Δεν νομιμοποιείται ούτε νομικά ούτε ηθικά μια συνήθεια που ρισκάρει μόνο τη ζωή άλλων και όχι του μπαλοτάρη, που δεν μπορεί να ελέγξει που πάνε οι σφαίρες του!
Οι σφαίρες ποτέ δεν γυρίζουν στον ίδιο.
Τα κεφάλια των άλλων βρίσκουν.
Στην Παμπλόνα της Ισπανίας εκείνοι που τηρούν το έθιμο από αιώνες να κυνηγιούνται μαζικά κάθε χρόνο με τους ταύρους στους δρόμους της πόλης ρισκάρουν τη δική τους τη ζωή.
Όχι τη ζωή των άλλων!
Tο φονικό από κουμπουροφόρο στα Μυριοκέφαλα το Πάσχα ξαναεπιβεβαίωσαν ότι η μπαλωθιά από μια απλή παλαιά περιορισμένη συνήθεια έχει εκφυλιστεί τις τελευταίες δεκαετίες σε εκτεταμένη βάρβαρη φονική πρακτική.
Είναι μια από τις στρεβλώσεις που έφερε η παρακμή ολόκληρης της χώρας.
Οι μπαλωθιές στην Κρήτη δεν είναι έθιμο αιώνων. Ίσως γι’ αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ πηγή νομικού δικαίου ως έθιμο. Εξάλλου η ελεύθερη οπλοφορία από τους χριστιανούς Κρητικούς κατακτήθηκε… μετά το κίνημα του Μαυρογένη στα 1858.
(Με την ευκαιρία: Για να… φρεσκάρουμε τις γνώσεις μας -απλός λαός και πρώην υπουργοί- για την επανάσταση το 1821 στην Κρήτη, η ιστορία γράφει ότι παρά τα λιγοστά όπλα, η επανάσταση ξέσπασε και ο Σουλτάνος μπροστά στην αδυναμία να την καταστείλει ζήτησε από τον Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου ο οποίος και αποβίβασε στην Κρήτη τον Μάιο του 1822 περί τους 10 χιλ. Τουρκαλβανούς και ακόμη επί πλέον 5 χιλ. στρατού υπό τον Ιμβραήμ το 1823).
Στο παρελθόν η συνήθεια της μπαλωθιάς ήταν λίγοι πυροβολισμοί ως εκδήλωση χαράς, συνήθως από τον πατέρα του γαμπρού ή της νύφης ή τον πατέρα του παιδιού που βαφτιζόταν.
Τα όπλα ήταν κειμήλια από τους απελευθερωτικούς αγώνες, που χρησιμοποιούνταν όμως περιορισμένα και με συνείδηση του ιστορικού τους συμβολισμού.
ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟ;
1) Οι πολιτικοί παράγοντες και βουλευτές των κομμάτων που κυβέρνησαν καθώς και οι αυτοδιοικητικοί και οι πολλοί από τους λοιπούς κρατικούς παράγοντες στο πλαίσιο των πελατειακών σχέσεων και της αναξιοκρατίας που από καιροσκοπισμό ή ψηφοθηρία ενθάρρυναν ή ανέχτηκαν τους μπαλοτάρηδες. Ένα χτυπητό παράδειγμα που συμπυκνώνει τη στάση του πολιτικού συστήματος απέναντι στο φαινόμενο: Πριν λίγα χρόνια βουλευτής κόμματος που κυβέρνησε, εγκατέλειψε κοινωνική εκδήλωση, σε μια από τις σπάνιες διαμαρτυρίες πολιτικού, για πυροβολισμούς. Πολλοί από τους υπόλοιπους παρόντες πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς συνέχιζαν να χορεύουν και γλεντοκοπούν πλάι – πλάι με τα Καλασνίκοφ! Ένας μάλιστα βουλευτής του αντίπαλου κυβερνητικού κόμματος έκλεισε το μάτι στους καλασνικοφόρους κουτσομπολεύοντας: “αυτός έφυγε γιατί φοβήθηκε!”.
