Γενναιοδωρία…
ο καθρέφτης που θρυμματίστηκε… Γεύση, αφή, όσφρηση, όραση, ακοή… νεκρές νύμφες στην πόλη των ανθρώπων…
Τι και αν σπαράζουν τα πουλιά με τα φτερά πιασμένα στους βράχους, με τα νύχια βγαλμένα… σε ποτάμια ξερά διψασμένα, τι και αν πέφτουν ένα… ένα… νεκρά;
Ζουμάρουνε το ρέκβιέμ τους με άγρια λύσσα αρπαχτικιά και εμείς απαθείς…;
Οχι, τρομαγμένοι!
Είμαστε στην εποχή του βάλτου που επιτρέπεται το κυνήγι… μόνο που δεν είμαστε κυνηγοί. Ας μην γίνουμε το θήραμα.
Φεύγουν σαν ηλιοβασίλεμα κάποιοι από μας… φεύγουν, περιφρονώντας το μέλλον που έρχεται… καλό ή κακό… αποσύρονται σιωπηλά από τη δράση να το διαφοροποιήσουν, να το… φτιάξουν στα μέτρα της καρδιάς τους, τουλάχιστον να προσπαθήσουν…
Μας αφήνουν άφωνους…σαν να τοξεύουν την καρδιά μας να ξυπνήσει από τον λήθαργο της αποχής να διαμορφώσουμε μία πραγματικότητα που μας αφορά απόλυτα. Ο λύκος γυρνά ανάμεσά μας, έχει γίνει αόρατος και πανταχού παρών μιας εξουσίας που θρυμματίζει τις καρδιές μας, έχουμε παραδώσει τα όπλα και την ευθύνη, μοιράζουμε εδώ και εκεί αυτό που μας αφορά, γίνεται πρόβλημα του άλλου και εμείς γινόμαστε θεατές… κάθε θάνατος… προσκρούει και καταστρέφει τη φωλιά της ζωής.
Είμαστε σαν ορφανά παιδιά πριν ακόμα γεννηθούμε, μας ταξιδεύουν σε καροτσάκια γυαλιστερά με κορδελίτσες και χρωματιστά… πέπλα… μπλε για αγοράκια ροζ για τα κοριτσάκια… μας ταξιδεύουν τρυφερά και μας στολίζουν… μπουκιά στο στόμα του λύκου… ναι του λύκου, αν και το ξέρουν αυτοί που μας αγαπούν και παλεύουν να μας προφυλάξουν… πού να μας κρύψουν… πώς… τα κοφτερά δόντια του, η άγρια δίψα του όλους μας κυνηγά.
Και καθώς περίεργα ρωτάμε… όταν συμβεί το κακό το γιατί, απεγνωσμένα ψάχνοντας την αιτία, τα ερωτήματά μας, μόνο θόρυβο κάνουν γιατί στέκονται στην επιφάνεια π.χ. (είχαν οικονομικό πρόβλημα, ψυχολογικό ίσως… κατάθλιψη… χρωστούσαν στις τράπεζες και παρόμοια) οι απαντήσεις όποιες και αν είναι, είναι μόνο ίχνη… αλήθειας… διαπιστώσεις ψυχρές… προσεγγίσεις…
Το βασικό όμως δεν λέμε ότι είναι παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου από ένα κράτος που τα παιδιά του αφήνει απόλυτα εκτεθειμένα στην καταιγίδα του κέρδους και των συμφερόντων, τα ξενιτεύει, τα σπρώχνει ανελέητα στη δουλεία και θυσιάζει όλα τους τα όνειρα. Ας ρωτήσουμε λοιπόν καλύτερα, αν θα έβαζε τέλος κάποιος στη ζωή του (μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις, πάντα υπήρχαν… αλλά εξαιρέσεις) όταν είχε μια δουλειά που αγαπούσε, όταν τα όνειρα που σχεδίαζε εύρισκαν έδαφος να ανθίσουν, όταν μιλούσε και τον άκουγε κάποιος που είναι οι πρώτες ανάγκες για μια καρδιά που ζητά αγάπη, ενθάρρυνση, χώρο να παίξει, να γελάσει μια καρδιά που πριν σχηματιστεί τη θάβουν σε οικονομικά συστήματα παγίδες κέρδους και αδυσώπητα τη μετασχηματίζουν μέσα στις ρωγμές που σφίγγουν αμετανόητα; Ο εθισμός στην υποταγή συνθλίβει τα όνειρα, τα μικραίνει πολύ, τα εξαφανίζει… και καθώς ο χρόνος κυλά και τα αδιέξοδα δεν γίνονται δρόμοι… και οι αντοχές μαραίνονται σαν ρόδα… μόνο η δικαιοσύνη θα φέρει την αγάπη που δεν είναι υπόθεση των λίγων, αλλά των πολλών, καταστολή στην καταστολή, την ποιότητα της ζωής που μας αξίζει κατέστρεψαν στρέφοντας εναντίον μας την ιδία μας την πνοή και αν κάποιοι δεν πρόλαβαν να δουν την ανατολή ή αν την ονειρεύτηκαν και κουράστηκαν… αν αγωνίστηκαν και έχασαν το κουράγιο τους… κι δεν πρόλαβαν να χαρούν τις πηγές… αν η ευαισθησία τους λαβώθηκε συγγνώμη πρέπει να τους πουν οι υπεύθυνοι που διαχειρίζονται την ευημερία του λαού, ένα συγγνώμη στους τρεις χιλιάδες και… πεσόντες, όχι πως θα τους γυρίσουν πίσω, αλλά να παραδεχτούν επιτέλους πως έχουμε πόλεμο… έναν πόλεμο διαφορετικό που τραυματίζει σιωπηλά και βάφει ανεξίτηλα με πόνο τη βασιλεία τους.
Αλλά αρκετά το όπλο μας δεν είναι μόνο η αντίσταση με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο, η αντίσταση και η περιφρούρηση είναι και η πίστη μας στην κρυμμένη Ατλαντίδα μέσα μας, την Ατλαντίδα που γελά, την Ατλαντίδα με τα τραγούδια και τα αρώματα, με τα τρεχούμενα νερά και τα περιβόλια, με τα όνειρα… ενός κόσμου που ξέρει να μοιράζεται… χωρίς αφεντικά με βάση την αγάπη και το καλό του καθενός… Η Ατλαντίδα αυτή θα ξαναβρεθεί εντός μας, είναι σαν συνείδηση που ξυπνά διεκδικώντας τον χώρο που της ανήκει.
Αδέρφια μην απελπίζεστε.
Η ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου, έρχεται μέσα από τους αγώνες συντροφικά… μην τους κάνετε τη χάρη… η απελπισία… ας γίνει σχεδία αντίστασης και πηγή ανεξάντλητη υπεράσπισης στο θαύμα της ζωής… Δεν ηττηθήκαμε ακόμη.
*αφιερωμένο στους αυτόχειρες ή δολοφονημένους από την παγωνιά
μιας νεκρής αγκαλιάς
που λέγεται κράτος πολιτισμένων
