«Συμπληρώνω ένσημα, τυφλά υπηρετώ τον σκοτεινό/ εκείνο λόγο – μάγο αλχημιστή – ανακατεύω// το βρασμό της δύναμης του/ Φτιάχνει μαντζούνια από βαθειές/ ρίζες ζωής με ρίζες του αβίωτου/ Βιταμίνες της τυφλής συνέχειας/ Καρτερία γράφουν στα μπουκαλάκια οι ετικέτες/ Δεν είναι καρτερία. Είναι μια συμφιλίωση/ εχθρική ανάμεσα ζωής και αβίωτου/ Είμαι ο τυφλός βοηθός του μάγου λόγου/ Υπνωτίζει πόνον αβάσταχτο σε πόνο/ περιπατητικόν/ Τι άλλο θες τι άλλο θες/ είναι αυτός που πείθει/ εκείνες τις ολόμαυρες μητέρες να ζουν να ζουν/ να ζουν να ζουν ως τα βαθιά γεράματα/ του τάφου των παιδιών τους.” Από το ποίημα “Εχθρική συμφιλίωση” της Κικής Δημουλά (Από την ποιητική συλλογή “Χαίρε ποτέ”, εκδόσεις “Στιγμή”, 1998).
«Κυλώ, και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα. Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μιας πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής. Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ’ ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ό,τι τελοσπάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής. Τόσο μεταχειρισμένη και υπηρεσιακή είναι η ανάμιξή μου στη δημιουργία. Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετακριτή χρόνου». Η Κική Δημουλά αυτοβιογραφούμενη.
«Θα γεμίσουν και πάλι αναρτήσεις/ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,/ για να μετρηθούν τα “πατήματα”// Ομως τώρα/ τα δικά σου πατήματα,/ ποιανών σημάντορες;../ Και κείνη/ την ακριβή σκυτάλη σου/ ποιός “μολών λαβέ”;…/ Πόθεν πλέον,/ σθεναροί ώμοι/ και ιχνευτές οριζόντων;…// Από την άλλη όχθη,/ στο υψωμένο χέρι,/ το μαύρο μαντήλι,/ κατάλευκο ευχαριστώ.// Απόψε τα μεσάνυχτα./ ένα κοτσύφι κελαηδούσε/ μέσα στη σιγανή βροχή…” Το αφιερωμένο στην Κική Δημουλά ποίημα με τίτλο “Ακριβή σκυτάλη” του Χανιώτη δασκάλου – ποιητή Μανώλη Λεφάκη, που το “αλίευσα” απ’ το Διαδίκτυο.
Στην Κική Δημουλά που έφυγε στις 22 Φεβρουαρίου 2020 για τον Επουράνιο Παρνασσό για να συναντήσει τον Άθω της (τον άνδρα της ζωής της) αλλά και τους άλλους προαπελθόντες Εληνες ποιητές τούτο το μικρό αφιέρωμα. Χαίρε πάντοτε, Ωραία ως Ελληνίδα Ποιήτρια!
Ηταν και της κοινωνίας ο Δάσκαλος
«Δεν ήταν συνδικαλιστής του μισθού/ Ήταν δημιουργός και φορέας πολιτισμού./ Δεν ήταν αγαθός καταναλωτής ιδεολογιών./ Ηταν ερευνητής της αλήθειας και παραγωγός ιδεών./ Δεν ήταν επαγγελματίας διδακτικών εγχειριδίων/ Ήταν ποιητής τεχνών και βιβλίων/ Δεν ήταν το μακρύ χέρι καμίας εξουσίας./ Ηταν ο αφουγκραστής της λαϊκής αγωνίας./ Δεν ήταν ο ανατροπέας της ειρηνικής κοινωνίας./ Ηταν ο θεμελιωτής της υπεύθυνης ελευθερίας./ Δεν ήταν ο συμβασιούχος της αρετής./ Ήταν ο πρόμαχος της αξιοπρέπειας και της τιμής./ Δεν ήταν της εκπαίδευσης ρηχός τεχνικός./ Ηταν των παιδιών του λαού, μα και της κοινωνίας ο δάσκαλος». Παραφρασμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο και σε παρελθόντα χρόνο το ποίημα ενός δασκάλου – ποιητή, του Κώστα Καλαπανίδα που το έγραψε και για λογαριασμό του Αλέξανδρου Θεοδωρογλάκη, που έφυγε στα 92 του χρόνια στο άλλο ημισφαίριο της ζωής, πριν από λίγες μέρες.
Τον εκ Χαιρεθιανών Κισάμου ορμώμενο και κατοικοεδρεύοντα μια ζωή στη Νέα Χώρα, τη γειτονιά των Ωραίων Δασκάλων, Αλέξανδρο Θεοδωρογλάκη, τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όντας στα ίδια μετερίζια των αγώνων για ένα σχολείο ανοιχτό στη ζωή και στην κοινωνία, κι ας μας χώριζαν 20 και πλέον χρόνια. Θεού δώρο, το λέει και το επώνυμο του, η γνωριμία μας. Πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων του Νομού μας εγώ, προϊστάμενος Γραφείου Εκπαίδευσης αυτός. Ο Δάσκαλος των τεσσάρων Δέλτα στη συνείδηση μου. Δημοκρατικός, Δημιουργικός, Δοτικός, Δίκαιος. Ετοιμος πάντα να κόψει με το σπαθί της Δικαιοσύνης τον όποιο γόρδιο δεσμό, σαν άλλος Μέγας Αλέξανδρος. Αναθυμούμαι κι αναστοχάζομαι πολλά με αφορμή το φευγιό του, από τη γνωριμία μας. Ιδιαίτερα απ’ τις συναντήσεις μας, κάθε χρόνο, στις 28 Οκτωβρίου, στην Σπλάντζια, στο πανηγύρι των Τεσσάρων εκ Μελάμπων Ρεθύμνης Νεομαρτύρων. Κοινός παρανομαστής όλων η φράση του αρχαίου ποιητή Μένανδρου: “Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος ην”. Οντως χαριτωμένος άνιθρωπος ο φίλος μου, κείμενα του οποίου, ιστορικού και λαογραφικού ενδιαφέροντος, φιλοξενούνταν συχνά στα “Χανιώτικα νέα”. Και ως οικογενειάρχης (σύζυγός του η αγαπητή σε όλους κυρία Ευαγγελία με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά) και κυρίως ως ενεργός πολίτης… Ηταν ο Δάσκαλος!