2) Όλες οι βαρύγδουπες δεσμεύσεις που αναλάμβαναν οι πολιτικοί κυρίως με την ευκαιρία κάποιου φονικού ήταν στο βρόντο. Παράδειγμα: Το 2005, μπροστά στα ακραία φαινόμενα οπλοφορίας και παράνομης οπλοχρησίας στο Μυλοπόταμο μαζεύτηκαν τον Ιούλιο του 2005 όλοι οι συντοπίτες μας πολιτικοί στα Ανώγεια και υπέγραψαν φαρδιά πλατιά, το Πρωτόκολλο Διακήρυξης Ενάντια στην Παράνομη Οπλοφορία και Οπλοχρησία, με μέτρα που… θα ελάμβαναν άμεσα. Δεν έγινε απολύτως τίποτα! (Θυμίζω ότι δυο χρόνια μετά, το 2007 φτάσαμε στα γεγονότα των Ζωνιανών).
3) Το συνάφι των Eλλήνων και Aλβανών εμπόρων όπλων έγινε ακόμη ένας… ευγενής χορηγός στον εκφυλισμό. Ένα συνάφι, που λεηλάτησε το 1998 τις αλβανικές στρατιωτικές αποθήκες και υπερπλούτησε απ’ αυτό, μαζεύοντας τα εκατομμύρια γεωργικών επιδοτήσεων, που ενώ προοριζόταν για την αναδιάρθρωση της Γεωργίας διασπαθίζονταν ανεξέλεγκτα εδώ και κει και κατέληγε στον ακραίο καταναλωτισμό, ακόμη και όπλων και πυρομαχικών.
4) Ευθύνη έχουμε και οι πολίτες, γιατί καθόμαστε σιωπηλοί χωρίς να αποδοκιμάζουμε το τριτοκοσμικό κατάντημα να πέφτουν κουμπουριές και ριπές από καλάσνικοφ σχεδόν σε κάθε εκδήλωση, ακριβώς δίπλα μας.
Και για να ξαναγυρίσουμε στην ηθική νομιμοποίηση μιας συνήθειας. Πως μπορεί να νομιμοποιηθεί μια συνήθεια που ρισκάρει μόνο τη ζωή άλλων και όχι του μπαλοτάρη που αδιαφορεί που πάνε οι σφαίρες του!
Οι σφαίρες του, ποτέ δεν γυρίζουν στον ίδιο. Τα κεφάλια των άλλων πάνε να συναντήσουν.
Στην Παμπλόνα της Ισπανίας οι πολίτες που μαζικά κυνηγιούνται κάθε χρόνο με τους ταύρους στους δρόμους της πόλης τώρα και πολλούς αιώνες, ρισκάρουν τη δική τους τη ζωή. Όχι τη ζωή των άλλων!
ΠΡΟΤΑΣΗ
Οι μπαλοτάρηδες είναι λίγο πολύ γνωστοί στα χωριά της Κρήτης.
Μην περιμένουμε παρέμβαση από τους παλαιούς πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς που οι περισσότεροι “πουλούν την ψυχή τους” για τις ψήφους.
Μέτρα για το “συμμάζεμα”:
Α) Η διακριτική παρουσία της αστυνομίας σ’ όλες τις εκδηλώσεις (από την αρχή μέχρι το τέλος) που είναι γνωστό εκ των προτέρων ότι θα δράσουν “τζιτζιφιόγκοι” ή “πετσιά” με τα κουμπούρια και τα Καλάσνικοφ.
Β) Οι πολίτες δεν πρέπει να φοβούνται να σηκώσουν μαζικά ένα “ου” αποδοκιμασίας στην πρώτη μπαλωθιά, σ’ όποια εκδήλωση κι αν βρίσκονται.
Γ) Για εκείνους που τους αρέσει η χρήση των όπλων και η σκοποβολή πρέπει να βρούμε ένα τρόπο ως πολιτεία, να ασκούνται στα σκοπευτήρια που ήδη υπάρχουν ή και ακόμη – ακόμη όταν κάνει εκπαιδευτικές βολές ο στρατός ή η Αστυνομία και φυσικά να πληρώνουν το κόστος των πυρομαχικών.
*Ο Στέφανος Ανδριάνης είναι Αντισ/γος ε.α., Πολιτ. Μηχανικός,
– πρώην αιρετός της αυτοδιοίκησης ν. Χανίων.
– πρώην Πρόεδρος & Διευθ. Σύμβουλος των ΕΑΣ (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ)
Προσωπική ιστοσελίδα: www.aksiokratia.gr
