Η επίγνωση θα ξύπναγε την αίσθηση ευθύνης και τη συνεργασία των Αρχών και θα μπορούσε να οδηγήσει σε λύτρωση.
Το καλοκαίρι ήρθε αργοπορημένο τρέχοντας και καταϊδρωμένο, με τον ιδρώτα να ρέει σε όλο του το σώμα. Οι τουρίστες το περίμεναν κι αυτοί και είχαν πάρει από νωρίς θέση στις ξαπλώστρες.
Οι τουριστάνθρωποι σε όλο τον πλανήτη ίδιοι, ίδιοι και απαράλλαχτοι. Τρέχουν, σκουπίζουν, καθαρίζουν τις σκόνες πέντε-έξι μηνών, γυαλίζουν τα μαχαιροπήρουνα, ασπρίζουν, πλένουν, για να ευχαριστηθούν οι τουρίστες της σαιζόν.
Επίσης στρώνονται δρόμοι, δυσκολεύεται η κυκλοφορία, τα έργα κατακαλόκαιρο καλά κρατούν, αλλά όλα θα είναι έτοιμα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού και τα κακά θα ξεχαστούν. Μόνο η απορία στα πρόσωπα των τουριστών θα μένει, να το συζητάνε στην χώρα τους, πως στην Ελλάδα τα διάφορα δημόσια μικροέργα, γίνονται καλοκαίρι προς ταλαιπωρία και αγανάκτηση όλων!!
Οι υπηρεσίες όλες σε συναγερμό, έτοιμες να ελέγξουν εάν εφαρμόζεται ο νόμος και να μοιράσουν τα αναπόφευκτα πρόστιμα στους επαγγελματίες. Αυτό, επειδή πολλές φορές τα ισχύοντα, δεν είναι εφικτά ή είναι δυσβάσταχτα, αλλιώς δεν θα υπήρχαν παραβάσεις, ή θα υπήρχαν ελάχιστες. Εδώ όμως δεν ισχύει η πρόληψη, ή οι διορθωτικές ενέργειες, αλλά η καταστολή και η τιμωρία του παραβάτη.
Ο στρατός υποδοχής λοιπόν έτοιμος. ΟΙ μάνατζερ μπροστά, πιο πίσω οι υπεύθυνοι και παραπίσω οι βοηθητικοί. Απέναντι οι τουρίστες και η μάχη της εξυπηρέτησης αρχίζει.
Οι τουρίστες στον κόσμο τους αυτόν της ανεμελιάς και οι εργαζόμενοι στον δικό τους, αυτόν του μόχθου και άντε να συνταιριάξεις αυτούς τους δύο κόσμους. Κι όμως βρίσκουν το κουράγιο και χαμογελάνε και εξυπηρετούν τους ξένους φιλοξενούμενους.
Μέσα σε ολο αυτό τον κόσμο, υπάρχουν μικροί, μεγάλοι, γέροι νέοι και μέσα σε όλους αυτούς, υπάρχουν από όλες τις ποικιλίες. Καλοί, κακοί, υπάρχουν βάσανα, χαρές, λύπες, γέλια, κλάματα και απρόοπτα.
Όλη την εικόνα την περιγράφει καλύτερα η θάλασσα η ακριβοπληρωμένη από όλους. Μια είναι λάδι γυαλιστερή κι’ αστραφτερή σαν επιδερμίδα κοριτσίστικη και άλλοτε ρυτιδιασμένη, έτοιμη να γκρινιάξει για την ασχήμια της. Όταν δε είναι φουρτουνιασμένη, τότε φεύγουν όλοι, ναυτικοί και ταξιδιώτες από κοντά της και πιάνουνε λιμάνι, για να μην ακούν τον θυμωμένο και επικίνδυνο μονόλογό της.
Και στο τέλος ο Ήλιος ναι ο Ήλιος, ο αφέντης του συστήματός μας. Ο υπεύθυνος και υπόλογος για όλη την (ταλαιπωρία) και κερδοφορία της Ελλάδος. Ξέρετε πολλές φορές σκέφτομαι, πως αν δεν ήταν αυτός ο ήλιος, να μας φέρνει χρήματα από τα πέρατα του κόσμου, θα ήμασταν πιο προκομμένοι. Θα αναγκαζόμασταν βρε αδελφέ να βρούμε άλλους τρόπους εξασφάλισης του εισοδήματός μας. Για παράδειγμα, θα στρεφόμασταν στην κτηνοτροφία, την γεωργία, την βαριά βιομηχανία, την αυτοκινητοβιομηχανία, τον ορυκτό πλούτο και τις σπάνιες γαίες, τα ηλεκτρονικά θαύματα, την ιατρική τεχνολογία, την παιδεία και επιστήμη, ό,τι δηλαδή κάνουν και οι βόρειοι συνάνθρωποί μας. Αλλά βλέπετε από την μια ο ήλιος που μας τα φέρνει έτοιμα και από την άλλη η πολιτεία που δεν εξυγιαίνει αυτούς τους κλάδους, βρισκόμαστε σε μια διαρκή αγρανάπαυση. Τσιρότα για μικροτραύματα παρέχει η πολιτεία και κίνητρα για λήθη, με την ευλογία της διεθνούς κοινότητος και της Ευρώπης.
Λησμόνησα επίσης να σας πώ, πως ένα μεγάλο εισόδημα, μας φέρνουν τα αρχαία μνημεία των προγόνων μας! Οι Παρθενώνες δηλαδή.
Δική μας μέριμνα είναι να τα περιποιούμεθα, όπως το κτίριο της αγοράς στην πόλη μας, που έχει χρόνο ακόμη μπροστά της, πόσο μάλλον να την φτιάχναμε από την αρχή, δεν θα τελείωνε ποτέ. Όλα τα σημαντικά κτήρια που απέμειναν και κοσμούν την πόλη μας, χτίστηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Εάν εξαιρέσετε ασφαλτοστρώσεις δρόμων, εκατό χρόνια τώρα, δεν φτιάξαμε κάτι ανάλογο, ούτε κάτι όμορφο σαν το κτίριο της αγοράς, ή σαν την τρίτοξη γέφυρα του Κερίτη που την αφήσαμε και έπεσε και άλλα αρχιτεκτονικά κοσμήματα. Καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας, όπως ο προμαχώνας ξανά και ξανά κι εμείς, δείχνουμε ανήμποροι ακόμα και να τα συντηρήσουμε. Πόσο μάλλον να φτιάχναμε Παρθενώνα. Θα γέλαγαν ο Περικλής, ο Ικτίνος και ο Φειδίας μαζί μας, ή θα έκλαιγαν για την κατάντια μας.
Λυπούμαι ειλικρινά για αυτές τις κατηγορίες που μας βαραίνουν όλους, αλλά η αποδοχή της κατηγορίας και η αυτοκαταγγελία από όλους μας, θα σήμαινε παραδοχή του λάθους. Η επίγνωση θα ξύπναγε την αίσθηση ευθύνης και την συνεργασία των Αρχών και θα μπορούσε να οδηγήσει σε λύτρωση. Το ξέρω, είμαι ρομαντικός και ονειροπόλος! Δεν βαριέστε όλοι κάτι είμαστε!
εξαιρετικό!