όσο να ’ναι υπάρχει φορτίο, ο άλλος απαιτεί κατοχή, απαιτεί κυριότητα πλήρη, σε ελάχιστους αρέσει να μοιράζονται τα καλά. Γι’ αυτό είναι προτιμότερο ν’ αγαπάς με ελάχιστη κτητικότητα, σιωπηλά, και σιωπηλά και γαλήνια να δημιουργείς. Προς τι ο θόρυβος κι η ανακατωσούρα;
Μακριά απ’ την τύρβη των ανθρώπινων συναθροίσεων μ’ αρέσει να κάθομαι και να σκέφτομαι αγαπημένα πρόσωπα. Αλλα έχουν χαθεί, άλλα είναι κοντά. Κι όλα αυτά είναι που με θρέφουν και αντέχω να ζω.
Τότε κι οι συμφορές είναι καλοδεχούμενες, κι ελάχιστα διαταράζουν τη γαλήνη. Μοιάζουν με βότσαλο που πέφτει σε υδάτινη επιφάνεια, που γρήγορα ξαναβρίσκει την ηρεμία και την ακινησία. Τότε είναι που λησμονώ και τα επίκτητα πάθη και λέω ότι είμαι ολότελα λεύτερος.
Που νιώθω την καρδιά να πάλλεται ρυθμικά μοιράζοντας στο σώμα το αίμα και την αναπνοή να ρουφά τον αέρα κι η ζωντάνια να μεταδίδεται σ’ όλες τις αισθήσεις. Και να λέω: αξίζει να ζεις!