Χανιά: Η αυλή των θαυμάτων

Εκείνο στο οποίο έχω καταλήξει πια για τα Χανιά είναι ότι πάντα υπάρχουν ορισμένοι χομπίστες που ασχολούνται με την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ο χομπίστας συνήθως σε κερνά καφέ και αερολογεί. Συνειδητά για την οικονομία του λόγου πιστεύω ότι τα Χανιά έχουν ανάγκη από επαγγελματίες με ένα όραμα για την πόλη.
Το όραμα δεν συμπυκνώνεται από μία βουλιμική τάση «να τα πάρουμε όλα, αλλά στο τέλος να μην τα φτιάξουμε ποτέ».
Χρειάζεται ένας πακτωλός χρημάτων για όλα αυτά, και ειλικρινά δεν ξέρω από πού θα τα εξασφαλίσει όλα αυτά ο Δήμος Χανίων. Βρέχει πετροδόλαρα;
Γιατί αν βρέχει πετροδόλαρα, θα πάρω ομπρέλα.
Η βουλιμική τάση είναι και τεκμήριο πανικού, απέναντι σε μία άλλη σοβαρή υποψηφιότητα για τις τοπικές εκλογές. Δραχμάς δίδετε;
Πάντα πίστευα και τo έχω ξαναγράψει ότι σε κάθε θητεία κάθε δημοτική Αρχή πρέπει να φτιάξει τουλάχιστον ένα τοπόσημο. Το άρτσι, μπούρτσι δεν είναι σοβαρή πολιτική. Η παγίδα φαίνεται από μακριά. Ένας “μύλος” που όλα τα αλέθει.