Χαμένοι στη μετάβαση

Εκείνο το οποίο διακρίνω σε μερίδα των πολιτών της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι ότι αντιδρούν γιατί δεν μπορούν να δεχτούν ότι άλλαξε τόσο βίαια η ζωή τους. Αυτή η νέα καθημερινότητα είναι λογικό να προκαλεί μια ψυχολογική δυσμορφία σε ορισμένους.
Οι κάτοικοι της Ασίας που είχαν αντιμετωπίσει και άλλες επιδημίες έχουν εξοικειωθεί με αυτή την πραγματικότητα.
Για τον Δυτικό κόσμο, όμως, της ανελέητης αφθονίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων είναι μια πρωτόγνωρη δοκιμασία.
Ο Δυτικός φιλελευθερισμός στηρίχτηκε στην άνεση, στα ταξίδια και στην κατανάλωση· και τώρα πλήττονται όλοι.
Μέχρι χθες είχαμε μάθει σε μεμονωμένες κρίσεις που δεν ήταν εκρηκτικής κλίμακας και συνολικές.
Eτσι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι ηγέτες το “μάζευαν” το παιχνίδι.
Στην Αμερική ζουν ένα σεξπιρικό δράμα όπου κανείς δεν μπορεί να μαζέψει τη γλώσσα του γελωτοποιού. Ο βασιλιάς έγινε ο γελωτοποιός και ο γελωτοποιός ο βασιλιάς.
Η Ευρώπη ενώ εν συνόλω περνά μια πολιτική κρίση μεγάλη, εν τούτοις διατηρεί ακόμη τη σταθερά της λογικής και του ορθού ρεαλισμού. Λέω ακόμη, γιατί μετά θ’ αρχίσουν όλοι να ζητούν ενισχύσεις.
Η Ελλάδα αναστενάζει τις τελευταίες ημέρες στις πλατείες με τους νεαρούς που ζητούν μια ψυχολογική διέξοδο με άγνοια κινδύνου. «Οι καρχαρίες και οι κοριοί» σε ένα ατέλειωτο δημόσιο διάλογο, όπου όλοι έχουν δίκιο και άδικο.
Οταν είσαι 60 ετών είναι δύσκολο να σκεφτείς σα να είσαι 18 ετών και όταν είσαι 18 ετών δεν συμπεριφέρεσαι σαν 60άρης.
Εκεί έρχεται η επίσημη Πολιτεία και δίνει τη λύση. Προστατεύει και την ατομικότητα και τη συλλογικότητα. Ελπίζω τα νέα μετά από μια εβδομάδα να είναι καλύτερα, με λιγότερη θεωρία και περισσότερη πράξη.