Αυτή η ζωή είναι αρκετή;

Απ’ το μπαλκόνι μου δεν έρχεται ο ήλιος πια,
γιατί χαμόγελο δεν έχω να του δώσω.
Έχω παρέα τη βροχή σε τούτη την κακοτοπιά
κι όμως αρνούμαι το σκοτάδι να σπιτώσω.
Απ’ το μπαλκόνι μου δεν έρχεται ο ήλιος πια
κι εγώ από μνήμης κοιτάω να γιγαντώσω,
να δραπετεύσω από του φόβου τα γιαπιά
και μεσ’ τη νύχτα αυτή να ξαστερώσω.
~ Active Member 2020,

Κύριε διευθυντά,
μέσα σε μια κοινωνία που συνηθίζει στο λίγο και παγιδεύεται στη φράση «δεν είναι χρόνος και τόπος για τέτοια» είναι λογικό να ξεσπούν πληθώρα προβληματισμών. Έτσι, κάθομαι να γράψω όσα αισθάνομαι τόσο δυνατά το τελευταίο διάστημα. Αδιαμφισβήτητα, η υγειονομική κρίση στην Ελλάδα είχε ως αποτέλεσμα να ξεγυμνώσει τις πολιτικές πρακτικές και αποφάσεις των κομμάτων. Ακόμα, πιστεύω ότι κατά μια έννοια έχουμε ξεχάσει να αναλύουμε τα προβλήματα των ανθρώπων. Όλα τα μετράμε με αριθμούς ή με χρήματα. Οι αποφάσεις της εξουσίας λαμβάνονται σαν όλος ο κόσμος να κατοικεί στον Άλιμο ή την Κηφισιά σε ένα όμορφο σπίτι 100τ.μ.. Καμία κοινωνική ευαισθησία για τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, καμία σημασία για τις ανάγκες των μικρών πόλεων οι οποίες πραγματικά εξαφανίζονται μέρα με τη μέρα, γειτονιά τη γειτονιά. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί μια χώρα να γεννά τόσα πολλά αρνητικά ερεθίσματα;
Στις μέρες μας, όπως προαναφέρθηκε όλα αξιολογούνται με βάση τα χρήματα και τους αριθμούς σε ένα οριζόντιο άξονα. Μοιάζει σαν οι κυβερνώντες να μην θέλουν ή να μην μπορούν να αναγνωρίσουν τις ανάγκες της “πλέμπας”. Έτσι εξηγείται το φαινόμενο καθολικών μέτρων χωρίς υποπεριπτώσεις, ειδικά στο επίπεδο των κοινωνικά ευάλωτων ομάδων. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η απαγόρευση επισκέψεων στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. Οι συγγενείς δηλαδή που έχουν κάνει τεστ και είναι αρνητικοί, γιατί στερούνται του δικαιώματος να δουν τους οικείους τους; Με βασικό γνώμονα ότι οι ηλικιωμένοι καθημερινά περιμένουν με ανυπομονησία ένα χάδι ή ένα βλέμμα τους, διαφορετικά μαραζώνουν αργά και άχρωμα. Η λύση της βιντεοκλήσης εδώ και δύο χρόνια δεν αντικαθιστά το συναίσθημα.
Όμως, η πολιτεία των συντηρητικών συνεχίζει να δρα ανεξέλεγκτα, αυτή τη φορά με 40.000 κρούσματα επιλέγει να ανοίξει τα σχολεία μάλλον διά της απουσίας συμβολαίου με κάποια εταιρία για τη μέθοδο της τηλεκπαίδευσης και θέτει σε άμεσο κίνδυνο δασκάλους και παιδιά. Βέβαια, τα Μ.Μ.Ε. μας ενημερώνουν για το πώς περνάει τη μέρα του στην Αυστραλία ο φανατικός αντιεμβολιαστής τενίστας Νόβακ Τζόκοβιτς αλλά και για το τι καιρό κάνει στο Μονπελιέ. Καμία σχετική ενημέρωση για το αν υπάρχει σύμβαση με κάποια πλατφόρμα ως εναλλακτική, καμία σχετική ερώτηση προς την υπουργό γιατί είναι αναγκαίο τα σχολεία να ανοίξουν στην ώρα τους με τόσα κρούσματα, με δεδομένο ότι αποτελούν χώρο υπερμετάδοσης; Φυσικά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να αναφέρουμε πως τα Μ.Μ.Ε γνωρίζουν όλα τα παραπάνω αλλά διαλέγουν να υλοποιήσουν μια στρατηγική παραπληροφόρησης, φόβου και ενημέρωσης μονάχα για το ευαίσθητο κομμάτι της εξουσιαστικής ελίτ.
