Επιχειρηματικοί κύκλοι της Γερμανίας έλεγαν ότι αν βγει εκτός Ε.Ε. η Μεγάλη Βρετανία, αυτόματα θα ξεκινούσαν οι διαδικασίες να βγουν και ορισμένες μικρές χώρες από την Ε.Ε., με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα. Και η Μεγάλη Βρετανία! Ενας κλαίει και ένας γελά στη χώρα αυτή, όπου ο μετριότατος πρωθυπουργός της έπαιξε σε μια ζαριά την Ε.Ε., όπως λένε τα Μ.Μ.Ε.! Και μάλιστα, λένε ότι μαζεύουν και υπογραφές για να ξαναγίνει το δημοψήφισμα! Ελλειψη κάθε είδους σοβαρότητας!
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη άρχισε να δείχνει τα σαθρά βάθρα πάνω στα οποία στηρίχτηκε για να δημιουργηθεί. Και βέβαια, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο να αρχίσει το κουβάρι να ξετυλίγεται από τη Μ. Βρετανία! Και ρισκάρω να πω ότι αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός τα περί διαμελισμού της χώρας αυτής σε Σκωτία και Αγγλία και η Β. Ιρλανδία να ενωθεί με την Ιρλανδία!
Ομως το πρόβλημα δεν είναι τι θα γίνει με τη μεγάλη αυτή χώρα, αν το διαζύγιο θα είναι ήπιο ή σκληρό, αν είναι γρήγορο ή αργό, αν, αν, αν…
Το πρόβλημα πλέον αναφέρεται σε ποιες χώρες θα συστήσουν τη συνολική σφαίρα επιρροής της Μεγάλης Γερμανίας που θα λέγεται πλέον “Ευρωπαϊκή Ενωση”. Την παρούσα σειρά άρθρων έχω αναφερθεί τα δυο τελευταία χρόνια στο θέμα αυτό από όλες τις πλευρές του. Ισως να μην έχω πολυτονίσει τη γερμανική εμπλοκή στο θέμα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, αλλά καθίστανται πλέον ορατοί οι στόχοι του Βερολίνου, τηρουμένων των αναλογιών. Οι σκανδιναβικές χώρες δεν αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα και δεν θα δημιουργήσουν περισσότερα και οξύτερα προβλήματα από όσα σηκώνει στην πλάτη του ο ορίζοντας. Και ο ορίζοντας στο άμεσο μέλλον θα οδηγήσει στον σχηματισμό νεφών καταιγίδας από τις ακροδεξιές δυνάμεις των κρατών, μικρών και μεγάλων, όπως οι Αυστρία, Ουγγαρία, Γαλλία, Ολλανδία. Σίγουρα από τη στιγμή που θα έχουμε νέα κυβέρνηση και στην Ισπανία θα προσδιοριστεί και για τις χώρες του νότου της Ε.Ε. η πορεία που θα ακολουθηθεί. Χθες ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος εξέφρασε την ανησυχία του για τα μελλούμενα στη χώρα μας.
Και βέβαια είναι λογική η ανησυχία αυτή τουλάχιστον για την τεράστια εξασθένιση στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα μας από «πράξεις και παραλείψεις» των κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα στην αισθητή της αποβιομηχάνιση και στους αυξημένους κινδύνους να δούμε σημεία και τέρατα αν δεν ανασκουμπωθούμε ισχυρά και δε δουλέψουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πρέπει να τεθεί τέρμα στις παράλογες απαιτήσεις που οδήγησαν στην αθλιοποίηση του λαού μας και δεν πρέπει να αφήσουμε τα γεγονότα να τρέξουν από μόνα τους.
Από την πλευρά του το απομένον διευθυντήριο των Βρυξελλών πιέζει για άμεση ανάληψη ευθύνης από τη Μεγάλη Βρετανία του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
Προκύπτει άμεση η ανάγκη να δούμε «εν τάχει» τι προβλέπει το περίφημο πλέον, άρθρο 50, το κείμενο του οποίου παραθέτουμε ως έχει, γιατί είναι ξεκάθαρο το τι πρεσβεύει1
1. Κάθε κράτος – μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες.
2. Το κράτος – μέλος που αποφασίζει να αποχωρήσει γνωστοποιεί την πρόθεσή του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Υπό το πρίσμα των προσανατολισμών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Ένωση προβαίνει σε διαπραγματεύσεις και συνάπτει με το εν λόγω κράτος συμφωνία που καθορίζει τις λεπτομερείς ρυθμίσεις για την αποχώρησή του, λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο των μελλοντικών του σχέσεων με την Ένωση. Η διαπραγμάτευση της συμφωνίας αυτής γίνεται σύμφωνα με το άρθρο 218, παράγραφος 3, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η συμφωνία συνάπτεται εξ ονόματος της Ένωσης από το Συμβούλιο, το οποίο αποφασίζει με ειδική πλειοψηφία, μετά από την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
3. Οι Συνθήκες παύουν να ισχύουν στο εν λόγω κράτος από την ημερομηνία έναρξης ισχύος της συμφωνίας αποχώρησης ή, ελλείψει τέτοιας συμφωνίας, δύο έτη μετά τη γνωστοποίηση που μνημονεύεται στην παράγραφο 2, εκτός εάν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σε συμφωνία με το εν λόγω κράτος – μέλος, αποφασίσει ομόφωνα την παράταση της προθεσμίας αυτής.
4. Για τους σκοπούς των παραγράφων 2 και 3, το μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Συμβουλίου που αντιπροσωπεύει το αποχωρούν κράτος – μέλος δεν συμμετέχει ούτε στις συζητήσεις ούτε στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή του Συμβουλίου που το αφορούν. Η ειδική πλειοψηφία ορίζεται βάσει του άρθρου 238, παράγραφος 3, στοιχείο β), της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
5. Εάν το κράτος που αποχώρησε από την Ένωση ζητήσει την εκ νέου προσχώρησή του, η αίτηση αυτή υπόκειται στη διαδικασία του άρθρου 49.
Τι προβλέπει όμως το άρθρο 49 της ίδιας συνθήκης ότι «κάθε ευρωπαϊκό κράτος το οποίο σέβεται τις αξίες που αναφέρονται στο άρθρο 2 και δεσμεύεται να τις προάγει, μπορεί να ζητήσει να γίνει μέλος της Ένωσης».
Άρα στους ανεγκέφαλους που ψήφισαν την έξοδο και τώρα μαζεύουν υπογραφές από το διαδίκτυο για να μην ισχύσει, είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να απαντήσουν οι νομικοί που θα ασχοληθούν με το θέμα: «Ας βγουν πρώτα και μετά ας κάνουν αίτηση για να ξαναμπούν».
Και για τους φίλους μας που ίσως αναρωτηθούν τι άραγε να πρεσβεύει το άρθρο 2 ας παραθέσουμε αυτούσιο το σχετικό κείμενο και ας αναρωτηθεί καθένας μας πόσοι είναι εκείνοι που όντως πιστεύουν στα ιδανικά που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν: Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 2 της συνθήκης της Λισσαβώνας «η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου καθώς και του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες. Οι αξίες αυτές είναι κοινές στα κράτη – μέλη εντός κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών».
Θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό…
1. 30.3.2010 Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης C 83/43 Ενοποιημένη απόδοση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ενωση και της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
