Οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όπως πορεύτηκαν ιστορικά, αλλά και με βάση τους σύγχρονους κεντρικούς στόχους της κάθε πλευράς, δεν βοηθούν στο να αναπτυχθεί σήμερα, ένα στοιχειωδώς κοινό πλαίσιο δράσης, συνεργατικό και συναγωνιστικό.
Η συγκεκριμένη πραγματικότητα ενισχύεται αρνητικά, εξαιτίας του τρόπου πολιτικής διαχείρισης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, από το πολιτικό προσωπικό της Τουρκίας και τον πρόεδρο Ερντογάν.
ΕΝΑ ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ
Οι προηγούμενη επισήμανση δεν μειώνει βέβαια την αναγκαιότητα, για αναζήτηση τρόπων και πλαισίου συνεννόησης, μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών. Ούτε, βέβαια, ανατρέπουν μια φυσική πραγματικότητα. Την πραγματικότητα, ότι η Ελλάδα και η Τουρκία συνορεύουν. Συνορεύουν και συνεπώς επιδέχονται-ένθεν κακείθεν-όλους τους φυσικούς νόμους, κανόνες και φαινόμενα, που τους επιβάλλει η πραγματικότητα αυτή.
Η αναζήτηση ενός Ελληνοτουρκικού Πλαισίου Συνεννόησης αποτελεί ζητούμενο ύψιστης σημασίας και προτεραιότητας, για τους δύο λαούς. Πολύ περισσότερο επειδή τα Ελληνοτουρκικά σύνορα, δεν διαχωρίζουν απλά δύο κράτη. Διαχωρίζουν επίσης, δύο ηπείρους και δύο πολιτισμούς. Δύο πολιτισμούς διαφορετικής αντίληψης, για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας-ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά στο πως της διακυβέρνησής της και στα ατομικά δικαιώματα των πολιτών.
Η ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ
Τα προβλήματα, που βιώνουμε σήμερα με τους γείτονές μας, δεν οφείλονται όμως, στις πολιτισμικές μας διαφορές. Οφείλονται, σ’ ένα σύμπτωμα ζωής· εκείνο του αυταρχισμού. Σύμπτωμα, που ευδοκιμεί περισσότερο σε πολιτισμικές και πολιτικές συνθήκες, όπου δεν νομιμοποιείται η αμφισβήτηση. Η αμφισβήτηση-χωρίς περιορισμούς και όρια-της όποιας μορφής ανθρώπινης εξουσίας και όχι μόνον.
Σωστά, λοιπόν, εντάξαμε τους εαυτούς μας και τις δυνάμεις μας στην ευρύτερη υπερεθνική συσπείρωση, που αντιστέκεται σήμερα, στον πολιτικό αυταρχισμό. Έναν πολιτικό αυταρχισμό, που εύκολα και γρήγορα εξελίσσεται, σε στρατιωτικό αυταρχισμό, όπως διαπιστώσαμε στην περίπτωση της εισβολής της Ρωσίας, στην Ουκρανία.
Εύκολα και γρήγορα όμως, εξελίσσεται και η συσπείρωση των δυνάμεων που αντιστέκονται σ’ αυτόν, όπως διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα, στην περίπτωση της αναθεωρητικής επίθεσης που δέχεται-χρόνια τώρα-η Κύπρος και η Ελλάδα, από την Τουρκία.
ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
Η προηγούμενη φράση, αποτελεί φράση κλειδί. Φράση κλειδί, στην ανάπτυξη της άμεσης και μεσομακροπρόθεσμης πολιτικής μας, απέναντι στο casus belli (αφορμή πολέμου) και τους χάρτες της «γαλάζιας πατρίδας» του Ερντογάν. Με μια υποσημείωση. Την υποσημείωση ότι, ο πολιτικός αυταρχισμός θα προσεγγίζεται και θα αντιμετωπίζεται πάντα ενιαία, σε Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση.
Καλές οι συμμαχίες μας, αναγκαίοι και οι εξοπλισμοί μας. Να έχουμε όμως και τον νου μας. Να μην ξεχνάμε ότι, όσο πιο πολυκεντρικό γίνεται το πρόβλημα των Τούρκων μαζί μας, τόσο αυξάνονται οι τρίτες πιθανότητες. Οι πιθανότητες δηλαδή, του να βρεθούμε σε υπηρεσία αλλότριων και όχι των δικών μας συμφερόντων.