Όσα δεν μαθαίνουμε από τα ιδιωτικά κανάλια τα συναντάμε στην καθημερινότητα μας. Πριν μερικές μέρες με χαρά γνώρισα μια παιδίατρο, η οποία μετατέθηκε σε κλινική covid σε γνωστό νοσοκομείο της χώρας μας. Οι κυβερνώντες επειδή δεν επιθυμούν να προσλάβουν κι άλλους γιατρούς ρισκάρουν στο να επιλέγουν γιατρούς από άλλες ειδικότητες! Επιπλέον, μειώνουν τα κανονικά χειρουργεία προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τους συγκεκριμένους χώρους, ως χώρους διαδηλωμένων ασθενών με covid-19 ελλείψει κρεβατιών ΜΕΘ, διότι διαθέτουν βασικά εργαλεία όπως τους αναπνευστήρες. Παρατηρούμε δηλαδή να φθάνουμε στο έσχατο σημείο αναμένοντας κάποιος να πάρει εξιτήριο ή να εγκαταλείψει τη μάχη με τη ζωή για να πάρει τη θέση του κάποιος άλλος. Αυτό έχει κι ως αποτέλεσμα να πωλούνται ¨έμμεσα¨ αλλά και ακριβά στις ιδιωτικές κλινικές τα τακτικά χειρουργεία. Οι αλήθειες όμως συνεχίζουν βασανιστικά με πολλές υπερωρίες, λίγα χρήματα και απουσία πολλών απλών βασικών εργαλείων (π.χ. μάσκες). Το καλύτερο το κράτησε για το τέλος όταν μου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι εάν οι ιατροί μιλήσουν αρνητικά για το Ε.Σ.Υ, αν τοποθετηθούν για την υποστελέχωση, για το αλαλούμ ή γενικώς εάν εκπονήσουν παράπονα τότε κινδυνεύουν με Ε.Δ.Ε. .
Ένα πραγματικό νεοφιλελεύθερο χάος αντλούμενο από μια συνεχή κοινωνική υποβάθμιση και καταστολή κάθε κινήτρου. Οι ευάλωτες ομάδες στο περιθώριο καθώς δεν έχουμε τη διάθεση να ασχολούμαστε με εκείνες, σχολεία στον αυτόματο με σκοπό να προσχεδιαστούν σε αμερικάνικα κολλέγια, αξιολογούμενα από κυβερνητικούς εντολοδόχους και ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας σε πανικό με πιόνια τους ιατρούς μέχρι να περάσει η μπόρα και να αρχίσουν οι απολύσεις. Τι άλλο να περιμένουμε λοιπόν σε τούτη τη χώρα; Τι κίνητρα να μας δώσει για να παλέψουμε εντός της;
Οι καιροί που έρχονται μοιάζουν σε κάθε περίπτωση δύσκολοι. Για να καταφέρουμε να τους ανατρέψουμε είναι ανάγκη να μην παραιτηθούμε, να μην συνηθίσουμε στο λίγο και φοβηθούμε. Να τους κοιτάξουμε στα μάτια, να ονειρευτούμε ένα κόσμο που νοιάζεται για τον άνθρωπο, για μια κοινωνία με την εργασία να αποτελεί δημιουργία και δικαίωμα. Εκεί που ο ελεύθερος χρόνος δεν θα είναι ντροπή και τα λουλούδια του κήπου μας θα έχουμε χρόνο να τα μυρίσουμε και να τα αισθανθούμε.
Κι ύστερα να απαιτήσουμε τη συγκεκριμένη συνθήκη, όλοι μαζί κι ο καθένας και η καθεμία μέσα από τη δική του/της μοναδικότητα. Με άρθρα, ανοιχτές συζητήσεις, μέσα από τους χώρους εργασίας και τα διάφορα κινήματα, τις τέχνες και τον αθλητισμό. Και στη περίπτωση που μια αντεπίθεση μοιάζει γραφική ή μακρινή, είναι που οι εποχές έχουν αλλάξει. Είναι λογικό. Όμως η λύση να συμβιβαστούμε με τα πάγια και να κοιτάμε συνέχεια προς τα κάτω, φαντάζει φρικτή. Ενώ ταυτόχρονα, η ίδια η πολιτεία κάθε χρόνο να μας κόβει και λίγο οξυγόνο ακόμα. Κάθε χρόνο να υποβαθμίζει οποιαδήποτε προσπάθεια ενός νέου μαθητή, μιας φοιτήτριας, ενός επιχειρηματία, μιας εργάτριας. Δεν μας αρκεί να πνίγουν τον αέρα μας. Δεν μας αρκεί να συνηθίσουμε να ζούμε λίγο, να ερωτευόμαστε λίγο, να παίζουμε λίγο, να επιδιώκουμε το λίγο. Και κάθε βράδυ ρωτάω τον εαυτό μου, αυτή η ζωή είναι αρκετή;
Ακρωτηριανάκης Αντώνης
Απόφοιτος Σ.Ε.Φ.Α.Α