Μπορώ

Μπορώ να ζήσω στα βουνά όπως τον ερημίτη
γιατ’ εκειδά ακόμα ζει η ομορφιά σου Κρήτη.
Σ’ ένα σπηλιάρι τση κορφής μπορώ να κατοικήσω
να δω πως ζουν οι αετοί ετσά λογιώς να ζήσω.
Κρήτη μου στ’ ακρογιάλια σου μπορώ να γίνω βράχος
έτσι κι αλλιώς στη μοναξιά συνήθισα μονάχος.
Μπορώ χιλιάδες όνειρα να χτίζω εις την άμμο
κι ας μη μπορώ έν’ απ’ αυτά αληθινό να κάμω.
Μπορώ μέσα στη θύελλα όρθιος πάντα να ’μαι
κι ας θέλουν οι αέρηδες να με πετάξουν χάμαι.
Μπορώ να ’χω πατρίδα μου κάθε γωνιά του κόσμου
γιατ’ έτσι δα μου φαίνεσαι ψεύτη ντουνιά δικός μου.
Θα ήθελα μα δε μπορώ να δω στον κόσμο ειρήνη
να βασιλεύει αθρωπιά και η δικαιοσύνη.
Μπορώ να περπατώ σκυφτός στου Γολγοθά τη στράτα
μα δε μπορώ τα λάθη μου να σβήσω ανάθεμά τα.
Αυτά που μου φορτώσανε βαρύ σταυρό στην πλάτη
και κάθε τόσο ρίχνουνε εις τις πληγές μου αλάτι.
Μπορώ απάνω στο σταυρό να βγω και ας μη φταίω
κι ας είμαι το ανθρώπινο θύμα το τελευταίο.
Μπορώ να στερηθώ χαρές, μπορώ να βρίσκω τρόπους
το μερτικό μου χάρισμα να δίδω στους ανθρώπους.
Μπορώ να ζήσω άνυδρος στη μέση της Ερήμου
και να ελπίζω πως μπορώ να βρω την όασή μου.
Μπορώ να στέλνω προσευχές για τσ’ άλλους και για μένα
μα δε μπορώ τα μάθια τους να βλέπω δακρυσμένα.
Στη μέση του ωκεανού σε μια βραχονησίδα
μπορώ να ζήσω ναυαγός με μια κρυφή ελπίδα.
Μπορώ να ζω με όνειρα χειμώνα καλοκαίρι
αρκεί να είσαι πλάι μου να μου βαστάς το χέρι.