…µια επίκληση σε όποιον αναλάβει στα χέρια του αυτή την Πόλη: Της αξίζει κάτι καλύτερο, κάτι αληθινά όµορφο… Μην πασχίζετε να την κάνετε κάτι που δεν είναι… Φερθείτε της µε σεβασµό στην αρχοντιά και την ιστορία της…
Αν γινότανε ένα δηµοψήφισµα αυτή τη στιγµή µε αµεροληψία, έξω από συµφέροντα και γνωριµίες και επιρροές -όπως συµβαίνει στις εκλογές για παράδειγµα- θα έδειχνε την µεγάλη δυσφορία των πολιτών αυτής της πόλης , µιάς πόλης που µεταλλάσσεται από αρχόντισα σε µια τυχαία και ό,τι νάναι…. Μιάς Πόλης που χάνει κάθε µέρα την αίγλη και την οµορφιά της…
Κανείς, για παράδειγµα, δεν θα ψήφιζε «ναί» για την κατακρεούργηση του εµβληµατικού µας ΚΗΠΟΥ, µε κεφαλαία. Περήφανος, βαθύσκιωτος µε βαριά Ιστορία, κατάντησε ένα εργολαβικό κατασκεύασµα, ένα αλσύλιο τύπου “παιδική χαρά”, και τα αιωνόβια δέντρα του αποψιλώθηκαν, φαγώθηκαν οι πλούσιες φυλλωσιές τους και τα θρεµµένα τόσους χρόνους κλαδιά τους (πότε θα ξαναγίνουν τέτοια δέντρα άραγε;) και στη θέση τους φυτεύτηκαν κάτι αναιµικές φιγούρες υποτιθέµενων «δέντρων» για να υποκαταστήσουν τον χαµένο παράδεισο! Ντροπή! Ο ΚΗΠΟΣ µας χρειαζότανε ίσως µια παρέµβαση, αλλά παρέµβαση µε σεβασµό, µια λεπτή χειρουργική παρέµβαση από γνώστες, από εκείνους που έχουν θαυµάσει και µελετήσει πραγµατικά θαυµάσιους ΚΗΠΟΥΣ σε ξένες χώρες π.χ. και όχι από ανθρώπους που φαντάστηκαν στη θέση του ένα Ξέφωτο, ή µια παιδική χαρά… Κρίµα που το αφήσαµε να γίνει, αλλά και ποιος µας ρώτησε θα πεί κάποιος… Κρίµα και για το κτίριο του ιστορικού καφέ, του πραγµατικού Βουλεβάρτου µιας εποχής, απ οπου πέρασαν σηµαντικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, πολιτικοί ολκής και τόσες γενιές Χανιωτών που πήγαιναν να απολαύσουν τον καφέ τους. Κι αυτό, εξωτερικά τουλάχιστον, αλλοιώθηκε..
Τώρα είτε σε µια πλατεία πάς είτε στον πρώην ΚΗΠΟ, ίδια γεύση… πικρή… ΧΩΡΙΣ ΛΥΠΗΝ, ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΣΚΕΨΙΝ, ΧΩΡΙΣ ΑΙ∆Ω… Εγινε µε φάστ-τράκ διαδικασίες πίσω από τα τσίγκινα παραπετάσµετα, χωρίς µια µακέτα να µας ειδοποιεί για τις επερχόµενες σαρωτικές αλλαγές… Ετσι, δηµοκρατικά..
