Αυτό αξίζει στα Χανιά;

Αν κάτι καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια στο Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων, είναι η λογική του ωχαδερφισμού με την οποία αντιμετωπίζονται ζητήματα “πρώτης γραμμής” για την πόλη.

Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των τελευταίων εβδομάδων. Το στρατόπεδο “Μαρκοπούλου” πέρασε στα… ψιλά μιας συνεδρίασης που μέσα σε λίγες ώρες καθόρισε τον πολεοδομικό χάρτη της πόλης μας.
Η δωρεά για το σπίτι των Θεοδωράκηδων επιχειρήθηκε να περάσει στα… ψιλά μιας διαδικτυακής συνεδρίασης, ενώ το φιάσκο με τις εργασίες(;) στον Δημοτικό Κήπο επιχειρείται να περάσει ως μια λογική εξέλιξη των πραγμάτων.
Αυτά τα παραδείγματα, έρχονται ως αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια, με ένα Δημοτικό Συμβούλιο στο οποίο ο δήμαρχος μονολογεί χωρίς όριο ενώ επικεφαλής και σύμβουλοι καλούνται να τοποθετηθούν(;) μεταξύ 2 και τεσσάρων λεπτών.
Οι “φωνασκούντες” σύμβουλοι επιχειρείται να πλασαριστούν ως γραφικοί, ενώ μεγάλη μερίδα των εκλεγμένων έχει εξαφανιστεί από τις συνεδριάσεις, προφανέστατα στη λογική του «ο σιωπών δοκεί συναινείν».
Τοξικός λόγος σε βάρος δημοσιογράφων κι εκπρόσωπων φορέων και συλλογικοτήτων που έχουν δώσει αγώνες για την πόλη μας επί σειρά ετών να αντιμετωπίζονται ως παρείσακτοι, λες και η αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου είναι άβατο.
Από τα ντελίβερι με τις πίτσες την ώρα της συνεδρίασης, φτάσαμε σε προεδρεύοντες που ζητούν από τους συμβούλους να επιταχύνουν για να μη χάσουν το ποδόσφαιρο, την ώρα που τα Χανιά δείχνουν να χάνουν το τραίνο…
Καταστάσεις ξένες με την πολιτική παράδοση των Χανίων που οφείλουν να προβληματίσουν όλους και φέρνουν στο προσκήνιο ένα κυρίαρχο ερώτημα: Είναι τελικά το δημοτικό συμβούλιο καθρέφτης της τοπικής μας κοινωνίας;