Χαμένες ομορφιές

Περνώντας απ’ τσι Λουσακιές, στο δρόμο για τα Μόδια
με τέσσερ’ επί τέσσερα και όχι με τα πόδια,
σμαράκ’ είδα τσι πέρδικες, ψηλά που κακαρίζαν
στου δρόμου τ’ αναχώματα κι ανασαμιές χαρίζαν.
Μισή ντουζίνα ήτανε, ίσως και παραπάνω
μα κρύφτηκαν στσοι κουμαριές και στοίχημα δεν βάνω.
Εγνώριζά τσ’ από παλιά, που ‘χαμε και στο Βλάτος
στ’ αμπέλια κατεβαίνανε και τρώγανε σταφύλια,
πλάκες εστένανε πολλοί, εις του χωριού το πλάτος
κάποτε τσ’ αντιλήφθηκα να τρέχουνε με χίλια.
Ανάμεσα στα πόδια μου ήταν τα περδικάκια
κρυμμένα στα χαμόκλαδα, γι’ αυτό και δεν τα είδα,
ανάποδα γυρίζανε πάνω τα ποδαράκια
κάτ’ από τον ακίσαρο, δίπλα στην αστιβάδα.
Πιο πέρα η μητέρα τους, έκανε πως κουτσαίνει
για να την κυνηγήσ’ αυτήν, ν’ αφήσω τα παιδιά της,
έπεφτε και σηκώνονταν σαν την αλαφιασμένη
να μη γελάσει ήθελε, να ζήσ’ η φαμελιά της.
Σήμερα δεν υπάρχουνε, πέρδικες στα βουνά μας
αφού τις εξαφάνισε το έντονο κυνήγι
κι αν ίσως κάποιες βρίσκονται σε μέρη ορεινά μας
δεν πλησιάζουν στα χωριά που ‘ν’ η ζωή τους λίγη.
Εχουμε χάσει ομορφιές, στην εποχή μας τόσες,
που δεν τις χάρηκαν ποτέ, παιδιά αλλά εγγόνια
κι ούτε πουλιά δεν βλέπουμε, να σέρνουνε οι κλώσες
όπως τα βλέπαμε παλιά, σε περασμένα χρόνια.
Εχει αλλάξει η ζωή, ως και στα χωριουδάκια
τση Κρήτης που κρατούσανε τα έθιμα και ήθη,
σήμερα αυτοκίνητα αντί για γαϊδουράκια,
κυκλοφορούν στην ύπαιθρο, μ’ αυτά δεν τρώνε κρίθη.
Οι καβαλίνες π’ άλλοτε βρωμίζανε τσι δρόμους
γίνανε καυσαέρια που πάνε στα ουράνια,
τα δηλητηριάζουνε φύσης αλλάζουν νόμους
κι αυτά δεν μας περιποιούν, καθόλου περηφάνια.