Το ίδιο… δηµοκρατικά που χάνονται οι δρόµοι της Πόλης… Αλήθεια, δεν γνωρίζω πουθενά στον κόσµο να εξαφανίζονται οι δρόµοι και στη θέση τους να µπαίνουν..πλακάκια… Άλλες πόλεις ψάχνουν να βρούν πώς θα ανοίξουν δρόµους για να έχουν ανάσα οι κάτοικοι, κι εµείς τους πετσοκόβουµε, τους στενεύουµε όσο γίνεται, τους εκµηδενίζουµε ώστε να πάψουν να είναι λειτουργικοί… Αυτό είναι µια άλλου τύπου παρέµβαση, λές και κάποιος βάλθηκε να κάνει τα Χανιά αγνώριστα µε την κακή, κακίστη έννοια…
Ίσως είναι µια αποµίµηση των πεζοδροµηµένων και µη λειτουργικών κέντρων που είναι κάτι σαν µόδα και δηµιουργούν ένα κοµφούζιο όπου σε στέλνουν να κάνεις βόλτες περιµετρικά χωρίς λόγο, έτσι για να δείχνουν πως κάτι ξεχωριστό έκαναν. Τα Χανιά έχουν ολόκληρη την περιοχή του Ενετικού Λιµένα ως πεζοδροµηµένο τµήµα και καµιά ανάγκη δεν υπάρχει να αχρηστευθεί και το εµπορικό κοµµάτι της πόλης… Εκδιώκονται οι πολίτες που τολµούν να διασχίσουν την πόλη µε αυτοκίνητο, αφού κυκλοφορούν σαν χελώνες στοιχιζόµενοι ο ένας πίσω από τον άλλον και τη διαδροµή τριών λεπτών την διανύουν σε είκοσι -εκνευρισµένοι- πλήττονται τα καταστήµατα που ο πελάτης δεν έχει πρόσβαση, κοντινή τουλάχιστον, να κάνει τα ψώνια του (γιατί ποιος σκέφτηκε πώς θα κουβαλήσει ο ηλικιωµένος αυτά που χρειάζεται να ψωνίσει ως το σπίτι του; Εκτός αν η σκέψη είναι: τι ανάγκες έχουν οι ηλικιωµένοι)… ∆ΕΝ ΕΧΕΙ ∆ΡΟΜΟ ΓΙΑ ΕΣΑΣ, ∆ΕΝ ΕΧΕΙ Ο∆Ο… (ζητώ συγγνώµη από τον ποιητή που πείραξα τον στίχο)… Αυτό, δυστυχώς, µας λέει ο… ποιητής όλων αυτών των αλλοπρόσαλλων κατασκευών.
Πάρτε τα αυτοκίνητά σας και κάντε τα διακοσµητικά αντικείµενα στην αυλή σας, κλειστείτε στα σπίτια σας, τι θέλετε και τριγυρνάτε µέσα στην πόλη, ∆ΕΝ έχει ∆ΡΟΜΟΥΣ για σας. Οδούς θα βλέπετε πλέον µόνο στους χάρτες… Εχοµε ωραία πλακόστρωτα πεζοδρόµια, δεκάµετρα και βάλε… ∆εν έµειναν δρόµοι… κάτι λωρίδες µείνανε έτσι εις ανάµνησιν… Κάτι τα πολλά πλακάκια που αγοράσαµε και τοποθετήσαµε, κάτι αυτές οι ξεκάρφωτες ποδηλατολωρίδες εδώ κι εκεί, κάτι κάποιιες κορίνες που έχουν µια σκοπιµότητα απαγορευτική, δεν µας έµεινε τίποτε από δρόµο. Και µάλιστα, αυτά τα αποµεινάρια τους ίσως τα χρησιµοποιήσουµε ως αξιοθέατα του παρελθόντος… Επίσης στις Εθνικές γιορτές, επειδή τα πεζοδρόµια µας βγήκαν κάπως υπερτροφικά, ίσως προταθεί να γίνονται εκεί οι παρελάσεις- µια χαρά χωράνε και τα σχολειά κι ο στρατός και τα τανκς. Και οι επίσηµοι; Θα βολευτούν στο οδόστρωµα µε..οµπρέλες… Μες στην πρωτοτυπία, δηλαδή… ∆εν υπήρχαν άραγε τόσα παραµεληµένα µνηµεία και σηµεία της Πόλης να συντηρηθούν, να φωτιστούν, να αξιοποιηθούν; (Η Πύλη της Αµµου π.χ.) Πολλά υπάρχουν που θα µπορούσαν να γίνουν. Ναι, και βέβαια, για ρωτήστε τους πολίτες, αυτοί βλέπουν, κυκλοφορούν, τσεκάρουν… αλλά δεν µπορούν να επέµβουν… Αυτοί που επεµβαίνουν όµως έχουν εµµονές… Εµµονή µε τα πλακόστρωτα – τα οποία σε λίγο καιρό, ως γνωστόν θα είναι επικίνδυνα επειδή οι πλάκες ξεκολλάνε, σπάνε και σπανίως επισκευάζονται κι όταν χρειαστεί να γίνουν κάποια έργα υποδοµής, φτού κι απ’ την αρχή το ξήλωµα και τα µερεµέτια. (Υπάρχει έξω από το σπίτι µου πλακόστρωτο και πολύ καλά γνωρίζω τα σχετικά και χρόνια προβλήµατα.)
Εµµονή για το πώς θα εκδιωχτούν τα αυτοκίνητα από την πόλη χωρίς να έχει γίνει ΚΑΜΙΑ πρόβλεψη (η πρόβλεψη µακρυά από εµάς) για το ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΧΗΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΞΕΜΥΤΙΣΟΥΝ; Καµιά επίγνωση ότι ζούµε στο σήµερα που πραγµατικά χρειαζόµαστε λεωφόρους και όχι στενά σοκάκια, αυτή είναι η αλήθεια… Και βλέπουµε ότι ντε και καλά θα γυρίσουµε πίσω, γιατί δεν υπαρχει ΟΡΑΜΑ κανένα για την Πόλη αυτή, ούτε Παλιά Αρχόντισσα θα µείνει, ούτε µια Πόλη Μοντέρνα και σηµερινή πρόκειται να γίνει µε όλα αυτά που της συµβαίνουν. Κάτι ανάµεσα σε Βλαχοµπαρόκ θα καταντήσει… Θα έχει Μνηµεία, αλλά χωρίς συντήρηση και φωτισµό, θα έχει Κήπους µε υποψία πρασίνου, θα έχει άχρηστες εκτάσεις πεζοδροµίων αλλά χωρίς εξυπηρέτηση των µαγαζιών της και των κατοίκων… Θα έχει βέβαια πολλά τραπεζοκαθίσµατα και άφθονες ξαπλώστρες µε τσουχτερή τιµή στις παραλίες αλλά πουθενά ελεύθερο τόπο και ανάσα για τους κατοίκους…Θα έχει τουρίστες που θα ξεναγούνται πάνω στα απέραντα πεζοδρόµια της, θα βάζουν like και αστερίσκους στα εστιατόρια αλλά θα κυκλοφορούν µε άγχος σε περιφερειακούς δρόµους αφώτιστους επι το πλείστον και χωρίς διαγραµµίσεις εκεί που πρέπει…
Γράφοντας ψυχοπλακώθηκα… Γι αυτό σταµατώ εδώ µε µια επίκληση σε όποιον αναλάβει στα χέρια του αυτή την Πόλη: Της αξίζει κάτι καλύτερο, κάτι αληθινά όµορφο… Μην πασχίζετε να την κάνετε κάτι που δεν είναι… Φερθείτε της µε σεβασµό στην αρχοντιά και την ιστορία της. Μην ενδίδετε σε εύκολες λύσεις, λύσεις του φαίνεσθαι. Προτιµότερο να αργήσει κάτι να γίνει, να το αφήνουµε να ωριµάζει και µετά να εκτελείται ύστερα από περίσκεψη και µελέτη από ειδικούς. Η γνώµη των πολιτών πρέπει να µετράει και να υπολογίζεται όταν κάτι σηµαντικό πρόκειται ν’αλλάξει στην Πόλη. Η Αυθαιρεσία δεν είναι επιθυµητή γιατί η πόλη ανήκει στους κατοίκους της. Αυτή η Πόλη έχει ένα όµορφο, ιδιαίτερο πρόσωπο: Φροντίδα θέλει κι αγάπη… δεν θέλει ούτε πλαστικές ούτε φτιασιδώµατα επιφανειακά… Αυτά είναι για ξεγέλασµα των ανίδεων που στέκονται στο πάνω-πάνω. Θέλουµε σαν κάτοικοι αυτού του τόπου να µας αρέσει που µένουµε εδώ. Θέλουµε να µας διευκολύνουν κι όχι να µας απωθούν.
Να µην γίνονται όλα για εµάς -χωρίς εµάς στην τελική…
Θεοδοσία
Κατριτζιδάκη
