Αυτός ο ∆εκέµβρης του 2024

Είναι βέβαιο ότι τούτο τον ∆εκέµβρη, εκτός από την πολιτική, υπάρχει και η µουσική και η λογοτεχνία, η ποίηση και η καθηµερινότητα.
Έτσι ήταν κάθε ∆εκέµβρης του νέου Millenium, αλλά τούτος που διανύουµε ίσως γράψει τα αποµνηµονεύµατα του µέλλοντός µας.
Μια συγγραφέας όρισε κάποτε τη συγγραφή αποµνηµονευµάτων ως µια «άσκηση ελευθερίας».
Είµαστε τούτο τον ∆εκέµβρη του 2024 τόσο ελεύθεροι όσο πρέπει ή µας κατατρύχει η καθηµερινότητα και βρίσκουµε παρηγοριά στο ‘‘καλάθι των Χριστουγέννων’’ για να τραγουδήσουµε και να χορέψουµε;
Αυτή η ‘‘άσκηση αποµνηµονευµάτων’’ του µέλλοντός µας πρέπει να γίνει έντιµα.
Να γράψεις για το µέλλον.
Αλλά τι να αφήσεις απ’ έξω;
Να αφήσεις την πόλη, να αφήσεις τους ανθρώπους, να αφήσεις την πολιτική, να αφήσεις την ποίηση;
Νοµίζω ότι το µέλλον είναι το έσχατο όριο αναµονής.
Οι ρεαλιστές ξέρω ότι λένε «εµένα το σήµερα, µε νοιάζει».
Και µετά το βράδυ πάνε για ένα drink, για τη δική τους ‘‘κοσµική θεολογία’’.
Αλλά τούτος ο ∆εκέµβρης του 2024 είναι αφόρητος αν δεν τον ‘‘αποµαγνητοφωνήσεις’’ πρώτα και εάν δεν προβλέψεις…
Και ας λέει το τραγούδι «Πήγα σε µάγισσες, σε χαρτορίχτρες».
Ίσως το πρώτο λάθος είναι να συνδέσουµε τον καναπέ µε τη µακαριότητα.
Το δεύτερο λάθος θα το γράψουµε στα αποµνηµονεύµατα του µέλλοντος του.