Bernardo Strozzi, “Η θεραπεία του Τωβίτ”, 1635, Αγία Πετρούπολη, Μουσείο Ερμιτάζ.

O  Τωβίας βάδιζε μέχρις ότου πλησίασαν στη Νινευή. Τότε ο Ραφαήλ του είπε: «θυμάσαι, αδερφέ μου, σε τι κατάσταση άφησες τον πατέρα σου; Ας τρέξουμε πριν από τη γυναίκα σου κι ας ετοιμάσουμε το σπίτι· ετοίμασε και τη χολή του ψαριού».
Προπορεύτηκαν, λοιπόν, και το σκυλί τούς ακολουθούσε. Η Αννα καθόταν και κοίταζε γύρω τον δρόμο για το παιδί της. Οταν τον είδε να έρχεται, είπε στον πατέρα του: «Να, ο γιος σου έρχεται μαζί με το συνοδό του». O Ραφαήλ είπε στον Τωβία: «Εγώ ξέρω καλά ότι θ’ ανοίξουν τα μάτια του πατέρα σου. Αλειψε εσύ τη χολή του ψαριού στα μάτια του κι όταν ερεθιστούν θα τα τρίψει και θα φύγουν τα λευκά στίγματα και θα σε δει. Η Aννα έτρεξε, έπεσε στο λαιμό του γιου της και του είπε: «Παιδί μου, σε είδα! Από ’δω και πέρα μπορώ πια να πεθάνω». Κι έκλαψαν κι οι δυο. Ο Τωβίτ έβγαινε από την πόρτα σκοντάφτοντας, κι ο γιος του έτρεξε στον πατέρα του τον έπιασε και του άλειψε τη χολή πάνω στα μάτια και του είπε: «θάρρος, πατέρα!». Οταν ερεθίστηκαν τα μάτια του, ο Τωβίτ τα έτριψε και ξεφλουδίστηκαν τα λευκά στίγματα. Οταν είδε τον γιο του, έπεσε στον λαιμό του κλαίγοντας και είπε: «Δοξασμένος είσαι, Θεέ, και δοξασμένο το όνομα σου για πάντα, και δοξασμένοι όλοι οι άγιοι άγγελοί σου! Με ταλαιπώρησες αλλά με λυπήθηκες, και έκανες να ξαναδώ το γιο μου τον Τωβία». (Βιβλίο Τωβίτ, Κεφ. 11.1-14)
Η συγκινητική ιστορία του νεαρού αγοριού Τωβία, ο οποίος με συνοδό τον αρχάγγελο Ραφαήλ θα αναζητήσει σε ένα μακρινό ταξίδι τη γιατρειά για τον ηλικιωμένο, τυφλό πατέρα του, εξιστορείται στο βιβλίο του Τωβίτ που ανήκει στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Το θέμα είχε υπάρξει αγαπητό ιδιαίτερα στην ολλανδική τέχνη του 17ου αιώνα καθώς προσφερόταν για την απόδοση μιας βουκολικής, αγροτικής σκηνής σε φυσικό τοπίο με έμφαση στη συνάντηση των δύο συνοδοιπόρων.
Ο Ιταλός ζωγράφος Μπερνάρντο Στρότσι αντίθετα προτιμά την εικονογράφηση τής κορυφαίας στιγμής του δράματος με το αίσιο τέλος, τη στιγμή δηλαδή, που ο Τωβίας έχει μόλις επιστρέψει από το μακρινό ταξίδι και υπό την επίβλεψη του φτερωτού συντρόφου του τρίβει τα μάτια του τυφλού πατέρα του με την καρδιά, το συκώτι και τη χολή από ένα θαυματουργό ψάρι (ο ιχθύς ως μέσο ίασης αλλά ταυτόχρονα και εξέχον χριστιανικό σύμβολο αποτελεί ένα σαφή υπαινιγμό για τις θεραπευτικές ικανότητες του Ιησού) που έπιασε στον ποταμό Τίγρη.
Οι πρωταγωνιστές της βιβλικής αυτής ιστορίας αποδίδονται από τον Ιταλό ζωγράφο σε οριζόντια διάταξη μπροστά από ένα ουδέτερο, γκρίζο φόντο. Τα στοιχεία που εντυπωσιάζουν όμως κατεξοχήν στη σύνθεση είναι δίχως άλλως η άρτια χρήση του σκιοφωτισμού, η ισορροπημένη εναλλαγή θερμών και ψυχρών τόνων στην παλέτα που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος και ο νατουραλισμός στην απόδοση των επιμέρους λεπτομερειών (εστιάζω ιδιαίτερα π.χ. στο δέρμα των πρωταγωνιστών, στα ενδύματά τους αλλά και στις γεμάτες ένταση εκφράσεις του προσώπου τους), στοιχεία που αν μη τι άλλο φανερώνουν τις έντονες επιρροές που ο Στρότσι είχε δεχθεί στην τεχνοτροπία του από το ιερό τέρας του ιταλικού Μπαρόκ, τον Michelangelo Merisi da Caravaggio.