Πόσο μπορούμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας; Πώς και με ποιο τρόπο δυνάμεθα να παρέμβουμε στα γεωπολιτικά παιχνίδια που διαμείβονται όχι πλέον πίσω από την πλάτη μας αλλά φανερά, με το μόνο που αλλάζει να είναι τα ανταλλάγματα και οι υποσχέσεις ή η όποια «ευμενής μεταχείριση»; Αναφέρομαι και στην τωρινή κρίση στην Ουκρανία και στις άλλες κρίσεις, τις επισιτιστικές, που λαμβάνουν χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες στην Αφρική και την Νοτιοανατολική Ασία.
Εστιάζω στην Ουκρανία γιατί εκεί πλέον είναι στραμμένο το ενδιαφέρον της Δύσης και όχι στην Κίνα ή την Μυανμάρ, όπου και εκεί εκτυλίσσονται απείρου κάλλους δραματικά επεισόδια, που λόγω της επιβαλλόμενης εκκωφαντικής σιωπής, δεν μαθαίνουμε περισσότερα. Μετά τον δεσπότη Πούτιν και τις ενεργειακές του ονειρώξεις, μετά τον Μπάιντεν και τις αλχημείες των Ευρωπαίων απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα επί ευρωπαϊκού εδάφους, κανείς πλέον δεν στρέφει το ενδιαφέρον του ούτε στο Ιράν, ούτε στη Συρία ούτε στα Παλαιστινιακά εδάφη.
Οι κρίσεις όμως -και ειδικά οι επίκαιρες- καλύπτουν νομοτελειακά τις προηγούμενες. Αν δε συνυπολογίσει κανείς ότι ο επικοινωνιακός και ενεργειακός χαρακτήρας των κρίσεων αυτών είναι που κυριαρχεί ιδιαζόντως στα ΜΜΕ, τα υπόλοιπα απλά περιττεύουν.
Ο ρους της ιστορίας δεν αλλάζει ποτέ χωρίς την ενεργό συμμετοχή μας. Αυτό που καταγράφεται είναι μόνο το ύψιστο επικοινωνιακό τρικ και σημασιολογικό τέχνασμα της κάθε σύγχρονης τεχνητής κρίσης. Από όλους αυτούς που δεν γράφουν ιστορία.
