» Με αφορμή τον εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Σε ένα κλίμα πνευματικής αποφοράς, εκφραστές του οποίου ασχημονούν στην εικόνα της μητέρας του Θεανθρώπου, η Εκκλησία του Χριστού εναποθέτει και σήμερα την ελπίδα της για την σωτηρία του ανθρώπου στο απύθμενο έλεος του δωρεοδότου Θεού και στις μεσιτείες της Υπέραγνης Μητέρας Του: στην ταπεινή και άσημη κόρη της Ναζαρέτ, που, κυοφορώντας τον Έναν της Τριάδος, χαριτώθηκε να δεχθεί εντός της τον Τριαδικό Θεό. Εκείνην, που εναγκαλίζεται έκτοτε ως Υιό της Εκείνον, που προσέλαβε σύνολη την ανθρώπινη φύση για να την θεώσει. Εκείνην, την οποία η Θεία Χάρις κατέστησε αιώνιο υπόδειγμα θεομένης ύπαρξης, ευεργεσίας και ζωής. Εκείνη που δεν έπαυσε ποτέ να εναγκαλίζεται μυστικά κάθε άνθρωπο, να ενσταλάζει εντός του το μύρο του θείου ελέους και, με την αέναη μεσιτεία της, να τον κατευθύνει προς την σωτηρία. Την προάγγελο και της δικής μας αναστάσεως, Εκείνην που η γη δεν μπόρεσε να βαστάσει ενόσω υποκλύνονταν σε Αυτήν οι ουρανοί.
Η Θεοτόκος Μαριάμ καθόλου δεν υπήρξε το άβουλο άθυρμα του Θείου ελέους αλλά κατεξοχήν δυναμικός και δυνητικός αρωγός στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Τη στιγμή του Ευαγγελισμού, διερευνά τη Θεία Βουλή υποδεικνύοντας συγχρόνως τα όρια του ανθρώπινου λόγου, ο οποίος συγκατατίθεται τελικά στον υπέρλογο Λόγο και Υιό της. Στην ευαγγελική περικοπή που εμφανίζεται ο Ιησούς να κηρύττει δωδεκαετής στο Ναό, αποκαλύπτεται μία χαραμάδα της σχέσης μεταξύ των δύο: της έμπονης αγάπης Εκείνης για το παιδί της, που προοδευτικά την καθιστά μύστη της Θεότητός Του. Στον γάμο της Κανά, ο Ιησούς επισημαίνει αυτήν την διάσταση, ενώ η υιοθέτηση του μητρικού αιτήματος φανερώνει το βάθος της μυσταγωγικής τους συνάφειας. Η ιδιαιτερότητα αυτής της σχἐσης επισημαίνεται από τους ιερούς Ευαγγελιστές: ο Ιησούς είναι αποκλειστικά ο Υιός της Μαρίας, ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο Υιός του Θεού.
Ήδη από την εποχή της κυοφορίας, η Θεοτόκος αποφεύγει κάθε εγκόσμια αποδοχή και αναγνώριση: όταν η Ελισάβετ τής απευθύνεται εγκωμιαστικά, Εκείνη δοξολογεί το Θεό, διατρανώνοντας εμπειρικά την διαπίστωση ότι ο Θεός είναι η μοναδική πηγή κάθε καλού και η ανθρώπινη υπαγωγή στο θείο θέλημα αυτονόητη προϋπόθεση για τη σωτηρία.
Συνοδεύει το παιδί της παντού, καθόλη την κηρυγματική Του περιπλάνηση, καθώς και στην θριαμβευτική υποδοχή στα Ιεροσόλυμα. Την ώρα της Σταύρωσης, την κρίσιμη στιγμή της σωτηρίας του ανθρώπου και της συντριβής του θανάτου, την συναντάμε κάτω από το σταυρό να δέχεται σταλαγματιές από το Θείο Του Αίμα. Το πρωϊ της μιάς των Σαββάτων να δέχεται το χαροποιό άγγελμα της Θείας Εγέρσεως από τον ίδιο τον Ιησού.
Η Θεοτόκος είναι βεβαίως όλα τα παραπάνω, όσα η Χάρις του Θεού ευδόκησε να παραμείνουν ως ανάμνηση από Εκείνη και έχουν αποθησαυρισθεί ως πολύτιμο υλικό σε γραπτά μνημεία (ιερά Ευαγγέλια) και την ιερά Παράδοση. Βρίσκεται όμως και πέρα από αυτά: η Θεοτόκος είναι μία συνεχής εμπειρία, ζώσα, αδαπάνητη, αναπαλλοτρίωτη, ανεξερεύνητη, μυσταγωγική. Ατενίζοντας την ιερά μορφή Της που ακτινοβολεί το Θείο Φως στο οποίο είναι λουσμένη, συχνά μπορείς να την αισθανθείς να παρίσταται δίπλα σου αγέρωχη, δείχνοντας τον δρόμο που οφείλεις να πορεύεσαι αταλάντευτα, χωρίς να δειλιάζεις, γιατί Εκείνη στέκεται πάντοτε μαζί σου. Το ρούχο της, μαύρο και στιλπνό, μπορεί να διακριθεί και στο πιό βαθύ έρεβος, γιατί την καθαρότητα της ψυχής, την εξαγνισμένη από το Άγιο Πνεύμα τίποτα δεν μπορεί να αμαυρώσει.
Κάθε πιστός, με έναν ιδιαίτερο τρόπο όμως οι μοναχοί, μετέχουν ενός μυστήριου, κρυμμένο στα μάτια των πολλών: της Βασιλείας του Θεού, του Χριστού, στο οποίο ποδηγέτης και βοηθός είναι η Υπέραγνος Μητέρα Του. Ο πιό αφανής στα μάτια των πολλών, μεταβάλλεται σε βασιλόπουλο όταν κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων, δηλαδή του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, ενώνεται με τον άπειρο και ασύλληπτο Θεό, μετέχει σε μία ενότητα ζωής με τους αγίους αγγέλους, τους αγίους της Εκκλησίας και φυσικά την Θεοτόκο Μαριάμ.
Σήμερα είναι μία ευκαιρία να ενσκήψουμε στο άρρητο θαύμα της Μητέρας του Θεού: να ζητήσουμε να φωταγωγήσει με το Φως του Υιού Της το σκότος και την ερημιά της δικής μας ζωής και καρδιάς. Να ζητήσουμε να κατευθύνει και τα δικά μας βήματα σε μία αταλάντευτη πορεία ζωής, που θα μάς καθιστά αιωνίως ενωμένους με το θαύμα της δικής Της ζωής και παρουσίας, κοινωνούς της Θεότητος του Υιού και Θεού της. Η σημερινή εορτή της Εκκλησίας δεν είναι ένα μνημόσυνο στη Θεοτόκο, άλλα ένα σάλπισμα αφύπνισης να καταστεί η ζωή μας ανάγλυφη εικόνα της Θείας ζωής Εκείνης, που έγινε το αίτιο της δικής μας αιωνιότητος και σωτηρίας, μέτρο και κίνητρο της δικής μας επίσης ευθύνης.
π. Βαρθολομαίος Μοναχού της Ιεράς Μονής Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου
