Ποτέ στην τοπική κοινωνία δεν λύνεις ένα πρόβληµα δηµιουργώντας ένα άλλο µεγαλύτερο πρόβληµα. Βασικός κανόνας που διδάσκονται τα σχοληταρούδια.
Όλοι πορευόµαστε «µικρο-ζωές και µικροκέρδη συµψηφίζοντας» που έλεγε κι ο Αναγνωστάκης.
Τόσοι είναι.
Πιστεύω βαθύτατα ότι ζούµε σε ένα σουρεαλιστικό περιβάλλον.
Σαν να βγάζει ο Σαλβαντόρ Νταλί βόλτα την κουζίνα του, κρατώντας τη µε ένα λουρί.
Οι Χανιώτες ζητούν από τις τοπικές Αρχές να βρουν µια λύση.
Ένα πρόβληµα δεν λύνεται κατόπιν εορτής.
Πρώτα εξασφαλίζεις την απαραίτητη λύση πισινων και µετά προχωράς στην ανακατασκευή του κολυµβητηρίου.
Γιατί αν δεν το κάνεις αυτό, οι εξελίξεις θα είναι κατακλυσµιαίες.
Συµπεραίνω ότι όλο αυτό το διάστηµα έγινε µια πρόχειρη και ερασιτεχνική κουβέντα για το κολυµβητήριο.
Και αυτή η κουβέντα έγινε από τις Τοπικές Αρχές υπό το βάρος της πολιτικής ανωριµότητας και της αποφυγής ευθυνών.
∆ιότι είναι µέγιστη ευθύνη να εξασφαλίσεις την άθληση 600 και 2.500 παιδιών στο υγρό στοιχείο.
Η κουβέντα δεν έγινε µε καλή προαίρεση.
Έγινε υπό το πρίσµα της φυσιογνωµίας και των επιδιώξεων µιας ανερµάτιστης πολιτικής.
Σε αυτό το τελευταίο, σαφής απάντηση δεν υπάρχει.
Τόσοι είναι.
